คือเรามีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่ง เป็นเพื่อนในมหาลัยซึ่งเรามีจำนวนน้อยเพราะเป้นมหาลัยเล็กๆ

เราเป็นคนที่ฐานะทางบ้านยากจน เพราะพ่อแม่แยกทางกันเเม้ต้องเลี้ยงเราเเละน้องถึง 3 คนเลยทำให้เเม่ไม่ค่อยมีเงินมาให้มากนัก

เนื่องจากเรายากจนเวลาไปเรียนจึงต้องขอให้เพื่อนไปรับหรือติดรถเพื่อนไปบ้างเราก็ไม่ได้อะไรเเต่ในใจเราก็เกรงใจเหมือนกัน

เราดีใจที่อยู่กับเพื่อนที่มีน้ำใจ เพราะเราจนบางทียืมเงินเพื่อนมากินข้าวบ้าง กลับบ้านบ้าง เพื่อนบางคนก็ให้บางคนก็ไม่ให้เราก็เข้าใจ

เเต่เพราะเราจน เเล้วเราก็เรียนหนัก หางานทำไม่ได้เลยเวลามันไม่ค่อยมี เลิกเรียนก็ดึกเเล้ว

เเต่ถ้ากลับบ้านหรือได้เงินจากเเม่มา เราก็พยายามคืนเพื่อนๆให้ครบ เราก็ดำเนินชีวิตไปเรื่อยผ่านไปหนึ่งปี


พอขึ้นปีที่ 2 เราก็ยังเรียนอยู่เเต่ว่าเพื่อนบางคนแปลกๆออกไปไม่ค่อยสนิทด้วยเหมือนเเต่ก่อน บางทีก็ทะเลาะบ้าง เพราะเค้าค่อนข้างอารมณ์ขี้โมโหง่าย

เราก็เข้าใจเเต่บางทีเราก็ทนไม่ไหว เถียงบ้างก็มี

จนวันนึงเรายืมโทรสับเพื่อนมาเล่นเห็นเพื่อนตั้งกลุ่มแชทคุยกัน

ประมาณว่า"ปฏิบัติการสลัดกาฝาก"  เราก็ย้อนไปดูเรื่อยๆ เพราะมีเค้าพูดถึง เราเเล้วเพื่อนของเราอีกคนในแชท

วางแผนว่าจะไปด้วยกันเเล้วไม่มารับผมกับเพื่อนอีกคน

ครั้งเเรกที่เราเห็นเราเสียใจมาก น้ำตาไหลเลย  เราทำให้เพื่อนเกลียถึงขนาดเรียกเราว่ากาฝากเลยหรอ

เราเสียใจที่เพื่อนคิดกับเราเเบบนี้ เพียงเพราะเราจนใช่มั้ย อะไรที่เราช่วยได้เราก็ช่วย งานการบ้านที่พอทำให้ได้เราก็ทำเเต่เนื่องจากเพราะเราจน

เพื่อนเลยไม่อยากคบเรา  เราเสียความรู้สึกมาก เพื่อนที่อยู่กับเรารู้เรื่องเเล้วคนอื่นๆก็พรู้เหมือนกันเพราะไปด่าเราให้คนอื่นๆฟังบ่อยลับหลังโดยที่เราไม่รู้เลย

แบบนี้เราควรจะทำยังไงดี ต่อหน้าก็มารับ เเต่ด่าเราเเรงขนาดนั้น

เราผิดหรือเปล่า  หรือว่าเราเป็นกาฝากจริงๆ