*โปรดใช้วิจารญาในการอ่าน ไม่จำเป็นต้องเชื่อทุกอย่างที่ผมพูดก็ได้
ก่อนอื่น ขอแนะนำตัวเองก่อน. ผมเป็น นักเรียน ชั้น มัธยมปลาย อยู่ที่โรงเรียนเอกชนแห่งนึง ผมเข้าโรงเรียนนี้ตอน ม.3 (ตอนนี้ ม.5 แล้ว) แรกๆก็โอเคไม่ค่อยมีอะไรมาก แต่พอเราขึ้น ม.4 เริ่มมีคนมากวนผมเรื่อย จากแรกแค่แหย่ เฉยๆ ผมก็แค่ทำเป็นไม่สนใจ .จนมาปีนี้ขึ้น ม.5 เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ไอ้กลุ่มเดิมที่เคย
แกล้งมาตอน ม.4 ชอบแหย่ ปั่นประสาทผมเสมอ ตอนนั้นมันเริ่มรู้สึกใจเสียมาก หลังจากนั้น มันก็ใช้วิธีพูดหลายแบบ
เราเองก็พยายามนิ่งทำเป็นไม่สนใจ.พวกมันเริ่มใช้วิธีแหย่ กลั่นแกล้งสารพัด เช่น อยู่ๆ เดินมาเอาไหล่ชน ปาสิ่งของใส่ แกล้งเตะขา.
กลุ่มนี้มักจะแอบไปสู่บุหรีเป็นประจำ ผมเห็นเอาไปบอกครู หลังจากนั้น ไอ้พวกมันคนนึง มาชกหน้าผมซ่ำๆ โดยมีเพื่อนมันล้อมผมไว้ พอจะฟ้องครูก็ไม่มีหลักฐาน จึงจำเป็นต้องปล่อยไป.
ยังไม่หมดแค่นั้น ไอ้คนนึงในกลุ่มเนียมันเรียน ร.ด. ที่เดียวกัน ตอนกำลังเดินแถวออกหลังฝึกเสร็จ ผมเหลือบไปเห็นมัน เดินตรงมา (ทั้งๆที่ปกติ มันจะเดิน
ออกคนล่ะทางกับผม) ผมเห็นจึงจำเป็นต้องแทรกออกจากแถวเพื่อหนี แล้วไปหลบอยู่หลังรถ ตอนนั้นบอกได้เลยกลัวมาก ผมลองชะเง้อมาดู "มันเห็นผมแล้ว" ผมจึงรีบวิ่งออก แต่ในที่สุดมันวิ่งดักหน้า แล้วชกท้องผม.ไม่พอมันยังดักหน้าท้องออกอีก ผมจึงจำเป็นโทรบอก พี่ที่มารอรับให้พาผมออก. เชื่อม่ะ ขณะผมกำลังขึ้นรถพี่ มันยังตามมาอีก
มีอยู่ช่วงนึง โรงเรียนจัดกิจกรรมขึ้น ผมเดินอยู่รอบๆ ไอ้กลุ่มนี้เรียกขึ้นไปข้างบน บอกว่าจะให้ไปเป็นเพื่อนมัน ผมจึงเดินขึ้นไปสักพัก มันก็ล็อกแขนแล้ว ลากมาที่ห้อง เอากะละมังครอบหัว แล้วตีอีก พอจะหนีออก มันให้ไอ้คนตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มสกัดผมไว้ มีอยู่จังหวะนึงที่ครูผ่านมา ผมจึงฉวยรีบหนีออก ตรงไปฟ้องครู. ไอ้คนตัวใหญ่สุดมันก็ ฉุด กระชากไม่ให้ไป. ทั้งๆที่มีครูเห็นถึง 2 คน
มีครั้งตอนคาบพละ ครูพละให้วิ่งรอบสนามบอลของโรงเรียน ซึ่งมีลู่วิ่งอยู่ด้วย ไอ้ผมก็วิ่งอยู่คนเดียว พวกมันก็วิ่งตาม แล้วทำจะล้อม ผมพยายามสลัดให้หลุด มันยังดักและล็อกแขนไว้.โชคดี ครูฝ่ายปกครอง กับ ครูพละผ่านมาเห็นพอดี มันเลยไม่ได้ทำอะไรผมไปมากกว่านี้
นอกจากที่กล่าวมานี้ มันยังพูดเสียดสี ทับถม ให้ช่ำใจ ให้เสียใจ แหย่แกล้งอย่างต่อเนื่อง แล้วก็หัวเราะด้วยสะใจ สนุกสนาน. แม้ผมจะฟ้องครู ครูก็ทำได้แค่ตักเตือน แต่พวกมันไม่ยอมเลิกราสักที
จนมาถึงตอนนี้ จากที่ไม่คิดอะไรมาก ตอนนี้มันยิ่งคิด ยิ่งเจ็บปวดใจมาก.แม้พยายามปลีกตัวอยู่คนเดียว มันต้องหาทางรังควาน ไม่ทำร้ายด้านกาย ก็ด้านใจ
ตอนนี้เราแทบทนไม่ไหว แล้วไม่รู้จะทำไงดี นอกจากครูแล้วก้ไม่มีใครช่วย จะสู้ก็ไม่ไหว พวกมันมักอยู่กันเป็นกลุ่ม ผมตัวคนเดียวไม่มีทางสู้จริงๆ
ถ้าเปรียบ ก็เหมือนเราถือกระถางต้นไม้ไว้ แล้วมีคนตักเอาดินมาใส่. ตักดินใส่กระถางเล็กๆน้อยๆไม่มีไรมาก แต่นานวันเข้า ดินมันเริ่มเต็มกระถางและมันก็หนักเกินกว่าที่เราจะถือไหว
ยิ่งคิดถึงสิ่งที่โดนมันทำ ยิ่งประสาท แทบจะร้องไห้
จนตอนนี้รู้สึกหดหู่ หวาดระแวง เกือบเป็นโรคซึมเศร้า. มีเพียงพ่อ แม่ พี่ ครูบาอาจารย์ และเพื่อนไม่กี่คนที่นิสัยดีกับผมมาก คอยเยียวยาให้กำลังใจอยู่ทุกครั้ง
อ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะคิดว่าผมเป็นคนอ่อนแอ. ไม่เลย ผมแค่หมดหนทาง จนปัญญา ไม่มีทางสู้จริงๆ ตอนนี้แทบประสาทเสีย.
ใครมีวิธีแก้ไข รับมือปัญหาได้ รบกวน คอมเม้นด้วย หรือถ้าใครเคยประสบปัญหานี้ แต่ผ่านพ้น มาได้ ก็ช่วยแนะแนวทางให้ที
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณผู้ที่อ่านมาถึงจุดนี้จริงๆ
(กระทู้ระบาย) ถูกเพื่อนที่โรงเรียนกลั่นแกล้ง จนแทบจะประสาท
ก่อนอื่น ขอแนะนำตัวเองก่อน. ผมเป็น นักเรียน ชั้น มัธยมปลาย อยู่ที่โรงเรียนเอกชนแห่งนึง ผมเข้าโรงเรียนนี้ตอน ม.3 (ตอนนี้ ม.5 แล้ว) แรกๆก็โอเคไม่ค่อยมีอะไรมาก แต่พอเราขึ้น ม.4 เริ่มมีคนมากวนผมเรื่อย จากแรกแค่แหย่ เฉยๆ ผมก็แค่ทำเป็นไม่สนใจ .จนมาปีนี้ขึ้น ม.5 เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ไอ้กลุ่มเดิมที่เคย
แกล้งมาตอน ม.4 ชอบแหย่ ปั่นประสาทผมเสมอ ตอนนั้นมันเริ่มรู้สึกใจเสียมาก หลังจากนั้น มันก็ใช้วิธีพูดหลายแบบ
เราเองก็พยายามนิ่งทำเป็นไม่สนใจ.พวกมันเริ่มใช้วิธีแหย่ กลั่นแกล้งสารพัด เช่น อยู่ๆ เดินมาเอาไหล่ชน ปาสิ่งของใส่ แกล้งเตะขา.
กลุ่มนี้มักจะแอบไปสู่บุหรีเป็นประจำ ผมเห็นเอาไปบอกครู หลังจากนั้น ไอ้พวกมันคนนึง มาชกหน้าผมซ่ำๆ โดยมีเพื่อนมันล้อมผมไว้ พอจะฟ้องครูก็ไม่มีหลักฐาน จึงจำเป็นต้องปล่อยไป.
ยังไม่หมดแค่นั้น ไอ้คนนึงในกลุ่มเนียมันเรียน ร.ด. ที่เดียวกัน ตอนกำลังเดินแถวออกหลังฝึกเสร็จ ผมเหลือบไปเห็นมัน เดินตรงมา (ทั้งๆที่ปกติ มันจะเดิน
ออกคนล่ะทางกับผม) ผมเห็นจึงจำเป็นต้องแทรกออกจากแถวเพื่อหนี แล้วไปหลบอยู่หลังรถ ตอนนั้นบอกได้เลยกลัวมาก ผมลองชะเง้อมาดู "มันเห็นผมแล้ว" ผมจึงรีบวิ่งออก แต่ในที่สุดมันวิ่งดักหน้า แล้วชกท้องผม.ไม่พอมันยังดักหน้าท้องออกอีก ผมจึงจำเป็นโทรบอก พี่ที่มารอรับให้พาผมออก. เชื่อม่ะ ขณะผมกำลังขึ้นรถพี่ มันยังตามมาอีก
มีอยู่ช่วงนึง โรงเรียนจัดกิจกรรมขึ้น ผมเดินอยู่รอบๆ ไอ้กลุ่มนี้เรียกขึ้นไปข้างบน บอกว่าจะให้ไปเป็นเพื่อนมัน ผมจึงเดินขึ้นไปสักพัก มันก็ล็อกแขนแล้ว ลากมาที่ห้อง เอากะละมังครอบหัว แล้วตีอีก พอจะหนีออก มันให้ไอ้คนตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มสกัดผมไว้ มีอยู่จังหวะนึงที่ครูผ่านมา ผมจึงฉวยรีบหนีออก ตรงไปฟ้องครู. ไอ้คนตัวใหญ่สุดมันก็ ฉุด กระชากไม่ให้ไป. ทั้งๆที่มีครูเห็นถึง 2 คน
มีครั้งตอนคาบพละ ครูพละให้วิ่งรอบสนามบอลของโรงเรียน ซึ่งมีลู่วิ่งอยู่ด้วย ไอ้ผมก็วิ่งอยู่คนเดียว พวกมันก็วิ่งตาม แล้วทำจะล้อม ผมพยายามสลัดให้หลุด มันยังดักและล็อกแขนไว้.โชคดี ครูฝ่ายปกครอง กับ ครูพละผ่านมาเห็นพอดี มันเลยไม่ได้ทำอะไรผมไปมากกว่านี้
นอกจากที่กล่าวมานี้ มันยังพูดเสียดสี ทับถม ให้ช่ำใจ ให้เสียใจ แหย่แกล้งอย่างต่อเนื่อง แล้วก็หัวเราะด้วยสะใจ สนุกสนาน. แม้ผมจะฟ้องครู ครูก็ทำได้แค่ตักเตือน แต่พวกมันไม่ยอมเลิกราสักที
จนมาถึงตอนนี้ จากที่ไม่คิดอะไรมาก ตอนนี้มันยิ่งคิด ยิ่งเจ็บปวดใจมาก.แม้พยายามปลีกตัวอยู่คนเดียว มันต้องหาทางรังควาน ไม่ทำร้ายด้านกาย ก็ด้านใจ
ตอนนี้เราแทบทนไม่ไหว แล้วไม่รู้จะทำไงดี นอกจากครูแล้วก้ไม่มีใครช่วย จะสู้ก็ไม่ไหว พวกมันมักอยู่กันเป็นกลุ่ม ผมตัวคนเดียวไม่มีทางสู้จริงๆ
ถ้าเปรียบ ก็เหมือนเราถือกระถางต้นไม้ไว้ แล้วมีคนตักเอาดินมาใส่. ตักดินใส่กระถางเล็กๆน้อยๆไม่มีไรมาก แต่นานวันเข้า ดินมันเริ่มเต็มกระถางและมันก็หนักเกินกว่าที่เราจะถือไหว
ยิ่งคิดถึงสิ่งที่โดนมันทำ ยิ่งประสาท แทบจะร้องไห้
จนตอนนี้รู้สึกหดหู่ หวาดระแวง เกือบเป็นโรคซึมเศร้า. มีเพียงพ่อ แม่ พี่ ครูบาอาจารย์ และเพื่อนไม่กี่คนที่นิสัยดีกับผมมาก คอยเยียวยาให้กำลังใจอยู่ทุกครั้ง
อ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะคิดว่าผมเป็นคนอ่อนแอ. ไม่เลย ผมแค่หมดหนทาง จนปัญญา ไม่มีทางสู้จริงๆ ตอนนี้แทบประสาทเสีย.
ใครมีวิธีแก้ไข รับมือปัญหาได้ รบกวน คอมเม้นด้วย หรือถ้าใครเคยประสบปัญหานี้ แต่ผ่านพ้น มาได้ ก็ช่วยแนะแนวทางให้ที
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณผู้ที่อ่านมาถึงจุดนี้จริงๆ