เริ่มเรื่องเลยนะคะ... เมื่อ2ปีก่อน ได้คบหากับผู้ชายคนหนึ่ง คือเป็นที่รู้จักกันมาประมาณ8ปีแล้วค่ะ แต่เพิ่งมาคบกัน เหมือนเราจะรักกันมาก (เราไม่รู้เค้ารู้สึกมั๊ย แต่เรารู้สึกว่าเรารักเค้ามาก) แล้วก็ได้คุยกันค่ะ ว่าอยากมีลูก เรา2คนจึงตัดสินใจที่จะมีน้องด้วยกัน(ยังไม่ได้แต่งงาน) หลังจากนั้นอีก1เดือน ประจำเดือนเราเลื่อนไป1สัปดาห์ เราก็เลยตรวจ ผลปรากฏว่าท้องค่ะ เราดีใจมาก จึงรีบโทร.บอกแฟน แต่พอบอกไปแล้วแฟนดูเครียดๆ แต่เค้าบอกให้เราอยู่เฉยๆก่อนเดี๋ยวเค้าจะไปบอกแม่เค้าเอง หลังจากนั้นอีก2วัน แฟนทักไลน์มา บอกให้เราไปเอาเด็กออก เราช็อคมากค่ะ เค้าบอกว่าแม่เค้ารับไม่ได้ แล้วเด็กก็ยังเป็นแค่ก้อนเลือดอยู่ เอาออกคงไม่เป็นไร เราเครียดและเสียใจมาก เราไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี จึงตัดสินใจบอกแม่ของตัวเองค่ะ แม่ช็อคมาก แต่ก็ยังมีสติ เพราะตอนนั้นเราเสียสติไปแล้ว เอาแต่ร้องไห้ แม่เลยตัดสินใจโทร.ไปหาแม่ของแฟนเราค่ะ พอแม่พูดคำว่า "ลูกสาวเราท้องกับลูกชายคุณ จะทำอย่างไรกันดี" เท่านั้นแหละค่ะ แม่แฟนเราด่าแม่เราใหญ่ ว่าเลี้ยงลูกยังไงให้ลูกตัวเองเป็นแบบนี้ ไปท้องกับใครมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ จะมาจับลูกชายเค้าใช่มั๊ย เค้าไม่สนใจหรอกนะ ไว้คลอดออกมาแล้วค่อยมาตรวจดีเอ็นเอแล้วกัน เรากับแม่ช็อคไปตามๆกันค่ะ หลังจากนั้นเราโทร.หาแฟน แฟนก็ไม่รับสายอีกเลย แล้วได้ข่าวมาว่าแม่แฟนพาแฟนเราหนีไปอยู่ต่างจังหวัดระยะนึงค่ะ เค้าคงกลัวเราไปตามลูกเค้า

ทีนี้ทุกอย่างมันก็เป็นเรื่องของครอบครัวเราแล้วค่ะว่าจะทำอย่างไรกันต่อไป เรากับครอบครัวตัดสินใจว่า เราจะเก็บลูกไว้ค่ะ ไม่ได้แต่งงานไม่เป็นไร เพราะอย่างไรนี่ก็ลูกเรา หลานตาหลานยาย อับอายชาวบ้านที่ลูกสาวท้องไม่มีพ่อก็ต้องยอมทน เพราะจะให้เราฆ่าชีวิตบริสุทธิ์คนนึงที่เป็นเลือดเราด้วยซ้ำก็คงจะทำไม่ลง เราใช้ชีวิตแบบนั้นมาทั้งหมด9เดือนเต็ม ตลอดเวลา9เดือนเรามีแต่ความโกรธแค้นค่ะ ยอมรับ เรานั่งนับวันรอวันที่ลูกจะคลอดเพื่อจะพาลูกไปตรวจดีเอ็นเอ เราจะลบคำดูถูกคนพวกนั้นให้ได้ เราโกรธ เราเกลียด เราอยู่ในอารมณ์นี่มาตลอด(ซึ่งไม่ดีเลย เพราะมีผลกับเด็กในท้องค่ะ)

แต่พอถึงวันที่ลูกเราคลอด พอเราเห็นหน้าลูกปุ๊บ ทุกๆอย่างที่เคยตั้งใจไว้ว่าจะทำแบบนู้น จะทำแบบนี้ จะพาลูกไปตรวจดีเอ็นเอ จะพาลูกไปเรียกร้องความเป็นธรรมมันหายไปหมด ตอนนั้นคิดเพียงแต่ว่า จะทำอย่างไรให้ลูกสบาย จะเลี้ยงลูกอย่างไรให้ลูกโตขึ้นมาเป็นคนดี มองหน้าลูกด้วยความรู้สึกปลื้มปิติและยินดีมากค่ะ เรารู้สึกว่าเราโชคดีที่ไม่ได้คิดฆ่าเค้าในตอนแรก วินาทีนั้นลูกเป็นเหมือนของขวัญ หลังจากนั้นอีกแค่เดือนครึ่งเราก็ออกมาหางานทำเลยค่ะ เพราะไม่อยากเป็นภาระของคุณพ่อคุณแม่ เพราะบ้านเราก็ไม่ได้ร่ำรวยเงินทองถึงขนาดเหลือกินเหลือใช้ ปล่อยให้แต่คุณพ่อคุณแม่หามาให้เราให้ลูกเรามันก็ไม่ใช่ ทุกวันนี้เป็นซิงเกิ้ลมัมค่ะ ลูกชายอายุ8เดือนแล้ว เป็นเด็กน่ารักมากค่ะ ทุกครั้งที่เหนื่อยจากการทำงาน รอยยิ้มของลูกจะช่วยให้หายเหนื่อย

ที่มาแชร์ประสบการณ์วันนี้ก็คืออยากให้กำลังใจคุณแม่มือใหม่หรือคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว หรือกับคนที่กำลังเผชิญปัญหาเดียวกับเราค่ะ สู้ต่อไปนะคะ ไม่มีอะไรจะทำร้ายเราได้นอกจากใจเราเอง เรามั่นใจว่าผู้หญิงเป็นเพศที่แข็งแกร่งกว่าผู้ชายเสียอีก อย่าเพิ่งท้อค่ะ ยังมีหลายคนที่เจอปัญหาหนักกว่าเราแต่เค้าก็ผ่านมันมาได้ "ลูกคือของขวัญที่มีค่านะคะคุณแม่"