มาอีกแล้ว ลองอ่านแล้วทายว่าเราพูดถึงใครนะคะ อันนี้จะเวิ่นเยอะนิดนึง พอดีเอาโพสต์เก่ามาดัดแปลง

##############################


แฟนบอลรุ่นพ่อ อาจพูดว่า แฟนบอลสมัยนี้ค่อนข้างสบาย หาดูฟุตบอลง่าย มีที่พูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูล หนำซ้ำเหนือไปกว่านั้น นักบอลสมัยนี้มันหล่อจริงๆ เลือกเชียร์ไม่ค่อยถูก

ว่าง่ายๆ แฟนบอลผู้ชายหลายคนก็ชอบนักเตะที่หน้าตาเหมือนกัน
พ่อเรายังเป็นเลย

พูดถึงหน้าตานักเตะ เราเลยคิดขึ้นมาได้

อย่างที่พ่อบอก นักบอลสมัยนี้มันหน้าตาหล่ออย่างกับนายแบบ (พ่อเราติ่งพี่เบคค่ะพูดเลย หาซื้อโปสเตอร์พี่เบคมาแปะบ้านตลอด) แล้วไม่ใช่ว่าไม่เก่ง บางคนทั้งหล่อทั้งเก่ง ดูกันเพลินเลย เลือกกันไม่ถูก

ขณะที่ว่ากันตรงๆ เทพฟุตบอล หาน้อยคนจะหน้าตาหล่อใสปิ๊ง ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่มันเป็นส่วนน้อยของวงการ พอมีใครเด่นขึ้นมา ก็เป็นที่ฮือฮาทันที เช่น
เด็กหนุ่มดาวรุ่งจากอังกฤษที่ชื่อ จอร์จ เบสต์ หรือ หนุ่มฮิปปี้หน้าคมเข้มจากอิตาลี ที่ชื่อ โรเบโต้ บาจจิโอ้

ในสมัยนั้น เทพฟุตบอลไม่ได้ถูกยกย่องเพียงเพราะว่าหล่อ ... ความหล่อคือออพชั่นเสริมที่ทำให้พวกเขายิ่งโดดเด่นต่างหาก ... นักเตะเหล่านี้ผ่านการพิสูจน์ฝีเท้ามาก่อนแล้ว เรื่องหน้าตาคือกำไรชีวิต

ที่เราอยากพูดถึงคือ สมัยนี้ "หน้าตากลายเป็นการยกระดับคุณค่า" ของนักเตะคนนึงขึ้นมาทันที

นักเตะซุปตาร์ยุคนี้ เลยแทบจะเทียบสมัยรุ่นพ่อเราไม่ได้เลย ... หลายคนเล่นฟุตบอล เป็น 10 ปีเพื่อเป็น ซุปเปอร์ตาร์ ขณะที่ยุคนี้ คุณได้ลงเล่นในทัวร์นาเมนต์สำคัญ คุณก็ถูกเรียกว่าซุปเปอร์ตาร์ได้แล้ว

นิยามมันเปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อก่อนการจะถูกเรียกว่าซุปเปอร์สตาร์คุณอาจต้องใช้เวลาพิสูจน์ตัวมากมาย
แต่ยุคนี้ คุณแค่ต้องแสวงหาทุกอย่างให้ครบครบ ฝีมือ+หน้าตา+สโมสร+การแจ้งเกิดในทัวร์นาเมนต์สำคัญ เวลา อาจไม่ใช่เงื่อนไขสำคัญนัก ...

เท่านี้ คุณก็จะกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ลูกหนังแล้ว

นั่นทำให้เรานึกถึงนักเตะคนนึง
เขาเป็นกองกลางต้นแบบของบรรดากองกลางเชิงสูงในยุคนี้
เขาไม่เคยยอมรับคำว่า "ซุปเปอร์สตาร์ลูกหนัง" หรือ แม้แต่คำว่า "ระดับโลก"

ที่สำคัญ "หน้าตา" ไม่เคยเป็นจุดขายของเขาเลย

ตอนเด็กๆ เรารู้จักชื่อนักเตะคนนี้จากหลายๆทาง ทั้งในทีวี ,โฆษณา , อ่านเจอ ,ได้ยินคนพูดถึง แม้แต่ตอนเล่นเกม...

ในสมัยนั้น คนที่ไม่ได้ตามดูฟุตบอล ก็ต้องรู้จักและจำชายคนนี้ได้ เขาเป็นนักบอลคนแรกๆที่มีภาพลักษณ์อันโดดเด่นด้วยทรงผม และ ไอเทมชิ้นพิเศษติดตัว

มีคนยกให้เขาเป็นระดับโลก แต่เขาไม่เคยสนใจคำนี้เลย

บทสัมภาษณ์ที่เราจำได้แม่นคือ
"โลกนี้ไม่มีผม คนที่ 2 มันมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น"

เขาโด่งดังจากทีมเก่าแก่ที่สุดแห่งนึงในดัตช์ลีก ด้วยภาพลักษณ์และการเล่นอันดุดัน กัดไม่ปล่อย โค้ชเลยตั้งฉายาให้เขาว่า

"ไอ้หมาบ้า"

แต่ลีกส์ที่สร้างชื่อและทำให้เขาเป็นที่รู้จักจริงๆคือ กัลโช่ ซีเรีย อา ในอิตาลี เขาย้ายมาอยู่กับทีมยักษ์ใหญ่มหาอำนาจลูกหนังทีมหนึ่ง แต่นั่นไม่ใช่ที่ของเขา เขาทนอยู่ได้เพียงฤดูกาลเดียว ก็ย้ายไปอยู่กับทีมยักษ์ใหญ่อีกทีมที่เป็นอริกัน ที่นี่เอง เขาได้แจ้งเกิดเต็มตัว เป็นที่พูดถึงในระดับยุโรป

ต่อมาเขาได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในสโมสรยักษ์ใหญ่ในสเปนอย่าง บาร์เซโลน่า ก่อนจะกลับมาอิตาลีอีกครั้ง และร่วมทีมกับทีมยักษ์ใหญ่ของอิตาลีอีกทีม เป็นอันว่า เขาได้เล่นให้กับทั้ง 3 สโมสรใหญ่ที่สุดในอิตาลีอย่างครบถ้วน ก่อนบอกลามายัง อังกฤษ

เขาไม่ใช่นักเตะที่ทำประตูได้เป็นกอบเป็นกำ หรือมีจุดเด่นในแนวรุกอย่างกองกลางหลายๆคนในยุคนี้ แต่หากพูดถึง ความเหนียวแน่น การเข้าประกบคู่ต่อสู้ การตัดเกม การวิ่งทั้งเกม จากต้น ยัน ท้ายสนาม แนวรุกฝั่งตรงข้าม คิดจะผ่านเขาได้ ก็เป็นงานลำบากพอสมควรจริงๆ

ในบั้นปลายอาชีพ เขามีโอกาสในสโมสรที่ไม่ได้โด่งดังนัก โดยเฉพาะ สโมสรสุดท้ายที่เขาเลือกเล่นให้ หลายคนถามว่า เขาน่าจะเลือกเล่นในทีมที่ดีกว่านี้ หรือ ออกไปโกยเงินนอกประเทศก็ยังได้ สุดท้าย เขาเลือกรีไทร์ที่สโมสรเล็กๆในอังกฤษ

วันที่เขารีไทร์ โชคชะตาจับพลัดจับผลูให้เค้าย้ายไปอยู่  Barnet ทีมในดิวิชั่น 3 ของอังกฤษ

เขาเลือกสวมเสื้อเบอร์ 1 เบอร์ของผู้รักษาประตู อย่างที่เขาเคยบอกไว้

"มีคนแบบผมคนเดียวในโลก"

เขารีไทร์อาชีพฟุตบอลที่นั่น แม้ใครจะมองว่า เขาจบอาชีพในลีกส์เล็กๆ ... แต่นั่นก็เป็นไปอย่างมั่นอกมั่นใจ ไม่ใช่แค่คนขี้แพ้ ... เขาเป็นคนเลือกเองเสมอ ...

สิ่งสำคัญไม่ใช่ตอนเริ่ม
สิ่งสำคัญคือตอนจบ

เมื่อคุณไม่ได้อยู่บนสนาม จะยังมีคนจดจำหรือคิดถึงคุณอีกไหม นั่นคือ คุณค่าของการเป็นซุปเปอร์สตาร์และตำนานลูกหนังที่แท้จริง ณ เวลานั้น ... ความหล่อ จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่คนคิดถึง ...

และเรา มั่นใจ
คงไม่มีใครลืมเขาแน่นอน

นักเตะผู้มีใบหน้าโหดเหี้ยม
แต่ครองใจแฟนบอลด้วยฝีเท้าบนสนาม

ไอ้หมาบ้า เดอะ พิทบูล
Edgar Davids