ถามว่ารักมั้ย? ก็คงจะรักมากจนเจ็บมากตามประสาซากุระนั่นแหละ (เลวขนาดนั้นยังอยากอยู่เคียงข้าง ไม่รักหัวปักหัวปำก็ไม่รู้จะว่ายังไงจริงๆ)
คือความรู้สึกของเธอดูได้ชัดเจนกว่าซาสึเกะเยอะ
จากบทนี้เราไม่ได้ติดใจเรื่องความรู้สึกของซากุระที่มีต่อซาสึเกะ
แต่ติดใจตรงประโยคคำพูดเดิมๆของซาสึเกะมากกว่า  ทั้งที่ในสถานะการณ์แบบนั้นจะลืมไปก็ได้  จะพูดประโยคอื่นก็ได้
แต่พี่แกก็ดันพูดประโยคสุดคลาสสิคนั่นออกมา  เหมือนกับจะสื่อว่าไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังจำความรู้สึกในตอนนั้นได้
เหมือนจะรู้ว่ารัก  แต่เป็นรักที่เป็นไปไม่ได้  เพราะซาสึเกะเป็นผู้ชายที่มองเห็นเป้าหมายสำคัญกว่าทุกสิ่ง
และพร้อมที่จะสละทิ้งได้ทุกอย่างเพื่ออุดมการณ์ของตัวเอง
จากตรงนี้เรามองว่าซาสึเกะเองยังมีความรู้สึก(บางอย่าง) ให้ซากุระอยู่  แต่มันเป็นเหมือนเส้นขนานที่รับรู้ได้แต่ตอบสนองไม่ได้น่ะค่ะ
(เป็นแค่คนที่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน  ถึงตอนนี้ก็ยังมีอยู่  แต่เกินกว่านี้ไปไม่ได้แล้ว  มันถึงทางตัน  ประมาณนั้น)
คิดว่าตอบจบของเรื่องคงจบแบบหน่วงๆ ไม่มีใครได้คู่ใครแน่ (ส่วนอิโตะคงคู่กับฮินาตะ  แต่แม่ยกซากุระซาสึเกะมองว่าสองคนนี้ไม่ได้คู่กัน)

เอ่อ... มาถึงตรงนี้แล้วอยากบอกว่าเราเพ้อนะคะ  มโนล้วนๆ  จากใจกองอวยคู่นี้โดยเฉพาะค่ะ