ผมอายุ 28 ครับ  ทำงานแล้ว  ผมมีแฟนอายุ 20 ซึ่งจีบน้องเขามาตั้งแต่อายุ 18 น้องเขาเป็นคนดี ผมเลยยอมทุ่มเอาใจและความดีเข้าแลก (ก็มีเรื่องเงินมากอยู่ ตามความจำเป็น)  จีบมาเกือบปี  ก็คบเป็นแฟนกัน น้องเขาเรียนในกทม ผมอยุ๋ต่างจังหวัด  มาหาน้องเขาประมาณเดือนละครั้ง   จนคบมาได้ ปีกว่า  ช่วงที่คบเป็นแฟนกัน  เธอก็บอกรักผมมาก  มีการหึงหวง  หรือโมโหเวลาผมคุยกับคนอื่น  ทะเลากัน ง้อกันก็บ่อย แต่ผมให้เกียรติ ไม่เคยเกินเลยอะไรกับเธอเลย เพราะเธอบอกว่าถ้าผมทำไรไม่ดีเธอจะโกรธ ผมเลยแครความร็สึกเธอมากกว่า     แต่ช่วงสองสามเดือนมานี้ ผมงานยุ่งไม่ค่อยได้มีเวลาคุยกับเธอมาก แล้วก็มีเหตุอะไรหลายๆอย่าง จนเธอบอกรักผมน้อยลง  ผมก็พยายามทำดีกับเธอให้มาก เพราะยังไงผมก็รักเธอมาก  แต่สุดท้าย  เธอบอกเธอไม่รักผมแล้ว ผมก็เสียใจ ตอนแรกตัดสินใจเลิกกัน  ผมก็เสียใจครับ เธอเองก็บอกร็สึกผิดที่เลิกกับผม โดยที่ผมไม่ได้ทำผิดอะไร  ซึ่งผ่านไปไม่กี่วัน ผมไตร่ตรองแล้ว คิดแล้วว่าผมตั้งใจแน่วแน่กับผู้หญิงคนนี้ เพราะผมคิดว่าเธอดีที่สุดสำหรับผมแล้ว  แล้วเวลาที่ร็จักกันมานาน  มันก้มีค่าพอที่จะรักษาไว้  ผมเลยตัดสินใจกลับมาคุยกับเธอ ไปหาเธอ เธอก็ยอมที่จะมาคุยมาเจอกันเหมือนเดิม  โดยผมบอกเธอขอโอกาสเริ่มต้นใหม่  แต่เธอก็บอกต้องใช้เวลา  ผมอยากถามว่า
  จะเป็นไปได้ไหม ที่เธอจะกลับมารักเราเหมือนเดิม  ถ้าเรายังมุ่งมั่นตั้งใจที่จะรักเธอเหมือนเดิม  เธอเองก็บอกว่ามีคนอื่นมาคุย ซึ่งผมก็พยายามเข้าใจที่เป็นธรรมดาของเด็กมหาลัยที่จะได้พบเจอผู้คน ต้องมีคนมาชอบมาคุย  แต่ผมไม่ยอแพ้ ผมทุ่มเทให้เธอมากจะเอาชนะใจเธอได้ไหม  ผมนึกย้อนไปก็เสียดายเวลาในอดีต ที่ยอมรับว่าตัวเองก็บ้างานเกินไป แต่เมื่อผมยังรักฌะอ ก็อยากแก้ไขให้อะไรมันดีขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง  แล้วผมจะมีโอกาสสมหวังไหม การที่เธอมีเด็กมหาลัยด้วยกันมาจีบมาคุย  จะเป็นอุปสรรคไหม  แต่ยังไงผมก็เป็นคนที่เธอพึ่งพาได้ และดูแลเธอได้ตลอด