ผมเป็นคนคนหนึ่งที่มีแฟนคบมาตั้งแต่สมัยปี 1 ตอนนั้นเราเรียนด้วยกัน แรกๆยอมรับว่าผมคุยเล่นๆไม่ได้คิดจริงจัง แต่พออยู่ๆไปเริ่มรู้สึกว่าเธอคนนี้อ่ะ ใช่เลย ผมตัดสินใจคบกับเธอแบบจริงๆจังๆ พอขึ้นปี 2 เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน ใครเคยผ่านจุดนั้นมาคงเข้าใจว่าการอยู่ด้วยกันในวัยเรียน ทะเลาะบ่อยมาก อาจเป็นเพราะยังเด็กไป จนสุดท้ายตัดสินใจแยกกัน ไปๆมาๆ เป็นครั้งคราว ความสัมพันธ์ก็เหมือนเดิม ผมคบกับเธอมาจนทำงาน ต่างคนต่างโต มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบของตัวเอง หลังจากนั้นมาเราเริ่มห่างเหิน และแล้ววันที่น่ากลัวก็มาถึง มาเธอต้องไปต่างประเทศ แต่ไม่เป็นไรผมทำใจได้ แหม คบมา 7 ปี ละ นอนกอดกันบ่อยละ เพื่ออนาคตเค้า line ก็มี skype ก็มี ไม่เป็นไร ยอม ได้ ตอนนี้ผ่านไปเกือบปี ความห่างเหินไม่ทำให้ผมหยุดรักเธอเลย  แทนที่ผมจะมีคนใหม่ทั้งๆที่มีคนมาจีบมากมาย แต่มันกลับทำให้ผมยิ่งคิดถึงเธอมากขึ้นอีก ถึงตอนนี้ผมเพิ่งรู้ตัวว่า ผมหลงรักแฟนตัวเองอีกครั้งแล้ว...
ปล.แฟนผมเป็นผู้ชายนะ