สวัสดีครับ ผมมีเรื่องความรักของผม ที่เพิ่งจะจบไปมาเล่าให้ฟัง
ผมชื่อ"เวีย"เป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดาๆคนนึงที่มีแฟน(เป็นผู้ชาย) ผมกำลังขึ้นปี 1 พี่เค้ากำลังขึ้นปี 2 หลายปีก่อนเราเคยเจอกันมาแล้วครั้งหนึ่งเป็นการเห็นกันแบบบังเอิญ ได้คุยกัน แต่คุยกันอยู่พักนึงแล้วต่างคนก็ต่างห่างหายกันไป
จนมาเมื่อประมาณต้นปีนี้ ผมได้ไปเจอหน้าfacebookเค้า เข้าไปดูรูปแล้วค่อยแอดเฟรน ตอนนั้นผมพูดตรงๆเลยว่า ที่กดไปเพียงเพราะคิดว่าเค้าน่ารักดี เลยจะลองคุยอีกครั้ง แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ไม่น่าให้มันเกิดขึ้น เราได้คุยกันสักพัก เมื่อเริ่มสนิทมากขึ้น ก็เลยชวนกันไปดูหนัง ตอนนั้นจำได้เลยว่าหนังเรื่อง"คิดถึงวิทยา"เค้าก็นิ่งๆเฉยๆเหมือนไม่ค่อยหนุก ผมก็คิดในใจว่าเค้าคงไม่ชอบมั้ง แต่ทำไงได้ชวนมาแล้ว ช่วงนั้นก็คุยกันแบบคนกำลังจีบกันใหม่ๆอะไรก็ดีไปหมด(แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ) ต่อมาเราได้เจอกันบ่อยมากขึ้น เหมือนเริ่มแน่ใจละว่าน่าจะรักกันได้ ก็จับมือคุยกันว่าเราจะมาคบกันดีไหม เราจะไปกันรอดรึป่าว ผมก็ถามค่อนข้างเยอะเหมือนกัน เพราะผมก็อยากแน่ใจว่า เค้าไม่มีใครแน่นะ จะเป็นไปได้หรอ อยู่มหาลัยแล้วจะไม่มีแฟน(คิดไปเอง) เค้าก็ตอบเต็มมาแบบมั่นใจว่าเค้าไม่มีใครจริงๆตอนนี้ คุยกับเราคนเดียว ผมก็เชื่อ เพราะพี่เค้าดูเป็นคนน่าเชื่อถือได้ และคำพูดเค้าก็เป็นผู้ใหญ่พอ(เหมือนผ่านเรื่องความรักมาเยอะแล้ว) มันก็ทำให้ผมยิ่งมั่นใจว่า เค้าคงไม่ทำให้เราเสียใจหรอก คงไม่ทิ้งเราหรอก ผมเลยตกลงคบกันวันที่ 25 มีค 57 ปล.มีดอกกุหลาบมาให้2ดอก บอกว่าซื้อมาเกิน ==
ความรักของผมกับเค้าก็ดูราบรื่นดี ตั้งแต่มีเค้าเข้ามาผมก็รู้สึกว่าผมโชคดีจัง เจอคนที่ดี น่ารัก เทคแคร์ดี เป็นตัวเอง ก็เรียกว่าผมคิดว่าผมไว้ใจเค้ามากกกก แบบที่ไม่เคยคิดจะระแวงหรือคิดไม่ดีกะเค้าเลย เรารักกันดี แต่ด้วยความที่ผมเป็นลูกคนโตของบ้าน และที่บ้านก็ไม่โอเคกับเพศที่สาม ผมเลยไม่สามารถทำอะไรที่คนปกติเค้าทำกันได้ เช่น ไปไหนมาไหนด้วยกัน เที่ยว กินข้าว คือทุกๆอย่างมันต้องเป็นความลับไปหมด ผมไม่ได้คิดเลยว่าเค้าจะน้อยใจหรืออะไร เพราะผมแคร์แต่ที่บ้าน กลัวว่าจะรู้ ถ้ารู้แล้วผมจะโดนบังคับให้เลิกแน่ๆ(เคยเป็นมาแล้ว) ผมรักเค้านะ แต่ต้องรักกันเงียบๆ ไม่ได้เปิดเผยอะไร ไม่ได้ตั้งคบ ไม่ได้หวานออกสื่อ ตอนนั้นพี่เค้าก็โอเคดี ไม่เป็นไร ผมก็สบายใจไปอีก ตอนนั้นจำได้ว่าจะต้องแอบเจอกัน แอบนัดกันไปเที่ยว จนแทบไม่ได้อยู่บ้าน แบบที่ต้องโกหกพ่อแม่ตลอด TT แต่ผมรักเค้า ผมก็ยอมโกหก พี่เค้าเรียน ม.บรูพา ผมเรียนอยู่อุทัยธานี เป็นคนจังหวัดเดียวกัน เพราะฉะนั้นระยะทางค่อนข้างไกลจากกันมาก ผมจะไปหาเค้ายากมาก เพราะต้องหาข้ออ้างกะที่บ้าน เค้าเลยกลับมาบ้านบ่อย เราก็จะได้เจอกัน ช่วงนั้นจะใช้เวลาให้คุ้มที่สุด เพราะรักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันเลยทำให้คิดถึงกันมาก เลยไม่เคยทะเลาะกันเลย ตอนนั้นผมไปหาพี่เค้าที่บางแสน ไปพักกะเค้า ไปเที่ยวพัทยาด้วยกัน ผมเดินจูงมือเค้า พี่เค้าบอกว่าก็งงว่าทำไมผมกล้าจับมือเค้าเดิน เพราะปกติผมจะไม่เปิดเผยต่อสาธาณะเท่าไร(กลัวที่บ้านรู้) ไปนั่งริมหาดด้วยกัน ดูดาวตกกัน มีเด็กเดินมาขายกุหลาบ ผมซื้อให้แล้วบอกว่า"อะ ฝากไว้หน่อย"ทำแบบไม่ได้ใส่ใจ เค้าก็เหมือนดีใจนะ^^ ไปทานอาหารทะเล เค้าก็ไม่ทานกุ้ง เพราะเค้าแพ้กุ้ง แต่เค้ามาลอกเปลือกให้ผม ป้อนผม คอยตักโน่นนี่ให้กิน ตอนนั้นผมมีความสุขมากเลยนะ เพราะเค้าดีมากๆอะ แล้วเราไปขับมอไซค์เล่นกัน ไปร้านเหล้ากันนั่งกินชิวๆ แล้วค่อยกลับมานอนหอเค้า อีกอย่างพี่เค้าเป็นคนชอบเซอร์ไพรส์ ชอบซื้อของดีๆให้ เสื้อผ้าCPSผมบ่นว่าอยากได้ เท่ห์ พี่เค้าก็ซื้อมาให้ วันพิเศษอะไรก็จะมีของให้ตลอด ต่างจากผมที่ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องแบบนี้เท่าไร ผมให้ก็แค่ของวันเกิดเค้า วันนั้น 26 พค 57 เป็นวันเกิดเค้า ผมทำกรอบรูปที่เรายืนคู่กันไปให้เค้า(เค้าชอบรูปนี้) บานใหญ่เลยนะ ละก็ดอกไม้สีขาว ผมจำได้ว่าเค้าค่อนข้างตกใจ ปน ดีใจมั้ง เพราะผมไม่ค่อยให้อะไรเค้าเลย พอถึงตาตัวเองโดนเซอร์ไพรส์ก็ทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ
เรื่องมันก็ดีต่อมาเรื่อยๆมีความรู้สึกดีๆให้กันมาตลอด ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มรุ้สึกว่า ผมเริ่มอิ่มตัว กับการที่เราเจอกันบ่อย เราคุยกันเยอะ ผมเลยไม่ค่อยสนใจเค้าเหมือนเดิม(ผมเบื่อคนง่าย) ผมว่าเค้าก็คงสัมผัสได้ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ ยังคงทำตัวห่างๆเฉยชาๆไปเรื่อยๆ คือมันเริ่มเบื่อเค้ามากขึ้นๆจนคิดว่าไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว ประกอบกับตอนนั้นที่บ้านรู้เรื่อง เพราะผมเอารูปที่ไปเที่ยวด้วยกันลงไว้ในคอม แล้วพ่อมาเปิดเจอ เป็นเรื่องเลยครับ พ่อแม่ร้องไห้ เสียใจ กินไม่ได้ นอนไม่หลับอยู่พักนึง(ผมรู้สึกผิดมากตอนนั้น) ผมเลยคิดว่าเอาวะ ไม่เป็๋นแบบนี้แล้ว พอที "เลิก" หาเรื่องจะเลิกกับเค้าจนได้คับ ทะเลาะ ไม่มีเวลาให้ เอาเรื่องที่บ้านมาอ้าง แต่ผมไม่ได้มีคนอื่นนะ ผมแค่รู้สึกเบื่อ วันที่ผมบอกเลิกเค้า วันนั้นเค้าร้องไห้ เสียใจหนักมาก ผมเองก็ร้อง ร้องเพราะยังรัก เพราะเค้าเป็นคนดีแหละคับ แต่เริ่มเบื่อแล้ว เลยไม่ได้รู้สึกเฟลเท่าไร ตกลงกันได้ว่า เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ยังคุยกันได้นะ ยังติดต่อกันได้นะ กอดกันทานข้าวมื้อสุดท้ายด้วยกัน เพื่อรำ่ลา เพราะอยากให้มันเป็นความทรงจำดีๆที่ครั้งนึงเคยมีให้กัน ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกเสียดาย เสียใจ รึอะไรเลยนะ เพราะมันเป็นตามความต้องการของผมในตอนนั้น ผมเลยใช้ชีวิตแบบสบายๆ แต่ต่างกับเค้า ที่ร้องไห้แทบทุกวัน เสียใจกับความผิดที่เค้าก็ไม่รุ้เหมือนกันว่าเค้าผิดอะไร เป็นอยู่นานมั้ง แต่สักพักเค้าก็มีคนมาช่วยดามหัวใจ เป็นคนที่มอเดียวกัน แต่เป็นรุ่นน้อง เป็นหลีดที่คณะด้วยกัน เรียนคณะเดียวกัน ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณเกือบๆ2เดือน หลังที่เลิกกันไป ความสัมพันเค้าสองคนก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนมันเปลี่ยนเค้าให้กลายเป็นคนใหม่ คนที่กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ผมเองเพิ่งมารุ้ข่าวก็ตอนที่เค้าเป็นแฟนกัน ตั้งคบกันแล้ว มีภาพคู่ มีอะไรดีๆให้คนอื่นดูแล้วได้อิจฉากัน ซึง่ต่างกับผม ผมไม่เคยสามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้เลย ทั้งที่อยากทำ T^T แว็บแรกที่ผมภาพในเฟสบุค คือ มันเป็นใครวะ อะไรยังไง อยากรู้มากขึ้นๆ เหมือนหมาหวงก้างทั้งที่ตอนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว(บอกเลิกเค้าเองด้วยซำ้ YY) พอนานๆไปเหมือนทนไม่ได้ที่เห็นเค้ามีคนใหม่ เพ้อเจ้อในเฟสตัวเอง ระบายไปเรื่อย จนเพื่อนเค้าไปบอกเค้าว่าผมเป็นเฮิทเกี่ยวกับเค้า ส่วนตัวเค้าเองก็ถามเรื่องผมผ่านเพื่อนเค้าอยู่ตลอดว่าผมเป็นไง พอผมเริ่มหนักขึ้นๆ เพื่อนผมเห็นผมแล้วคงสงสารมั้ง เลยซ้อนแผนนัดกับพี่เค้าตอนผมไปหาเพื่อนที่ กทม ผมก็ไปนั่งคุยกับเพื่อน ระบายกันไป สักพักมันขอตัว ผมไม่ได้เอะใจอะไร อีกแปปนึงเป็นพี่เค้าเดินเข้ามายืนตรงหน้า ผมก็งงเลย เอ๋อ- พยายามทำเป็นไม่สนใจ ไม่คุยกับเค้า จนเค้าก็หมดความอดทนจะกลับแล้ว ผมเลยดึงมือไว้บอกว่าเดี๋ยวก่อน(ใจอ่อนละ) เหมือนผมก็รุ้ใจตัวเองแล้วว่าขาดเค้าไม่ได้นะ รักเค้า และตอนนี้มันรักมากกว่าตอนแรกที่คบกันอีก ผมก็ถามว่าคนนั้นเป็นใคร เค้าบอกว่าน้อง ไม่มีอะไร มันทะเลาะกับแฟน จะประชดแฟน เลยมาขอให้ตั้งคบช่วยมันหน่อย
ตอนนั้นถามว่าผมเชื่อมั้ย ก็ไม่ได้เชื่อหรอกคับ เพราะภาพมันก้ดูรู้ว่าเกินไป senseมันบอกว่าไม่ใช่ เค้าก็ขอให้ผมเชื่อเถอะนะ และนั่นเป็นการขอโอกาสจากผมครั้งที่หนึ่ง ผมก็ให้ เพราะอาจจะไม่มีไรจริงก็ได้ แต่พอขึ้นรถผมขอดูโทรสัพไม่ให้ดู ดึง แย่งเลย ก็เลยทะเลาะกันไป ผมจะไม่เอาละ เพราะคิดว่าเค้าโกหกแน่ๆ ไม่มีอะไรทำไมไม่ใด้ดู เค้าบอกเชื่อเค้าหน่อยนะ ผมก็เชื่อ ไม่เป็นไรไม่ดูก็ได้ เช้ามาเค้าหลับอยู่ ผมแอบเอาโทรสัพมาค้นดู ไลน์ไม่มีการล็อครหัส ผมดูทุกคนที่เค้าคุย ไม่มีคนนั้น ผมก็สบายใจ แต่ไปเอ๊ะใจที่เค้าคุยกับเพื่อนประมาณว่าเกี่ยวกับคนนั้นงอน ไม่ยอมรับสายเค้า ผมเลยเอามาถามอีก ก็ททะเลาะกันอีก คือผมก็เริ่มกลัวละ ในสิ่งที่คิด ว่าเค้าจะโกหกเรารึป่าว แต่ด้วยความที่เค้าเคยแสนดีกับเรามากๆ ผมเลยยอมไม่เชื่อความคิดตัวเอง เพื่อเชื่อเค้า และเค้าขอโอกาสอีก ก็ให้ครั้งที่2 อาทิตต่อมาเค้ากลับมาบ้าน ระหว่างนั้นผมก็ไม่เคยเขื่อใจเค้าเลย เพราะมันมีบางสิ่งบางอย่างใก้คิดตลอดว่าเค้าจะต้องมีอะไรปิดบังเรา มันทำให้ผมจิตตกมาก ทะเลาะกันเรื่องนี้ทุกวันๆละหลายรอบ ผมกินไรก็ไม่อร่อย ภายใน1อาทิต นน.ลงไป2กิโล -.- พอเค้ากลับมาบ้าน บ่นกับผมให้พาไปดูหนังหน่อย ผมก็ปฎิเสธว่ามีเรียน ไม่ว่างหรอก(จะเซอร์ไพรส์ ที่จริงโทรไปจองตั๋วไว้แล้ว2ใบ) ตอนนั้นรุ้สึกว่าตัวเองกลับมาพร้อมกับความเต็มที่มากๆ ในทุกเรื่อง พร้อมทำให้ทุกอย่าง เพื่อแลกกับใจเค้า แลกกับสิ่งที่ผิดไป แลกกับเค้าคนเดิมที่ตอนนี้เรายังรู้สึกว่าเค้ายังไม่ใช่คนเดิม เท่าไร ระหว่างทางกลับก็คุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก ว่าจะเราขอเถอะ ความจริงเป็นไงไม่รู้ กลับมาเป็นคนเดิม เราพร้อมจะทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิมแล้ว เราขอร้อง เราทำให้เค้ารุ้นะ ไม่ใช่เลือกพูดอย่างเดียว ว่าเรารู้สึกกับเค้าขนาดไหน ค่อยๆคุย ค่อยๆปะเลาะ เค้าก็พูดความจริงว่ายังคุยกันอยู่ เค้ามาในฐานะแฟนแหละ ไม่ใช่น้องห่าเหวไรอย่างที่บอกตอนแรก ผมก็อ้าว!!!กูโดนหลอก ว่าแล้วมันต้องมีอะไร เพราะตลอดมาไม่เคยเชื่อเลยว่าเค้ามีเราคนเดียว senseมันบอก วันรุ่งขึ้นเค้าจะกลับมอ วันนั้นพฤหัสที่ 25 กย 57 ก็ทะเลาะกัน เพราะผมจะไม่อยู่ในฐานะแบบนี้ สามคนไม่ได้ ต้องเลือก เค้าบอกว่าเลือกผมนะ รักผม คนนั้นแค่มาทำให้รู้สึกดี แต่ไม่ได้รักอะไรเลย ขอโอกาสจากผมอีกว่ากลับไปจะไปบอกเลิกเลย ไม่รอไรแล้ว เรารักเธอ ไม่อยากเสียผมไป ผมก็ให้โอกาสครั้งที่3 แล้วนะ แต่ไม่เป็นไรกล้าขอกล้าให้ ตอนนั้นยอมรับเลยว่าความรู้สึกรักมากๆอยากทุ่มเทความรู้สึกดีๆที่มีให้ มันน้อยลงไป มันเป็นการอยากเอาชนะอีกคนเข้ามาแทน คืนนั้นมีคนโทรมาหาผม บอกว่าเป็นอีกคนของแฟนผม ผมก็คุยไม่ค่อยดี เพราะไม่ชอบอยู่แล้ว กับอยากเอาชนะ แต่พอขอโทษผม บอกผมว่าจะถอนตัวออกไปเองผมก็ให้อภัยไม่เป็นไร วันต่อๆมาแฟนผมก็ยังทำตัวมีพิรุจ ไปโน่นไปนี่ตลอด ไปกินข้าวกับเพื่อน ไปติวหนังสือกับเพื่อน ไปเที่ยว ซึ่งปกติพี่เค้าเมื่อก่อนตอนที่คบกันครั้งแรก ไม่ใช่คนแบบนี้เลย ไม่เที่ยว ไม่ชอบสังคมที่มอ มีเวลาให้ผมตลอดตอนนั้น บอกผมว่าไม่อยากคบคนที่มอ เพราะมั่ว ผมก็จำแบบนั้นมาตลอด แต่ทำไมตอนนั้นกับตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปเยอะจังละ แค่เลิกกันไปไม่ถึง2เดือน แฟนผมกลายเป็นคนสังคมไปเลยหรอ วันศุกบอกไปกินเหล้ากะเพื่อนนะ(ตอนแรกบอกจะไปเลี้ยงนมน้องรหัส) ผมก็ไม่เป็นไร อยากไปก็ไปทั้งๆที่ไม่อยากให้ไปเลย โทรหาก็บอกว่าแบตหมดนะ วันเสาร์บอกว่ามีติว ตอนติวก็คุยโทรสัพไม่ได้ อยุ่หอสมุด ห้ามเสียงดัง ติวตั้งแต่เย็นๆนะถึงตีหนึ่งเพิ่งกลับหอ(กลับหอก็ไม่รับสายfacetime บอกไม่มีเน็ตหอ ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังfacetimeมาหาผมเองอยุ่เลย คือยังไง?) ผมก็รอคุยไง ปกติก็นอนไปแล้ว แต่ก็แห้วไม่ได้คุย วันอาทิตบอกไปกินข้าวกับเพื่อนนะ แต่พอถึงร้านข้าวปุ๊บรีบวางสายมาก แบบที่ผมก็พอดูออกว่าไม่ใช่ละ แต่ไม่ได้พูด วันจันทร์กลับมาบ้านให้พาไปกินหมูกะทะผมก็พาไป อยากกินไรแล้วแต่เลย อยากไปไหนให้บอก ไปได้ไปกัน ผมก็ยอมทำทุกอย่างนะ เพื่อให้เค้ากลับมาเหมือนเดิม หวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่คิด หวังว่าคนจะเปลี่ยนกันได้ แต่พอมาวันนี้พุธที่ 1ตค57 แทบไม่อยากเชื่อเลยคับ ผมขอดูโทรสัพก็ให้ดู แต่พอดูที่เค้าคุยในไลน์กะเพื่อน เมื่อวันเสาร์หนังรอบ4ทุ่ม มีบทสนทนาประมานว่า"ซื้อตั๋วหนังไว้2ใบ เรื่องที่มันอยากดูเนี่ย แต่มันไม่มาแล้ว มันต้องทำงาน เบื่อ เซง"ประมานนี้ ผมก็อ้าว วันเสาร์มีติวไม่ใช่หรอวะ แล้วนี่คือไร โกหกกูแน่ละ เหมือนเค้าก็เริม่รู้ตัวละ ว่าผมเห็นอะไรแน่ เลยรีบเชคบินมาคุยกัน คุยกันไปมาเหมือนยิ่งแรงขึ้นๆ ที่ผมพูดเค้าไม่เถียงเลย ผมพูดทุกอย่างที่คิดว่าใช่มั้ย?? ? เค้าบอกใช่หมดเลย ผมรู้สึกแน่มากตอนนั้น ว่าทำไมเค้าถึงโกหกผมแบบนี้ โกหกผมแทบทุกเรื่อง คนที่โทรมาเคลียกะผมก็ไม่ใช่แฟนมันแต่เป็นเพื่อนมัน คือผมไม่คิดว่าเค้าจะทำกับผมแบบนี้ จากคนไม่เคยพูดกู หลุดพูดใส่ผมมา ผมก็อึ้งสักพัก แต่วันนี้คงต้องเลิกกันแน่ เพราะผมไม่ไปต่อแน่ ถ้ามันเป็นแบบนี้ เรื่องนี้เค้ารู้ดีอยู่เต็มอก ว่าผมเป็นคนยังไง แต่เค้าก็ยังทำ ผมให้โอกาสไป3ครั้งแล้วนะ
รักที่(เคย)ดี
ผมชื่อ"เวีย"เป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดาๆคนนึงที่มีแฟน(เป็นผู้ชาย) ผมกำลังขึ้นปี 1 พี่เค้ากำลังขึ้นปี 2 หลายปีก่อนเราเคยเจอกันมาแล้วครั้งหนึ่งเป็นการเห็นกันแบบบังเอิญ ได้คุยกัน แต่คุยกันอยู่พักนึงแล้วต่างคนก็ต่างห่างหายกันไป
จนมาเมื่อประมาณต้นปีนี้ ผมได้ไปเจอหน้าfacebookเค้า เข้าไปดูรูปแล้วค่อยแอดเฟรน ตอนนั้นผมพูดตรงๆเลยว่า ที่กดไปเพียงเพราะคิดว่าเค้าน่ารักดี เลยจะลองคุยอีกครั้ง แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ไม่น่าให้มันเกิดขึ้น เราได้คุยกันสักพัก เมื่อเริ่มสนิทมากขึ้น ก็เลยชวนกันไปดูหนัง ตอนนั้นจำได้เลยว่าหนังเรื่อง"คิดถึงวิทยา"เค้าก็นิ่งๆเฉยๆเหมือนไม่ค่อยหนุก ผมก็คิดในใจว่าเค้าคงไม่ชอบมั้ง แต่ทำไงได้ชวนมาแล้ว ช่วงนั้นก็คุยกันแบบคนกำลังจีบกันใหม่ๆอะไรก็ดีไปหมด(แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ) ต่อมาเราได้เจอกันบ่อยมากขึ้น เหมือนเริ่มแน่ใจละว่าน่าจะรักกันได้ ก็จับมือคุยกันว่าเราจะมาคบกันดีไหม เราจะไปกันรอดรึป่าว ผมก็ถามค่อนข้างเยอะเหมือนกัน เพราะผมก็อยากแน่ใจว่า เค้าไม่มีใครแน่นะ จะเป็นไปได้หรอ อยู่มหาลัยแล้วจะไม่มีแฟน(คิดไปเอง) เค้าก็ตอบเต็มมาแบบมั่นใจว่าเค้าไม่มีใครจริงๆตอนนี้ คุยกับเราคนเดียว ผมก็เชื่อ เพราะพี่เค้าดูเป็นคนน่าเชื่อถือได้ และคำพูดเค้าก็เป็นผู้ใหญ่พอ(เหมือนผ่านเรื่องความรักมาเยอะแล้ว) มันก็ทำให้ผมยิ่งมั่นใจว่า เค้าคงไม่ทำให้เราเสียใจหรอก คงไม่ทิ้งเราหรอก ผมเลยตกลงคบกันวันที่ 25 มีค 57 ปล.มีดอกกุหลาบมาให้2ดอก บอกว่าซื้อมาเกิน ==
ความรักของผมกับเค้าก็ดูราบรื่นดี ตั้งแต่มีเค้าเข้ามาผมก็รู้สึกว่าผมโชคดีจัง เจอคนที่ดี น่ารัก เทคแคร์ดี เป็นตัวเอง ก็เรียกว่าผมคิดว่าผมไว้ใจเค้ามากกกก แบบที่ไม่เคยคิดจะระแวงหรือคิดไม่ดีกะเค้าเลย เรารักกันดี แต่ด้วยความที่ผมเป็นลูกคนโตของบ้าน และที่บ้านก็ไม่โอเคกับเพศที่สาม ผมเลยไม่สามารถทำอะไรที่คนปกติเค้าทำกันได้ เช่น ไปไหนมาไหนด้วยกัน เที่ยว กินข้าว คือทุกๆอย่างมันต้องเป็นความลับไปหมด ผมไม่ได้คิดเลยว่าเค้าจะน้อยใจหรืออะไร เพราะผมแคร์แต่ที่บ้าน กลัวว่าจะรู้ ถ้ารู้แล้วผมจะโดนบังคับให้เลิกแน่ๆ(เคยเป็นมาแล้ว) ผมรักเค้านะ แต่ต้องรักกันเงียบๆ ไม่ได้เปิดเผยอะไร ไม่ได้ตั้งคบ ไม่ได้หวานออกสื่อ ตอนนั้นพี่เค้าก็โอเคดี ไม่เป็นไร ผมก็สบายใจไปอีก ตอนนั้นจำได้ว่าจะต้องแอบเจอกัน แอบนัดกันไปเที่ยว จนแทบไม่ได้อยู่บ้าน แบบที่ต้องโกหกพ่อแม่ตลอด TT แต่ผมรักเค้า ผมก็ยอมโกหก พี่เค้าเรียน ม.บรูพา ผมเรียนอยู่อุทัยธานี เป็นคนจังหวัดเดียวกัน เพราะฉะนั้นระยะทางค่อนข้างไกลจากกันมาก ผมจะไปหาเค้ายากมาก เพราะต้องหาข้ออ้างกะที่บ้าน เค้าเลยกลับมาบ้านบ่อย เราก็จะได้เจอกัน ช่วงนั้นจะใช้เวลาให้คุ้มที่สุด เพราะรักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันเลยทำให้คิดถึงกันมาก เลยไม่เคยทะเลาะกันเลย ตอนนั้นผมไปหาพี่เค้าที่บางแสน ไปพักกะเค้า ไปเที่ยวพัทยาด้วยกัน ผมเดินจูงมือเค้า พี่เค้าบอกว่าก็งงว่าทำไมผมกล้าจับมือเค้าเดิน เพราะปกติผมจะไม่เปิดเผยต่อสาธาณะเท่าไร(กลัวที่บ้านรู้) ไปนั่งริมหาดด้วยกัน ดูดาวตกกัน มีเด็กเดินมาขายกุหลาบ ผมซื้อให้แล้วบอกว่า"อะ ฝากไว้หน่อย"ทำแบบไม่ได้ใส่ใจ เค้าก็เหมือนดีใจนะ^^ ไปทานอาหารทะเล เค้าก็ไม่ทานกุ้ง เพราะเค้าแพ้กุ้ง แต่เค้ามาลอกเปลือกให้ผม ป้อนผม คอยตักโน่นนี่ให้กิน ตอนนั้นผมมีความสุขมากเลยนะ เพราะเค้าดีมากๆอะ แล้วเราไปขับมอไซค์เล่นกัน ไปร้านเหล้ากันนั่งกินชิวๆ แล้วค่อยกลับมานอนหอเค้า อีกอย่างพี่เค้าเป็นคนชอบเซอร์ไพรส์ ชอบซื้อของดีๆให้ เสื้อผ้าCPSผมบ่นว่าอยากได้ เท่ห์ พี่เค้าก็ซื้อมาให้ วันพิเศษอะไรก็จะมีของให้ตลอด ต่างจากผมที่ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องแบบนี้เท่าไร ผมให้ก็แค่ของวันเกิดเค้า วันนั้น 26 พค 57 เป็นวันเกิดเค้า ผมทำกรอบรูปที่เรายืนคู่กันไปให้เค้า(เค้าชอบรูปนี้) บานใหญ่เลยนะ ละก็ดอกไม้สีขาว ผมจำได้ว่าเค้าค่อนข้างตกใจ ปน ดีใจมั้ง เพราะผมไม่ค่อยให้อะไรเค้าเลย พอถึงตาตัวเองโดนเซอร์ไพรส์ก็ทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ
เรื่องมันก็ดีต่อมาเรื่อยๆมีความรู้สึกดีๆให้กันมาตลอด ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มรุ้สึกว่า ผมเริ่มอิ่มตัว กับการที่เราเจอกันบ่อย เราคุยกันเยอะ ผมเลยไม่ค่อยสนใจเค้าเหมือนเดิม(ผมเบื่อคนง่าย) ผมว่าเค้าก็คงสัมผัสได้ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ ยังคงทำตัวห่างๆเฉยชาๆไปเรื่อยๆ คือมันเริ่มเบื่อเค้ามากขึ้นๆจนคิดว่าไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว ประกอบกับตอนนั้นที่บ้านรู้เรื่อง เพราะผมเอารูปที่ไปเที่ยวด้วยกันลงไว้ในคอม แล้วพ่อมาเปิดเจอ เป็นเรื่องเลยครับ พ่อแม่ร้องไห้ เสียใจ กินไม่ได้ นอนไม่หลับอยู่พักนึง(ผมรู้สึกผิดมากตอนนั้น) ผมเลยคิดว่าเอาวะ ไม่เป็๋นแบบนี้แล้ว พอที "เลิก" หาเรื่องจะเลิกกับเค้าจนได้คับ ทะเลาะ ไม่มีเวลาให้ เอาเรื่องที่บ้านมาอ้าง แต่ผมไม่ได้มีคนอื่นนะ ผมแค่รู้สึกเบื่อ วันที่ผมบอกเลิกเค้า วันนั้นเค้าร้องไห้ เสียใจหนักมาก ผมเองก็ร้อง ร้องเพราะยังรัก เพราะเค้าเป็นคนดีแหละคับ แต่เริ่มเบื่อแล้ว เลยไม่ได้รู้สึกเฟลเท่าไร ตกลงกันได้ว่า เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ยังคุยกันได้นะ ยังติดต่อกันได้นะ กอดกันทานข้าวมื้อสุดท้ายด้วยกัน เพื่อรำ่ลา เพราะอยากให้มันเป็นความทรงจำดีๆที่ครั้งนึงเคยมีให้กัน ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกเสียดาย เสียใจ รึอะไรเลยนะ เพราะมันเป็นตามความต้องการของผมในตอนนั้น ผมเลยใช้ชีวิตแบบสบายๆ แต่ต่างกับเค้า ที่ร้องไห้แทบทุกวัน เสียใจกับความผิดที่เค้าก็ไม่รุ้เหมือนกันว่าเค้าผิดอะไร เป็นอยู่นานมั้ง แต่สักพักเค้าก็มีคนมาช่วยดามหัวใจ เป็นคนที่มอเดียวกัน แต่เป็นรุ่นน้อง เป็นหลีดที่คณะด้วยกัน เรียนคณะเดียวกัน ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณเกือบๆ2เดือน หลังที่เลิกกันไป ความสัมพันเค้าสองคนก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนมันเปลี่ยนเค้าให้กลายเป็นคนใหม่ คนที่กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ผมเองเพิ่งมารุ้ข่าวก็ตอนที่เค้าเป็นแฟนกัน ตั้งคบกันแล้ว มีภาพคู่ มีอะไรดีๆให้คนอื่นดูแล้วได้อิจฉากัน ซึง่ต่างกับผม ผมไม่เคยสามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้เลย ทั้งที่อยากทำ T^T แว็บแรกที่ผมภาพในเฟสบุค คือ มันเป็นใครวะ อะไรยังไง อยากรู้มากขึ้นๆ เหมือนหมาหวงก้างทั้งที่ตอนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว(บอกเลิกเค้าเองด้วยซำ้ YY) พอนานๆไปเหมือนทนไม่ได้ที่เห็นเค้ามีคนใหม่ เพ้อเจ้อในเฟสตัวเอง ระบายไปเรื่อย จนเพื่อนเค้าไปบอกเค้าว่าผมเป็นเฮิทเกี่ยวกับเค้า ส่วนตัวเค้าเองก็ถามเรื่องผมผ่านเพื่อนเค้าอยู่ตลอดว่าผมเป็นไง พอผมเริ่มหนักขึ้นๆ เพื่อนผมเห็นผมแล้วคงสงสารมั้ง เลยซ้อนแผนนัดกับพี่เค้าตอนผมไปหาเพื่อนที่ กทม ผมก็ไปนั่งคุยกับเพื่อน ระบายกันไป สักพักมันขอตัว ผมไม่ได้เอะใจอะไร อีกแปปนึงเป็นพี่เค้าเดินเข้ามายืนตรงหน้า ผมก็งงเลย เอ๋อ- พยายามทำเป็นไม่สนใจ ไม่คุยกับเค้า จนเค้าก็หมดความอดทนจะกลับแล้ว ผมเลยดึงมือไว้บอกว่าเดี๋ยวก่อน(ใจอ่อนละ) เหมือนผมก็รุ้ใจตัวเองแล้วว่าขาดเค้าไม่ได้นะ รักเค้า และตอนนี้มันรักมากกว่าตอนแรกที่คบกันอีก ผมก็ถามว่าคนนั้นเป็นใคร เค้าบอกว่าน้อง ไม่มีอะไร มันทะเลาะกับแฟน จะประชดแฟน เลยมาขอให้ตั้งคบช่วยมันหน่อย
ตอนนั้นถามว่าผมเชื่อมั้ย ก็ไม่ได้เชื่อหรอกคับ เพราะภาพมันก้ดูรู้ว่าเกินไป senseมันบอกว่าไม่ใช่ เค้าก็ขอให้ผมเชื่อเถอะนะ และนั่นเป็นการขอโอกาสจากผมครั้งที่หนึ่ง ผมก็ให้ เพราะอาจจะไม่มีไรจริงก็ได้ แต่พอขึ้นรถผมขอดูโทรสัพไม่ให้ดู ดึง แย่งเลย ก็เลยทะเลาะกันไป ผมจะไม่เอาละ เพราะคิดว่าเค้าโกหกแน่ๆ ไม่มีอะไรทำไมไม่ใด้ดู เค้าบอกเชื่อเค้าหน่อยนะ ผมก็เชื่อ ไม่เป็นไรไม่ดูก็ได้ เช้ามาเค้าหลับอยู่ ผมแอบเอาโทรสัพมาค้นดู ไลน์ไม่มีการล็อครหัส ผมดูทุกคนที่เค้าคุย ไม่มีคนนั้น ผมก็สบายใจ แต่ไปเอ๊ะใจที่เค้าคุยกับเพื่อนประมาณว่าเกี่ยวกับคนนั้นงอน ไม่ยอมรับสายเค้า ผมเลยเอามาถามอีก ก็ททะเลาะกันอีก คือผมก็เริ่มกลัวละ ในสิ่งที่คิด ว่าเค้าจะโกหกเรารึป่าว แต่ด้วยความที่เค้าเคยแสนดีกับเรามากๆ ผมเลยยอมไม่เชื่อความคิดตัวเอง เพื่อเชื่อเค้า และเค้าขอโอกาสอีก ก็ให้ครั้งที่2 อาทิตต่อมาเค้ากลับมาบ้าน ระหว่างนั้นผมก็ไม่เคยเขื่อใจเค้าเลย เพราะมันมีบางสิ่งบางอย่างใก้คิดตลอดว่าเค้าจะต้องมีอะไรปิดบังเรา มันทำให้ผมจิตตกมาก ทะเลาะกันเรื่องนี้ทุกวันๆละหลายรอบ ผมกินไรก็ไม่อร่อย ภายใน1อาทิต นน.ลงไป2กิโล -.- พอเค้ากลับมาบ้าน บ่นกับผมให้พาไปดูหนังหน่อย ผมก็ปฎิเสธว่ามีเรียน ไม่ว่างหรอก(จะเซอร์ไพรส์ ที่จริงโทรไปจองตั๋วไว้แล้ว2ใบ) ตอนนั้นรุ้สึกว่าตัวเองกลับมาพร้อมกับความเต็มที่มากๆ ในทุกเรื่อง พร้อมทำให้ทุกอย่าง เพื่อแลกกับใจเค้า แลกกับสิ่งที่ผิดไป แลกกับเค้าคนเดิมที่ตอนนี้เรายังรู้สึกว่าเค้ายังไม่ใช่คนเดิม เท่าไร ระหว่างทางกลับก็คุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก ว่าจะเราขอเถอะ ความจริงเป็นไงไม่รู้ กลับมาเป็นคนเดิม เราพร้อมจะทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิมแล้ว เราขอร้อง เราทำให้เค้ารุ้นะ ไม่ใช่เลือกพูดอย่างเดียว ว่าเรารู้สึกกับเค้าขนาดไหน ค่อยๆคุย ค่อยๆปะเลาะ เค้าก็พูดความจริงว่ายังคุยกันอยู่ เค้ามาในฐานะแฟนแหละ ไม่ใช่น้องห่าเหวไรอย่างที่บอกตอนแรก ผมก็อ้าว!!!กูโดนหลอก ว่าแล้วมันต้องมีอะไร เพราะตลอดมาไม่เคยเชื่อเลยว่าเค้ามีเราคนเดียว senseมันบอก วันรุ่งขึ้นเค้าจะกลับมอ วันนั้นพฤหัสที่ 25 กย 57 ก็ทะเลาะกัน เพราะผมจะไม่อยู่ในฐานะแบบนี้ สามคนไม่ได้ ต้องเลือก เค้าบอกว่าเลือกผมนะ รักผม คนนั้นแค่มาทำให้รู้สึกดี แต่ไม่ได้รักอะไรเลย ขอโอกาสจากผมอีกว่ากลับไปจะไปบอกเลิกเลย ไม่รอไรแล้ว เรารักเธอ ไม่อยากเสียผมไป ผมก็ให้โอกาสครั้งที่3 แล้วนะ แต่ไม่เป็นไรกล้าขอกล้าให้ ตอนนั้นยอมรับเลยว่าความรู้สึกรักมากๆอยากทุ่มเทความรู้สึกดีๆที่มีให้ มันน้อยลงไป มันเป็นการอยากเอาชนะอีกคนเข้ามาแทน คืนนั้นมีคนโทรมาหาผม บอกว่าเป็นอีกคนของแฟนผม ผมก็คุยไม่ค่อยดี เพราะไม่ชอบอยู่แล้ว กับอยากเอาชนะ แต่พอขอโทษผม บอกผมว่าจะถอนตัวออกไปเองผมก็ให้อภัยไม่เป็นไร วันต่อๆมาแฟนผมก็ยังทำตัวมีพิรุจ ไปโน่นไปนี่ตลอด ไปกินข้าวกับเพื่อน ไปติวหนังสือกับเพื่อน ไปเที่ยว ซึ่งปกติพี่เค้าเมื่อก่อนตอนที่คบกันครั้งแรก ไม่ใช่คนแบบนี้เลย ไม่เที่ยว ไม่ชอบสังคมที่มอ มีเวลาให้ผมตลอดตอนนั้น บอกผมว่าไม่อยากคบคนที่มอ เพราะมั่ว ผมก็จำแบบนั้นมาตลอด แต่ทำไมตอนนั้นกับตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปเยอะจังละ แค่เลิกกันไปไม่ถึง2เดือน แฟนผมกลายเป็นคนสังคมไปเลยหรอ วันศุกบอกไปกินเหล้ากะเพื่อนนะ(ตอนแรกบอกจะไปเลี้ยงนมน้องรหัส) ผมก็ไม่เป็นไร อยากไปก็ไปทั้งๆที่ไม่อยากให้ไปเลย โทรหาก็บอกว่าแบตหมดนะ วันเสาร์บอกว่ามีติว ตอนติวก็คุยโทรสัพไม่ได้ อยุ่หอสมุด ห้ามเสียงดัง ติวตั้งแต่เย็นๆนะถึงตีหนึ่งเพิ่งกลับหอ(กลับหอก็ไม่รับสายfacetime บอกไม่มีเน็ตหอ ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังfacetimeมาหาผมเองอยุ่เลย คือยังไง?) ผมก็รอคุยไง ปกติก็นอนไปแล้ว แต่ก็แห้วไม่ได้คุย วันอาทิตบอกไปกินข้าวกับเพื่อนนะ แต่พอถึงร้านข้าวปุ๊บรีบวางสายมาก แบบที่ผมก็พอดูออกว่าไม่ใช่ละ แต่ไม่ได้พูด วันจันทร์กลับมาบ้านให้พาไปกินหมูกะทะผมก็พาไป อยากกินไรแล้วแต่เลย อยากไปไหนให้บอก ไปได้ไปกัน ผมก็ยอมทำทุกอย่างนะ เพื่อให้เค้ากลับมาเหมือนเดิม หวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่คิด หวังว่าคนจะเปลี่ยนกันได้ แต่พอมาวันนี้พุธที่ 1ตค57 แทบไม่อยากเชื่อเลยคับ ผมขอดูโทรสัพก็ให้ดู แต่พอดูที่เค้าคุยในไลน์กะเพื่อน เมื่อวันเสาร์หนังรอบ4ทุ่ม มีบทสนทนาประมานว่า"ซื้อตั๋วหนังไว้2ใบ เรื่องที่มันอยากดูเนี่ย แต่มันไม่มาแล้ว มันต้องทำงาน เบื่อ เซง"ประมานนี้ ผมก็อ้าว วันเสาร์มีติวไม่ใช่หรอวะ แล้วนี่คือไร โกหกกูแน่ละ เหมือนเค้าก็เริม่รู้ตัวละ ว่าผมเห็นอะไรแน่ เลยรีบเชคบินมาคุยกัน คุยกันไปมาเหมือนยิ่งแรงขึ้นๆ ที่ผมพูดเค้าไม่เถียงเลย ผมพูดทุกอย่างที่คิดว่าใช่มั้ย?? ? เค้าบอกใช่หมดเลย ผมรู้สึกแน่มากตอนนั้น ว่าทำไมเค้าถึงโกหกผมแบบนี้ โกหกผมแทบทุกเรื่อง คนที่โทรมาเคลียกะผมก็ไม่ใช่แฟนมันแต่เป็นเพื่อนมัน คือผมไม่คิดว่าเค้าจะทำกับผมแบบนี้ จากคนไม่เคยพูดกู หลุดพูดใส่ผมมา ผมก็อึ้งสักพัก แต่วันนี้คงต้องเลิกกันแน่ เพราะผมไม่ไปต่อแน่ ถ้ามันเป็นแบบนี้ เรื่องนี้เค้ารู้ดีอยู่เต็มอก ว่าผมเป็นคนยังไง แต่เค้าก็ยังทำ ผมให้โอกาสไป3ครั้งแล้วนะ