ผมเป็นผู้ชายปกตินะครับ ผมถูกเลี้ยงให้เติบโตมากับเทพนิยายตั้งแต่ๆเด็กๆ โตมาจึงเป็นเด็กที่อ่อนหวาน ละอ่อนต่อโลก ตอนเด็กๆอนุบาลผมดู สโนไวท์ ซินเดอร์เรลล่า แล้วชอบร้องเพลงตาม บางทีก็ไปเอาส้นสูงของแม่มาใส่ หรือบางครั้งก็เอาผ้ามาคลุมตัวขึ้นไปยืนบนโซฟา และเปิดพัดลมให้ผ้าปลิว แบบโพคาฮอนทัส ทั้งหมดนี่ก็เพราะคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงครับ
พอโตขึ้นมาหน่อย ขึ้นมัธยม ผมมีเพื่อนผู้ชายเตะบอลกัน แต่ว่าพวกนั้นชอบไม่เหมือนผมเลย เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ชอบการ์ตูนญี่ปุ่น ต่อสู้ ซึ่งมันรุนแรงไปผมไม่ชอบ และมันก็ชอบเอาดิจิมอน อันเล็กๆมาเล่นกัน แต่ผมชอบเล่นตุ๊กตาดิสนี่ย์มากกว่า จนโดนเพื่อนผู้ชายเลิกคบ มันด่าผมว่าไอตุ๊ด ผมเลยต้องไปอยู่กลุ่มผู้หญิงแทน พอขึ้น ม.ปลาย ผมเรียน รด ฝึกโหดและหนักมาก ซึ่งผมเป็นคนไม่ชอบความรุนแรงอยู่ด้วยก็เลยต้องใช้จินตนาการว่าตัวเองเป็นมู่หลาน ต้องออกรบเพื่อพ่อ ทำให้ผมแข็งแกร่ง รู้สึกตัวเองแมน เหมือนมีมูชูคอยช่วยข้างๆ และสามารถเรียนจนจบคอส 3 ปีได้ครับ ช่วงมหาลัยโชคดีหน่อย เพื่อนๆผู้ชายในกลุ่มเข้าใจเรามากขึ้น เปิดกว้างมากขึ้น เป็นคนที่มีเพื่อนผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ก็เลยอยู่สบายๆ เรียนจบมาได้ 4 ปี แบบชิลๆ
ณ ตอนนี้ผมทำงานแล้ว เวลามีผู้หญิงคุยด้วย แล้วรู้ว่าผมชอบเจ้าหญิง มีความไฝ่ฝันอยากเป็นเจ้าหญิง มักจะหนีหายสาบสูญกันไปหมด ไม่มีใครให้ผมจีบเลยสักคน ไม่เข้าใจชะนีสมัยนี้จริงๆเลย เห้อออออออ

ปล. ใครใจดีบอกผมหน่อย ว่าผมจะหาเจ้าชายในฝันได้ที่ไหนครับ