07.05 น. มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นจนไข่ข้างซ้ายรับรู้
เรา : เออ (เสียงงัวเงีย)
ใครอีกคน : เมิงอยู่ไหนแล้วววววววววว
เรา : ห่า ติดฉิบ เลยเขาดินมาหน่อยเอง
ใครอีกคน : เออเมิงรีบมา กูใกล้ถึงล่ะ

เรามีนัดกับชะนีเถื่อนนางหนึ่งที่ สถานีรถไฟบางกอกน้อย ด้วยข้อจำกัดเวลาไม่เกิน 07.50 น. ซึ่งระยะทาง มันคงไม่เป็นปัญหาหากนี่คือช่วงปีใหม่ หรือ สงกรานต์ แต่เมื่อไม่ใช่คงต้องได้แต่นั่งถอนหายใจ เพราะพี่เล่นติดยาวไม่กระดิก TT

เราตัดสินใจลากตัวเองลงจากรถเมล์สาย 108 ไปเรื่อยหวังหาพี่วินสักคันพาเราเหาะถึงจุดหมายให้ทันเวลา แต่กว่าจะได้เจอพี่ช็อปส้มก็เดินเหยี่ยวเหนียวจนเกือบถึงสะพานกรุงธนแล้ว

07.50 น. เรามาถึงสถานีรถแบบเรตนิดๆพร้อมเพื่อน วิ่งไปถามตำรวจรถไฟ ได้คำตอบที่น่ายินดีว่ารถยังไม่มา เรารีบไปจองตั๋วทันที ก่อนมานั่งหอบแฮ่กๆกับชะนีเพื่อรอรถ (ขอบคุณรถไฟไทยที่ยังเป็นรถไฟไทยเสมอมา)

แน่นอนที่เรารออยู่คือรถขบวน 257 สาย ธนบุรี-น้ำตก ปลายทางสามวันสองคืนของเราคงหนีไม่พ้น
“สังขละบุรี”

ปล.1 : ทริปนี้เราเน้นแรดแบบเต็มที่ มีเพียงมรดกของ สตีฟ จ็อบ ติดตัวเป็นอาวุธบันทึกภาพ อาจไม่จุใจ เบลอหรือ เลวร้าย กราบขออภัย ณ ที่นี้
ปล.2 : กราบขออภัยคูณสอง หากตะแกงหน้าเราเฮียกว่าภาพถ่าย