ตอนยังเป็นเด็กเรียนประถมอยู่ พ่อหรือแม่จะไปส่งผมที่ รร. และทุกครั้งก่อนจะขึ้นมอไซต์ พ่อแม่ก็จะตรวจสอบความเรียบร้อยของเรา ท่านจะเอาเสื้อใส่กางเกงให้ตลอดเลย ในขณะที่ตัวท่านเองจะใส่ชุดทำงาน ซึ่งกลิ่นที่ของชุดทำงานท่านนั้น ผมยังจำได้มาจนถึงบัดนี้

พ่อแม่ผมเป็นสวนยาง ชุดทำงานของชาวสวนยางเป็นชุดที่ไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว เพราะมันเปื้อนน้ำยาง และน้ำยางก็แห้งติดเสื้อผ้าเป็นตัง เมื่อผสมกับกลิ่นเหงื่อไคลแล้ว มันจึงทำให้ได้กลิ่นที่แปลกๆชอบกล ผมได้จำกลิ่นนี้ได้ดี และมักจะเข้าใจว่าเป็นกลิ่นที่สะอาดบริสุทธิ์ เพราะทุกครั้งที่พ่อแม่เอามือที่เปื้อนน้ำยางขี้ยางมาโดนชุดนักเรียนของผม ผมก็ไม่คิดว่ามันสกปรกอะไร ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว หากมันเปื้อนติดเสื้อก็จะชักไม่ออกหรืออกยากมาก

ทั้งหมดเป็นแค่ความรู้สึก ผมไม่รู้สึกรังเกียจในอาชีพที่พ่อแม่ทำ และไม่เคยน้อยใจที่เกิดมาเป็นลูกชาวสวนยาง เพราะว่าการที่ผมเรียนจบได้ทุกวันนี้ก็เพราะน้ำพักน้ำแรงพ่อแม่ที่เสียไปในสวนยางทั้งสิ้น น้ำยางจึงเปรียบเหมือนเป็นสายเลือดหล่อเลี้ยงครอบครัว ผมไม่เคยลืมบุญคุณพ่อแม่ ไม่เคยลืมว่าตนเองมาจากจุดไหน และไม่เคยรู้สึกรังเกียจในสิ่งที่พ่อแม่เราทำ แต่ก็มีคนไม่น้อยที่เมื่อได้ดีแล้ว มักจะหลงลืมจุดกำเนิดของตน รังเกียจในสิ่งที่ตนเคยสัมผัส หรือแม้แต่ดูถูกคนที่ต่ำต้อยกว่า

ทุกครั้งที่กลับบ้าน เห็นพ่อแม่แก่ชราลงทุกที คนแก่ๆที่เราเคยเห็นเมื่อครั้งเด็กๆ ก็ได้ล้มหายตายจากไปเกือบหมดแล้ว เพื่อนเก่าๆที่เคยวิ่งเล่นในทุ่งนา สวนยางตอนเด็กๆ ตอนนี้ก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว ทุกอย่างที่บ้านเปลี่ยนแปลงไปหมด ในขณะที่ผมมักโหยหาสิ่งเก่าๆที่ผ่านมา มันเป็นความคิดถึงที่ห้ามไม่ได้ และบางครั้งก็อยากให้ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนที่เราอยากให้พ่อแม่กลับมาแข็งแรงเหมือนตอนเราเด็กๆอีกครั้ง

เวลาและวารีไม่เคยรอใคร ใครอยากทำอะไรก็ขอให้จงรีบทำ อย่างน้อยก็กับบุพการีของเรา หมั่นไปดูแล เยี่ยมเยียนท่าน เพราะเวลาที่เราได้อยู่กับท่านเชื่อได้ว่าคงไม่นานนัก หากใครที่ได้ดีแล้วก็อย่าหลงลืมพ่อแม่ ทำดีกับท่านมากๆ จะได้ไม่ต้องเสียใจเมื่อท่านไม่อยู่แล้ว

#เชื่อว่าคนรักบ้านเกิดทุกท่านคงรู้สึกคล้ายผม และเชื่อว่าคนที่กตัญญูต่อบุพการีย่อมประสพแต่ความเจริญ