ตั้งแต่เล็กจนโตเราโดนพูดเปรียบเทียบมาตลอด บ้างก็ว่าญาติพี่น้องคนนั้นเก่ง เราต้องเอาอย่างเขาอย่างนั้นอย่างนี้ โอเคค่ะ แต่เราเป็นเรา จะให้เก่งเหมือนคนอื่นเป๊ะๆ ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ แล้วเราก็เป็นคนคิดมากค่ะ เก็บคำพูดเปรียบเทียบทุกคำมาคิด คิดแค่ว่าเราไม่เหมือนญาติพี่น้องคนอื่นๆ มันไม่มีค่าเหมือนคนอื่น จนบางครั้งก็คิดว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ พอจะปรึกษาอะไรพ่อแม่ก็จะเหมือนรำคาญ พอไประบายกับคนอื่นพ่อแม่ก็ว่าอีกว่ามีเรื่องอะไรก็ให้คุยกับพ่อแม่ ทุกวันนี้เหมือนชีวิตเราอยู่ไปวันๆ  อาศัยเขียนไดอารี่เป็นเพื่อนเวลาคิดมากหน่ะค่ะ ยิ่งวันนี้เจอคำพูดหนึ่งจากป้าบอกว่า มันนี่ไม่เหมือนญาติพี่น้องคนอื่นเลย ยิ่งรู้สึกไม่มีค่า เหมือนเราเกิดมาผิดตระกูลยังไงไม่รู้ค่ะ