เราคบกับแฟนเราแค่1ปี
เราอายุ 30 แฟนเรา44 ห่างกันพอสมควร
แฟนเคยมีครอบครัวมาก่อนและหย่าร้างกัน
โดยที่ผู้หญิงหนีไปมีผู้ชายอื่น
มีลูกด้วยกัน2คน คนโตอายุ 14 คนเล็ก4ขวบ
โดยลูกทั้งหมดแฟนเราเป็นคนดูแลคนเดียว

ตั้งแต่คบมา รักเค้าส่วนนึงก็เพราะเค้ารักลูกมาก
มักจะเป็นห่วงลูกเสมอ และต้องกล่อมลูกนอนทุกคืน
แต่เราต่างคนต่างทำงาน มักไม่ค่อยเจอกัน
มีเค้าเป็นกำลังใจให้...รักมากเลยค่ะ
เค้านิสัยดี เข้ากับครอบครัวเราได้ รักที่สุดเท่าที่เคยคบกับใครมา
เค้าใจเย็นมาก และดูเค้าก็รักเรามาก

เราเจอลูกๆเค้าแค่เผินๆ แต่ก็บ่อย
เด็กๆน่ารักกับเรามาก เข้ามากอด เข้ามาหอม
มาคลอเคลียกับเรา แต่เเฟนมักจะบ่นเสมอๆว่าลูกดื้อมาก ซึ่งเรากลับคิดตรงข้ามกับเค้า
เรายังห้ามไม่ให้เค้าตีน้องๆ เพราะเราคิดว่าเด็กๆคงซุกซนเป็นไปตามวัย...
จนเราเคยคิดว่า...
จริงๆลูกเค้าก็น่ารักดี บางทีเราไม่ต้องมีลูก
กับเค้าอีกก็ได้ เพราะสงสารเค้าด้วย
ถ้าอายุเริ่มเยอะ ต้องมานั่งเลี้ยงเด็กอ่อนอีก

แต่เมื่ออาทิตย์ก่อน แฟนขอให้เฉพาะช่วงวันหยุด
ไปใช้ชีวิตกับครอบครัวเค้าเป็นจริงเป็นจัง
เพราะมีการวางแผนว่าอีก1ปีจะแต่งงานกัน
มีแม่เค้าด้วยอีกคนที่คอยเลี้ยงหลานๆ
คือไปอยู่กับเค้าที่บ้านเลย แต่นอนคนละห้องก่อน

คือ...น้องๆดื้อจริงๆค่ะ เอาแต่ใจมากทั้ง2คน
จะต้องเอาให้ได้อย่างใจ ไม่งั้นจะหวีดร้องดังๆ
และมีการไล่ตีไล่ต่อยกันตลอดเวลา
และเข้ามารั้งมากอดพ่อเค้าตลอด เข้าใจว่าคงหวงเป็นเรื่องปกติธรรมดา
นอนก็หลับยากค่ะ แถมลูกคนโตเค้าไม่ทำอะไรเลย
แฟนบอกอะไรก็ไม่ทำแค่ไม่เถียง และดูแฟนก็ค่อนข้างมีเหตุผล เค้าเองก็ไม่อยากตีหรือดุ
เพราะเค้าห่วงความรู้สึกที่เด็กๆขาดแม่

พอเห็นแบบนี้...คิดหนักค่ะ
ปกติเรารักเด็กนะคะ มาเจอแบบนี้ก็อึ้งเหมือนกัน
เคยคิดว่าจะดูแลเค้าเหมือนลูกเหมือนหลาน
แต่ถ้าน้องดื้อขนาดนี้ อยู่กันต่อไปก็คงเผลอดุ
ครอบครัวเค้าอาจจะมองเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายได้ใช่มั้ยคะ
และถ้าภายภาคหน้ามีน้องอีกคน
จะไม่เกิดการรังแกกันเหรอคะ เพราะลูกเค้าค่อนข้างเกเรแบบสุดๆ
พ่อเค้าก็ไม่มีเวลาดูแลลูกๆ เราเหมือนคนวิตกกังวล คิดไปเลยเถิด

มันเกิดความคิดน่ะค่ะ ว่าเราเองก็อายุ30แล้ว
ถ้าเกิดไม่ใช่ก็ไม่อยากต้องอดทนหรือเสียเวลา
เราก็อยากมีครอบครัวมีลูกแล้ว และเราเอง
ก็มีคนเข้ามาขายขนมจีบเรื่อยๆ ไม่อยากเสียโอกาส
นอนร้องไห้ทุกคืนเลยค่ะ แต่ไม่บอกเค้า
สงสารเค้าค่ะ คิดไม่ตกเลย จะทำยังไงดี
รักเค้าก็รักมากๆนะคะ หรือวิกลจริตไปเองคะ
ขอบคุณค่ะ