รบกวนถามลูกผู้ชายใจนักเลงทุกๆท่านหน่อยนะครับ
ผมค่อนข้างเป็นคนที่มีนิสัย "ไม่กล้า" หรือ ปอดแหกนั่นเอง
โดยเฉพาะเรื่องการต่อสู้ การรักษาสิทธิส่วนบุคคล เมื่อถูกคนอื่นล้ำเส้น หรือ รังแก ผมมักจะกลัวโน่นกลัวนี่ ในใจลึกๆผมอยากจะสู้ อยากจะสู้เหลือเกิน อยากจะแสดงให้เห็นว่า เราไม่ได้กลัว ใครหน้าไหนก็อย่ามารังแก เราไม่อยากยอมคน ไม่อยากให้คนสันดานไม่ดี ชอบหาเรื่องคนอื่น มันเหลิงหรือได้ใจ แต่พอจะสู้จริงๆ เรากลับขาดความมั่นใจ ขาดความกล้า แต่มีความกลัวเข้ามาแทนซะงั้น โอ้ย เราชนะใจตัวเองไม่ได้ซักทีเรื่องความปอดแหกเนี่ย - -*
ยังไม่เห็นภาพใช่ไหมครับ งั้นดูซัก 2-3 ตัวอย่างกันครับ
ตัวอย่างแรก มีวัน1ผมไปรับของที่เพื่อนส่งมากับข่นส่ง บขส พอผมไปสอบถามพนักงานขายตั๋วบอกว่ามารับของที่ส่งจากคุณXXX ลักษณะเป็นกล่องสีขาวสามกล่องเล็กๆมีเทปกาวติดชื่อร้านXXX อยู่ แต่ผมกลับได้รับการบริการที่ไม่สุภาพเอาซะเลย พอเสร็จธุระผมกำลังจะกลับก่อนมาถึงรถ ไอ้คนขายตั๋วมันก็มองผมด้วยสายตาแบบหาเรื่อง+กวนส้นตรีนหนะครับ (ขอโทษด้วยครับ อาจะไม่สุภาพบางคำ) ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยมีเรื่องกัน ผมก็งง และไม่พอใจอย่างมาก ไม่ชอบสายตาแบบนี้ พอผมเข้าไปถามว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงมองผมแบบนั้น ผมเป็นผู้มาใช้บริการ คุณมีหน้าที่คุณก็ทำ ไม่ใช่มาส่งสายตาชวนหาเรื่องแบบนี้ มันก็ตอบกลับมาว่า แล้วจะทำไม! รับของหมดแล้วก็กลับไป ไป! แล้วมันก็มองแบบเดิม ใจผมตอนนั้นอยากจะด่ามัน อยากจะขู่ฟ้องร้องมัน ถ้ามันฮึกฮักใช้กำลัง ผมก็จะสวน คือแบบอยากทำให้มันรู้สำนึกอะครับว่า คนอื่นเขาก็มีมือมีเท้า มีอารมณ์ เหมือนกัน อย่ามาทำตัวอันธพาลใส่ แต่สุดท้ายผมก็ได้แค่บอกว่าเออ แล้วก็กลับ - -* เพราะผมกลัวครับ ยอมรับเลยครับว่าผม "กลัว" กลัวมีเรื่อง กลัวมันใช้กำลังแล้วผมสู้ไม่ได้ กลัวมันมีอาวุธ กลัวมันยกพักพวกมา แบบไอเรื่องความกลัวผมจะคิดไว้ก่อนล่วงหน้าเลย ทั้งๆที่ยังไม่เกิด ผมรู้สึกแย่มากที่ผมเป็นผู้ชาย แต่ไม่มีความกล้าหาญที่จะปกป้องตัวเอง ไม่กล้าท้าชน
ตัวอย่างที่สอง มีครั้งหนึ่งที่ผมขับรถผมอยู่ดีๆ แล้วมีรถมาตัดหน้าผม รถผมเสียหายเล็กน้อย ไม่ได้บาดเจ็บอะไร ตัวน้องเขา (เป็นเด็กวัยรุ่นผู้หญิง อายุประมาณ 17 ปี) ก็เช่นกัน แต่น้องคนที่ชนผมพูดจาดีนะ ขอโทษอย่างสุภาพ มีมารยาท ผมก็ไม่อยากเอาเรื่องอะไร เห็นยังเด็กด้วย แต่กลับมีรถอีกคันตามหลังมา สงสัยจะเป็นพี่สาวของเขา เข้ามาทำสีหน้าไม่พอใจผม แล้วถามน้องเขาว่าเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหน แล้วก็ด่าผมขับรถยังไงวะ เอ้า! ผมละอึ้งเลย ที่ผมเป็นฝ่ายโดนชน คนผิดคือน้องเขาแท้ๆ แต่แบบว่านิสัยแย่มากๆ เห็นแก่ตัวสุดๆ ใจผมอยากจะเถียง อยากจะด่ามันไปว่า กูโดนชนนะโว้ย น้องเป็นฝ่ายผิดไม่ใช่กู ปากดีนักไป ส.น กัน แต่ผมก็ไม่กล้าแม้จะทำหน้าดุ กลับพูดได้เพียงขอโทษละกัน แล้วก็กลับไปแบบเซ็งๆ - -*
นิสัยขี้ขลาดขี้กลัวแบบนี้ จะแก้ยังไงดีครับ รบกวนผู้รู้ด้วยครับ
มีวิธีไหน ฝึกฝนตัวเองให้กล้าหาญ เด็ดเดี่ยวขึ้นบ้างไหมครับ
ผมค่อนข้างเป็นคนที่มีนิสัย "ไม่กล้า" หรือ ปอดแหกนั่นเอง
โดยเฉพาะเรื่องการต่อสู้ การรักษาสิทธิส่วนบุคคล เมื่อถูกคนอื่นล้ำเส้น หรือ รังแก ผมมักจะกลัวโน่นกลัวนี่ ในใจลึกๆผมอยากจะสู้ อยากจะสู้เหลือเกิน อยากจะแสดงให้เห็นว่า เราไม่ได้กลัว ใครหน้าไหนก็อย่ามารังแก เราไม่อยากยอมคน ไม่อยากให้คนสันดานไม่ดี ชอบหาเรื่องคนอื่น มันเหลิงหรือได้ใจ แต่พอจะสู้จริงๆ เรากลับขาดความมั่นใจ ขาดความกล้า แต่มีความกลัวเข้ามาแทนซะงั้น โอ้ย เราชนะใจตัวเองไม่ได้ซักทีเรื่องความปอดแหกเนี่ย - -*
ยังไม่เห็นภาพใช่ไหมครับ งั้นดูซัก 2-3 ตัวอย่างกันครับ
ตัวอย่างแรก มีวัน1ผมไปรับของที่เพื่อนส่งมากับข่นส่ง บขส พอผมไปสอบถามพนักงานขายตั๋วบอกว่ามารับของที่ส่งจากคุณXXX ลักษณะเป็นกล่องสีขาวสามกล่องเล็กๆมีเทปกาวติดชื่อร้านXXX อยู่ แต่ผมกลับได้รับการบริการที่ไม่สุภาพเอาซะเลย พอเสร็จธุระผมกำลังจะกลับก่อนมาถึงรถ ไอ้คนขายตั๋วมันก็มองผมด้วยสายตาแบบหาเรื่อง+กวนส้นตรีนหนะครับ (ขอโทษด้วยครับ อาจะไม่สุภาพบางคำ) ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยมีเรื่องกัน ผมก็งง และไม่พอใจอย่างมาก ไม่ชอบสายตาแบบนี้ พอผมเข้าไปถามว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงมองผมแบบนั้น ผมเป็นผู้มาใช้บริการ คุณมีหน้าที่คุณก็ทำ ไม่ใช่มาส่งสายตาชวนหาเรื่องแบบนี้ มันก็ตอบกลับมาว่า แล้วจะทำไม! รับของหมดแล้วก็กลับไป ไป! แล้วมันก็มองแบบเดิม ใจผมตอนนั้นอยากจะด่ามัน อยากจะขู่ฟ้องร้องมัน ถ้ามันฮึกฮักใช้กำลัง ผมก็จะสวน คือแบบอยากทำให้มันรู้สำนึกอะครับว่า คนอื่นเขาก็มีมือมีเท้า มีอารมณ์ เหมือนกัน อย่ามาทำตัวอันธพาลใส่ แต่สุดท้ายผมก็ได้แค่บอกว่าเออ แล้วก็กลับ - -* เพราะผมกลัวครับ ยอมรับเลยครับว่าผม "กลัว" กลัวมีเรื่อง กลัวมันใช้กำลังแล้วผมสู้ไม่ได้ กลัวมันมีอาวุธ กลัวมันยกพักพวกมา แบบไอเรื่องความกลัวผมจะคิดไว้ก่อนล่วงหน้าเลย ทั้งๆที่ยังไม่เกิด ผมรู้สึกแย่มากที่ผมเป็นผู้ชาย แต่ไม่มีความกล้าหาญที่จะปกป้องตัวเอง ไม่กล้าท้าชน
ตัวอย่างที่สอง มีครั้งหนึ่งที่ผมขับรถผมอยู่ดีๆ แล้วมีรถมาตัดหน้าผม รถผมเสียหายเล็กน้อย ไม่ได้บาดเจ็บอะไร ตัวน้องเขา (เป็นเด็กวัยรุ่นผู้หญิง อายุประมาณ 17 ปี) ก็เช่นกัน แต่น้องคนที่ชนผมพูดจาดีนะ ขอโทษอย่างสุภาพ มีมารยาท ผมก็ไม่อยากเอาเรื่องอะไร เห็นยังเด็กด้วย แต่กลับมีรถอีกคันตามหลังมา สงสัยจะเป็นพี่สาวของเขา เข้ามาทำสีหน้าไม่พอใจผม แล้วถามน้องเขาว่าเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหน แล้วก็ด่าผมขับรถยังไงวะ เอ้า! ผมละอึ้งเลย ที่ผมเป็นฝ่ายโดนชน คนผิดคือน้องเขาแท้ๆ แต่แบบว่านิสัยแย่มากๆ เห็นแก่ตัวสุดๆ ใจผมอยากจะเถียง อยากจะด่ามันไปว่า กูโดนชนนะโว้ย น้องเป็นฝ่ายผิดไม่ใช่กู ปากดีนักไป ส.น กัน แต่ผมก็ไม่กล้าแม้จะทำหน้าดุ กลับพูดได้เพียงขอโทษละกัน แล้วก็กลับไปแบบเซ็งๆ - -*
นิสัยขี้ขลาดขี้กลัวแบบนี้ จะแก้ยังไงดีครับ รบกวนผู้รู้ด้วยครับ