สวัสดีครับวันนี้จะมาเล่าเกี่ยวกับ "หญิงชรา"
มีหญิงชราคนหนึ่งมีลูก 5 คน ลูกชาย 3 คน ลูกสาว 2 คน หญิงชราคนนี้เป็นโรคประจำตัวหลายโรคมาก แต่ทุกตอนเช้าของแต่ละวันไม่ว่าร่างกายจะเจ็บไข้ได้ป่วยยังไง ท่านก็จะลุกขึ้นมาทำอาหารให้สามีกิน ผู้หญิงชราคนนี้ทำอาหารเก่งมากๆ ซึ้งสมัยก่อนตอนที่แข็งแรงท่านนั้นเคยขายอาหาร เช่น ก๋วยเตี๋ยว ขนมครก กล้วยทอด-มันทอด เป็นต้น แต่พักหลังๆนั้น โรคร้ายก็เริ่มรุมเร้าเข้ามาเรื่อยๆ จึงทำให้ท่านนั้นอ่อนแอลงและต้องเข้าโรงพยาบาลตามหมอนัดบ่อยๆ ท่านเป็นคนรักลูกสาวลูกชายของท่านมาก ซึ้งคนที่ท่านเป็นห่วงมากที่สุดมี 2 คน คือลูกชายคนที่สองและลูกสาวคนเล็ก เพราะเค้าสองคนนั้นไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับท่าน ลูกชายคนที่สองนั้นเร่ร่อนทำงานกับภรรยาของเค้าไปเรื่อยๆไม่ค่อยอยู่เป็นที่เป็นทางนัก นานๆจะกลับมาหาแม่(หญิงชรา)ที และลูกสาวคนเล็กก็ออกไปทำงานเช่นกันแต่ต่างกันตรงที่เค้าอยู่เป็นที่และไม่ไกลกับแม่(หญิงชรา)เท่าไร แต่ต้องทำงานจึงไม่ค่อยมีเวลากับมาหาแม่(หญิงชรา)มากหนัก เลยทำให้หญิงชราคนนั้นเป็นห่วงและคิดถึง เพราะด้วยความรักของแม่นั้นอยากจะอยู่ใกล้ๆกับลูกทุกคนในเวลาที่ตัวเองนั้นไม่รู้ว่าจะเหลือเวลาที่จะมีชีวิตมากเท่าใด และช่วงปี 2555-2557 โรคร้ายก็เริ่มกำเริบหนักขึ้น จนต้องเข้าออกโรงพยายามบ่อยมากขึ้น และบางครั้งที่โรคกำเริบถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาลเลย แต่เมื่อหญิงชราคนนี้ต้องนอนโรงพยาบาลลูกสาวและลูกชายของท่านมาเยี่ยมและสลับกันมาเฝ้าดูอาการของท่านจนทำให้อาการป่วยดีขึ้นมาก และได้กลับบ้านทุกครั้ง ปกติท่านไม่ค่อยอยากจะออกจากบ้านไปไหนบ่อยนัก และพอมาถึงปี 2557 อาการก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็ต้องไปโรงพยาบาลอีกครั้งซึ้งก็เป็นโรงพยาบาลประจำที่หญิงชราคนนี้เข้า แต่ครั้งนี้ก็ได้รับข้อความจากหมอว่า หญิงชราคนนี้ทางโรงพยาบาลไม่สามารถช่วยได้แล้วเนื่องจากเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วซึ้งอยู่ได้อีกไม่เกิน 1-2 เดือน ทางหมอทำได้เพียงแค่ให้ยาไปทานเพื่อเยียวยาอาการเท่านั้น ส่วนเรื่องกำลังใจของท่านนั้นต้องให้ครอบครัวเป็นคนช่วยค่อยให้กำลังใจ และแล้วก็ผ่านมาประมาณเกือบ 1 เดือน ในวันที่ 6 กรกฎาคม 2557 ลูกสาวคนเล็กของท่านกำลังจะพาท่านไปอยู่ในที่ที่มีอากาศสดชื่อกว่าที่ท่านเคยอยู่ แต่พอไปถึงที่บ้านของลูกสาวคนเล็กอาการกับกำเริบขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ท่านได้เข้าโรงพยาบาล ท่านได้นอนโรงพยาบาลได้ประมาณ 3-4 วัน ในระหว่าง 3-4 วันนี้ท่านก็ได้ทนรอจนลูกๆมาเยี่ยมจนครบทั้ง 5 คน แล้วท่านก็ได้จากไปในวัย 72 ปี
ในวันนี้ที่นำเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟังก็เพื่อ ในวันที่คนสำคัญยังอยู่ไม่ว่าเป็นจะ พ่อแม่ ปูหญ้า ตายาย เราซึ้งเป็นปู้อันเป็นที่รักอยู่จงดูแลแล้วค่อยเอาใจใส่ท่านให้ดีที่สุด ถึงพวกท่านจะจี้จุกจิกกับเรามากแค่ไหนยังไงนั้นก็เพราะรักและเป็นความเป็นห่วงพวกท่านที่มีให้เรา จงอย่ามีอาการรำคาณหรือหงุดหงิดใส่ท่าน เพราะหากวันใดที่ท่านไม่อยู่แล้ว เราอยากจะกอดอยากหอมหรืออะไรก็ตาม เราก็จะไม่สามารถทำสิ่งใดให้ท่านได้อีกนอกจากทำบุญให้ท่าน
" ยังไงถ้าหากมีคนเข้ามาอ่านก็ขอขอบคุณมากนะครับ ^^ "
มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับ "หญิงชรา" คนหนึ่ง
มีหญิงชราคนหนึ่งมีลูก 5 คน ลูกชาย 3 คน ลูกสาว 2 คน หญิงชราคนนี้เป็นโรคประจำตัวหลายโรคมาก แต่ทุกตอนเช้าของแต่ละวันไม่ว่าร่างกายจะเจ็บไข้ได้ป่วยยังไง ท่านก็จะลุกขึ้นมาทำอาหารให้สามีกิน ผู้หญิงชราคนนี้ทำอาหารเก่งมากๆ ซึ้งสมัยก่อนตอนที่แข็งแรงท่านนั้นเคยขายอาหาร เช่น ก๋วยเตี๋ยว ขนมครก กล้วยทอด-มันทอด เป็นต้น แต่พักหลังๆนั้น โรคร้ายก็เริ่มรุมเร้าเข้ามาเรื่อยๆ จึงทำให้ท่านนั้นอ่อนแอลงและต้องเข้าโรงพยาบาลตามหมอนัดบ่อยๆ ท่านเป็นคนรักลูกสาวลูกชายของท่านมาก ซึ้งคนที่ท่านเป็นห่วงมากที่สุดมี 2 คน คือลูกชายคนที่สองและลูกสาวคนเล็ก เพราะเค้าสองคนนั้นไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับท่าน ลูกชายคนที่สองนั้นเร่ร่อนทำงานกับภรรยาของเค้าไปเรื่อยๆไม่ค่อยอยู่เป็นที่เป็นทางนัก นานๆจะกลับมาหาแม่(หญิงชรา)ที และลูกสาวคนเล็กก็ออกไปทำงานเช่นกันแต่ต่างกันตรงที่เค้าอยู่เป็นที่และไม่ไกลกับแม่(หญิงชรา)เท่าไร แต่ต้องทำงานจึงไม่ค่อยมีเวลากับมาหาแม่(หญิงชรา)มากหนัก เลยทำให้หญิงชราคนนั้นเป็นห่วงและคิดถึง เพราะด้วยความรักของแม่นั้นอยากจะอยู่ใกล้ๆกับลูกทุกคนในเวลาที่ตัวเองนั้นไม่รู้ว่าจะเหลือเวลาที่จะมีชีวิตมากเท่าใด และช่วงปี 2555-2557 โรคร้ายก็เริ่มกำเริบหนักขึ้น จนต้องเข้าออกโรงพยายามบ่อยมากขึ้น และบางครั้งที่โรคกำเริบถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาลเลย แต่เมื่อหญิงชราคนนี้ต้องนอนโรงพยาบาลลูกสาวและลูกชายของท่านมาเยี่ยมและสลับกันมาเฝ้าดูอาการของท่านจนทำให้อาการป่วยดีขึ้นมาก และได้กลับบ้านทุกครั้ง ปกติท่านไม่ค่อยอยากจะออกจากบ้านไปไหนบ่อยนัก และพอมาถึงปี 2557 อาการก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็ต้องไปโรงพยาบาลอีกครั้งซึ้งก็เป็นโรงพยาบาลประจำที่หญิงชราคนนี้เข้า แต่ครั้งนี้ก็ได้รับข้อความจากหมอว่า หญิงชราคนนี้ทางโรงพยาบาลไม่สามารถช่วยได้แล้วเนื่องจากเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วซึ้งอยู่ได้อีกไม่เกิน 1-2 เดือน ทางหมอทำได้เพียงแค่ให้ยาไปทานเพื่อเยียวยาอาการเท่านั้น ส่วนเรื่องกำลังใจของท่านนั้นต้องให้ครอบครัวเป็นคนช่วยค่อยให้กำลังใจ และแล้วก็ผ่านมาประมาณเกือบ 1 เดือน ในวันที่ 6 กรกฎาคม 2557 ลูกสาวคนเล็กของท่านกำลังจะพาท่านไปอยู่ในที่ที่มีอากาศสดชื่อกว่าที่ท่านเคยอยู่ แต่พอไปถึงที่บ้านของลูกสาวคนเล็กอาการกับกำเริบขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ท่านได้เข้าโรงพยาบาล ท่านได้นอนโรงพยาบาลได้ประมาณ 3-4 วัน ในระหว่าง 3-4 วันนี้ท่านก็ได้ทนรอจนลูกๆมาเยี่ยมจนครบทั้ง 5 คน แล้วท่านก็ได้จากไปในวัย 72 ปี
ในวันนี้ที่นำเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟังก็เพื่อ ในวันที่คนสำคัญยังอยู่ไม่ว่าเป็นจะ พ่อแม่ ปูหญ้า ตายาย เราซึ้งเป็นปู้อันเป็นที่รักอยู่จงดูแลแล้วค่อยเอาใจใส่ท่านให้ดีที่สุด ถึงพวกท่านจะจี้จุกจิกกับเรามากแค่ไหนยังไงนั้นก็เพราะรักและเป็นความเป็นห่วงพวกท่านที่มีให้เรา จงอย่ามีอาการรำคาณหรือหงุดหงิดใส่ท่าน เพราะหากวันใดที่ท่านไม่อยู่แล้ว เราอยากจะกอดอยากหอมหรืออะไรก็ตาม เราก็จะไม่สามารถทำสิ่งใดให้ท่านได้อีกนอกจากทำบุญให้ท่าน
" ยังไงถ้าหากมีคนเข้ามาอ่านก็ขอขอบคุณมากนะครับ ^^ "