นี่ก็จะเข้าปีที่ 9 ละนะที่เราได้รู้จักกัน...พี่เองก็หน้าที่การงานก็ดี แต่ทำไมยังมาชอบผู้หญิงที่มีครอบครัวแล้วอย่างหนูคะ...

พี่เองก็ใช่ว่าจะโสด...หน้าที่การงานภรรยาพี่ก็เริ่ด....คบกันแบบไม่ได้หวังอะไรกัน...(และไม่ได้เสียกันสักที...อันนี้แอบเสียดายนิดๆ...อิอิอิอิ).....

รู้สึกดีมั๊ย.....ดีค่ะ...(ถามเองตอบเอง)...แต่ทำไมหนูไม่เจอพี่ก่อนที่พี่จะเจอภรรยาของพี่....เอ่ออ...พี่ก็คิดเหมือนหนูเหมือนกันใช่ป่ะ...

(เพราะพี่เคยบอกนี่นา).....แต่โชคดีนะคะที่เราไกลกัน..ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเรา 2 คน คงจะชิหายวายป่วงไปนานละค่ะ...

ปีนึงพี่ก็ส่งของมาให้หนูสักครั้ง....1-2 ปีก็จะได้เจอกันสักที...แหมมม...เจอกันบางครั้งอารมณ์หนูก็กระเจิงนะคะ..อยากจะทิ้งสามีที่บ้าน...

และหนีตามพี่ไปซะเหลือเกิน....แต่ก็อดสงสารภรรยาพี่ไม่ได้...หัวอกคนเป็นเมียหลวงมันค้ำคอหนูอยู่......หนูก็เลยอ่อยไม่ลง...

แต่พี่ก็ดีเหลือเกิ๊นนนนนนนนน....ตลอดเวลาที่คบกันมา....ก็จะมีโทรหากันบ้าง...ผลุบๆ โผล่ๆ เหมือนผีเข้าผีออก...แต่เพราะพี่บอกว่าพี่รักหนู...

เราน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้สักหน่อย...”คนที่ใช่ไม่ได้รัก...คนที่รักกลับไม่ใช่”....ที่พี่ไปจากหนูไม่ได้...เพราะพี่บอกว่าคนเราจะเจอคนที่ใช่

และรู้สึกดีๆ และหวังดีกับเค้าได้สักกี่ครั้งในชีวิต...เลยเลิกกับหนูไม่ได้....ซึ้งใจจิงจิ๊งงงงงงงง.....แต่วันนี้อ่ะ...หนูอยากจะบอกว่า..

หนูเบื่อความรู้สึกที่ต้องคอย และอารมณ์แบบนี้สักที...หนูอยากจะเลิก...แต่ทำไมใจอ่อนเลิกไม่ได้สักทีวะ....หงุดหงิด...ทรมานอ่า....T0T...