อาการบ้าจะเริ่มนับต่อจากนี้



ตอนแรก ๆ เปิดเรื่องมาก็ประทับใจกับซีนนี้เลย ปะทะคารมกันบนเวที โดยเฉพาะช่วงท้าย ที่ทำให้แจยอลเกิดอาการแถ..
อารมณ์เหมือนกับ สามี & ภรรยาตีกัน


ฉากนี้กลางสายฝน....เป็นตอนที่แฟนเก่าพยายามมาขอคืนดี
บทพูดละเอียดมาก อารมณ์ก็ต่อเนื่องด้วย ทำให้เราเริ่มรู้จักตัวละคร "แฮซู" ว่าเธอเป็นโรคอะไร
"300 วันที่อดทนยากลำบากสำหรับผู้ชายคนนึง แต่ก็เป็น 300 วันที่ฉันอดทนรอมาทั้งชีวิตเหมือนกัน"
เจ๊เอาไป 100 คะแนนเต็ม..


ต่อไปเป็นตอนที่รักษาเคสคนไข้ในรพ.
ชอบบทพูดฉากนี้มาก : ผู้หญิงคนนึงคนนึงที่ถูกตบตี ด้วยฝีมือของคนในครอบครัวของตัวเอง มีเหตุผลเดียวคือเค้าไม่เข้าใจเรา แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังอยากกลับบ้านและบอกว่าเข้าใจพวกเค้า.. เธอบอกว่าเธอสมควรโดนและจะรับมันไว้เอง
ชอบตรงที่แฮซูบอกว่า หน้าที่ของหมอคือการช่วยคนไข้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม หนีไปสิ..นี่คือใบสั่งยาจากหมอ
"คุณต้องรักตัวคุณเอง ก่อนที่จะรักคนอื่น"



เป็นฉากปะทะคารมในห้องของแจยอล (นางเมาตั้งกล้อง..กลัวผู้ชายลักหลับ)
แจยอลกล่าวไว้ว่า ..ทุกอย่างเรียนรู้ได้หลังจากโดนตบ..




ต่อมา...ซีนนี้อาจจะไม่ค่อยมีอะไร แต่เราชอบเป็นการส่วนตัว เป็นตอนที่ แฮซูลากนางเด็กแว๊นออกจากบ้าน 555+
เป็นที่มาของคำว่า ผู้ชายก็เหมือนหมาที่ทำได้แค่มอง คือ..แฮซูเดินมาทั้งชุดแบบนั้น โดยที่ไม่แคร์สายตาใครเลย

แจยอล "ปกติเวลาเธอโกรธเป็นแบบนั้นหรอครับ...ไม่ใส่เสื้อผ้า"
ทงมิน - ชูกวาง : ก็บางครั้งนะ
แจยอล : งั้นช่วยทำให้เธอโกรธบ่อย ๆ

ฮาสายตาและท่าทางการแสดงของทุกคนมาก 555

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาถึงตอนที่ พระนางของเรื่องจะเริ่มสปาร์คกัน แต่มันกลายเป็นฉากที่หลายอารมณ์จนต่อติดดับกันไม่ทัน กำลังฟินๆ กับการเริ่มต้นที่ความรักของแฮซูและแจยอล แต่..เป็นช่วงเวลาที่แจบอมออกจากคุกชั่วคราวพอดี..

แฮซู โทร หาแจยอล 3 ครั้ง ...ตามข้อตกลงที่ตั้งกันไว้ พอจะมาหา..พี่ชายเข้ามาพอดี มีเรื่องกัน
ตอนนั้นยังไม่เข้าใจเหตุผลของตัวละครว่าทำไม พระเอกถึงต้องปกป้องพี่ชาย และทำไมพี่ชายถึงต้องโกรธพระเอก
**หน้าแจยอลหื่นแบบหลบในมากๆ บอกเลย!**

เราทึ่งกับการแสดงของทั้งคู่มาก ตอนที่แฮซู & แจยอลเจอกัน แจยอลเองทำเหมือนไม่เป็นไรมาก..แต่ข้างในปวดร้าวมาก
แจยอลคงไม่อยากให้แฮซูเห็นมุมอ่อนแอของตัวเอง
ทำหน้ายิ้ม..เหมือนไม่มีอะไร แต่นับ 1 2 3 โอ้ววว..นายแสดงเก่งมาก

**รูปนี้ใช้เวลาทำ 1 นาที และใช้โปรแกรมตัดต่อภาพไม่เก่ง อย่าเคืองเค้านะ**




ช่วงแจยอลจะต้องย้ายบ้าน...เป็นช่วงสั้น ๆ แต่ก็รู้สึกฟินไปด้วย เจ๊แกน่ารักมากจริงๆ
สิ่งที่แจยอลต้องทำ กำหนดโดยเจ๊แฮซู




ผู้หญิงสองคนร้องไห้..ตอนที่รู้ว่า..คนที่เธอรักป่วย สงสารแฮซูมาก



ยอมรับว่าตั้งแต่ตอนที่ 13 เราร้องไห้เยอะมาก
โดยเฉพาะตอนนี้ .. แฮซูต้องพาแจยอลเข้ารักษาให้ได้
ตอนที่ดูอยู่นั่งลุ้น..ว่านางจะพาแจยอลไปด้วยวิธีไหน
แต่มาในแนวแบบนี้ ..น้ำตาท่วมจอ

ไม่อยากให้เธอเห็นน้ำตา..

น่าสงสาร ... แต่เราน่าสงสารกว่า 555+ เพราะเสพติดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง


ช่วงที่แฮซูตามแม่กับมาบ้าน ทำให้เรารู้จักคำว่าแม่มากขึ้นไปอีก
ยอมให้ลูกเกลียด เพราะอยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี ไม่เหมือนตัวเอง

ฉันยอมให้แฮซูมีชีวิตแบบฉันไม่ได้ คุณเองก็ห้ามเสียใจกับเรื่องนี้
ฟังดูเหมือนเป็นภรรยาที่ใจร้ายมากกกก แต่เราคิดว่าเราเข้าใจ


ชอบการแสดงของแจยอลฉากนี้นะ ..อยากทำมากกว่านี้แต่ผมทำไม่ได้


มาถึงช่วงตอนท้ายๆ ...เราทึ่งกับการเฉลยปมของแต่ละตัวละคร...ทำให้เข้าใจความสงสัยในหลายๆข้อที่ผ่านมา
โดยเฉพาะเรื่องราวของแม่ ที่ทำไมทำเหมือนรักแจยอล มากกว่าแจบอม
ทำไมแม่ต้องขัดแต่พื้น ซักแต่ผ้าขี้ริ้ว ทำอะไรทุกอย่างให้สะอาดจนขั้นโรคจิต
ซึ้งมาก...



ตอนที่แฮซูต้องไปเรียนต่อ... คำพูดดีๆ จากแจยอล
ความรักไม่จำเป็นต้องสละบางอย่างเสมอไป



พอนางกลับมา... เราฮากับซีนนี้มาก
เมื่อเจอแจยอลหื่นหลบในเสกเด็กเข้าท้อง
หน้าเจ๊บ่งบอกทุกสิ่ง.. 555+
แต่เหนือสิ่งอื่นใด... แจยอลเกรียนมาก ๆ



จบแล้ว .. ไม่คิดว่าตัวเองจะบ้าขนาดนี้ 5555
สุดท้ายนี้ รุ่นพี่โชทงมิน และ พัคซูกวาง ฝากบอกเจ๊แฮซูและแจยอลว่า...