วันนี้บรรยากาศดูเศร้า ทุกอย่างเงียบสงัดอย่างที่ฉันสัมผัสถึงความรู้สึกนั้นได้ ทั้งที่วันนี้อากาศแจ่มใส ลมแรง แดดดี
เป็นวันแรก ที่เราเสียญาติผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นศูนย์รวมจิตใจของครอบครัว อาม่าจากไปวันที่ 5 มี.ค. 2557 ด้วยอายุ 97 ปี แม่ฉันดูเสียใจ แต่ไม่มากถึงขนาดฟูมฟาย เพราะอาม่า อายุมากแล้ว
เมื่อสองวันก่อน แม่รู้ข่าวจากหลานว่า อาม่าเข้า รพ. เธอทำหน้าที่ลูกสาวอย่างดีเยี่ยม จึงรีบขับรถไปหาทันที
เมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่เดินเข้ามาในห้องนอนของฉัน เธอเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่ รพ. และบอกถึงความรู้สึกของเธอว่า "ครั้งนี้แม่รู้สึกว่า อาม่าอาการหนักกว่าทุกครั้ง หมอให้นอนห้องไอซียู และถูกมัดไว้ เพราะจะดึงสายน้ำเกลือออก นางพยาบาลแจ้งว่า อาจจะต้องเจาะท่อช่วยหายใจเพิ่มด้วย แม่คิดว่า อาม่าคงรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัว" เธอนั่งบนเก้าอี้ชายหาด ก่ายหน้าผาก ถอนหายใจ เฮือก ดูกังวลใจมาก และพูดต่อว่า "แม่เข้าใจว่า คนเราเกิดมาต้องตาย อาม่าก็อายุมากแล้ว" เธอเตรียมใจไว้พอสมควรว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ที่รู้สึกสะเทือนใจเพราะ "ไม่อยากให้อาม่าต้องทรมานกาย หากต้องจากกันไปจริงๆ ขอให้แค่หลับไปอย่างสบาย" ฉันรู้สึกว่าแม่เข็มแข็ง เธอรู้ว่า ความตายคือธรรมชาติ แต่ต้องมีความเจ็บปวดร่วมด้วย
ฉันรู้สึกเศร้าใจ ด้วยสองเหตุผล เหตุผลแรก คือ เราเสียอาม่าไป อีกเหตุผลหนึ่งคือ ฉันเห็นความเสียใจของแม่ ที่คนรักรอบตัวเธอต้องจากไปทีละคน พ่อ พี่สาวคนโต สามี เพื่อนสนิท และก็มาถึงแม่
(ฉันพูดกับแม่ด้วยสายตา "แม่คงเหงา อย่างเย็นยะเยือกใช่มั้ย ลูกเข้าใจนะ")
"เป็นคุณแม่ผู้ยิ่งใหญ่ เป็นหัวใจของลูกหลาน
เป็นที่รักมาแสนนาน เป็นวันวานที่ไม่อยากให้จากไป"
“แม้กายจาก แต่ใจรักและคิดถึงเสมอ”
อาลัยอาม่า
เป็นวันแรก ที่เราเสียญาติผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นศูนย์รวมจิตใจของครอบครัว อาม่าจากไปวันที่ 5 มี.ค. 2557 ด้วยอายุ 97 ปี แม่ฉันดูเสียใจ แต่ไม่มากถึงขนาดฟูมฟาย เพราะอาม่า อายุมากแล้ว
เมื่อสองวันก่อน แม่รู้ข่าวจากหลานว่า อาม่าเข้า รพ. เธอทำหน้าที่ลูกสาวอย่างดีเยี่ยม จึงรีบขับรถไปหาทันที
เมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่เดินเข้ามาในห้องนอนของฉัน เธอเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่ รพ. และบอกถึงความรู้สึกของเธอว่า "ครั้งนี้แม่รู้สึกว่า อาม่าอาการหนักกว่าทุกครั้ง หมอให้นอนห้องไอซียู และถูกมัดไว้ เพราะจะดึงสายน้ำเกลือออก นางพยาบาลแจ้งว่า อาจจะต้องเจาะท่อช่วยหายใจเพิ่มด้วย แม่คิดว่า อาม่าคงรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัว" เธอนั่งบนเก้าอี้ชายหาด ก่ายหน้าผาก ถอนหายใจ เฮือก ดูกังวลใจมาก และพูดต่อว่า "แม่เข้าใจว่า คนเราเกิดมาต้องตาย อาม่าก็อายุมากแล้ว" เธอเตรียมใจไว้พอสมควรว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ที่รู้สึกสะเทือนใจเพราะ "ไม่อยากให้อาม่าต้องทรมานกาย หากต้องจากกันไปจริงๆ ขอให้แค่หลับไปอย่างสบาย" ฉันรู้สึกว่าแม่เข็มแข็ง เธอรู้ว่า ความตายคือธรรมชาติ แต่ต้องมีความเจ็บปวดร่วมด้วย
ฉันรู้สึกเศร้าใจ ด้วยสองเหตุผล เหตุผลแรก คือ เราเสียอาม่าไป อีกเหตุผลหนึ่งคือ ฉันเห็นความเสียใจของแม่ ที่คนรักรอบตัวเธอต้องจากไปทีละคน พ่อ พี่สาวคนโต สามี เพื่อนสนิท และก็มาถึงแม่
(ฉันพูดกับแม่ด้วยสายตา "แม่คงเหงา อย่างเย็นยะเยือกใช่มั้ย ลูกเข้าใจนะ")
"เป็นคุณแม่ผู้ยิ่งใหญ่ เป็นหัวใจของลูกหลาน
เป็นที่รักมาแสนนาน เป็นวันวานที่ไม่อยากให้จากไป"
“แม้กายจาก แต่ใจรักและคิดถึงเสมอ”