สวัสดีค่ะ ขอเริ่มเรื่องเลยนะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมา 11 ปี กำลังจะแต่งงานกัน ตัวเรากับแฟนก็รักกันดี ไม่เคยมีนอกใจ ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้ทะเลาะกันเลย
ทางพ่อแม่เรากับพ่อแม่แฟนก็คุ้นเคยกัน สนิทสนมกันดี เนื่องจากแฟนชอบพาพ่อแม่เราและพ่อแม่แฟนไปกินข้าวอยู่เป็นประจำ ทุกสิ้นเดือน
พ่อแม่แฟนเราก็ดีกับเราและครอบครัวของเรามาตลอด
แต่!! บ้านเรามีหนี้สิน ฐานะค่อนข้างยากจน บ้านก็อยู่ในสลัมย่านคลองเตย ซึ่งคนที่อยู่แถวคลองเตยจะทรา่บดีว่าสภาพแวดล้อมแถวนั้นเป็นอย่างไร แต่บอกก่อนเลย ว่าเราไม่เคยขอเงินแฟน และไม่เคยคิดจะเกาะผู้ชายกินด้วย เราเรียนจบปริญญาตรี ทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือน 10000 กว่าบาท ซึ่งก็ไม่พอกิน ไหนจะค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วเราต้องให้เงินพ่อแม่ทุกเดือน เดือนละ 5000 บาท ซึ่งเราก็เต็มใจที่จะให้พ่อแม่ค่ะ แต่ตอนนี้ภาระก็ตกหนักอยู่ที่เรา แต่เราก็ไม่เคยบ่น พยายามทำงานทุกอย่างหลังจากทำงานประจำเพื่อที่จะให้มีเงินมาจุนเจือครอบครัว เราไปขายของตอนเย็นเพื่อหารายได้เสริม ทำงานเสริมทุกอย่าง ขายเสื้อผ้ามือสอง ทำข้าวกล่องไปขายหน้าบริษัทในตอนเช้า คือทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อแม่อยู่สบายและเพื่อจะปลดหนี้ที่พ่อกับแม่เคยกู้ยืมธนคารมาทำธุรกิจขายผ้าสมัยเรายังเด็ก แต่สุดท้ายโรงงานก็ไปไม่รอด ทำให้เป็นหนี้จนถึงทุกวันนี้
แตกต่างกับครอบครัวของแฟนซึ่งพ่อแม่รับราชการทั้งคู่ บ้านมีฐานะดี และแฟนเราเค้าทำงานที่ดี เป็นสถาปนิก เงินเดือนค่อนข้างสูง
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นคือ วันหนึ่ง แฟนเราขับรถมอไซด์(ducati)ไปเที่ยวกับเราสองคน แถบภาคเหนือ แฟนเราขับรถเร็วค่ะ แล้วมีรถมอไซด์ตัดหน้า แล้วรถก็ล้ม แฟนเราใส่หมวกกันน็อกแต่ไม่ได้รัดสายที่คาง หมวกกันน็อคก็หลุด แล้วหัวไปกระแทกเสาไฟ ส่วนเราก็ได้แผลเยอะ
แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะใส่หมวกกันน้อค รัดสายรัดคางอย่างดี จนมีคนผ่านมาแล้วพาเราไป รพ.
พอพ่อแม่แฟนทราบก็ย้ายแฟนเราไป รพ.ในกรุงเทพ พร้อมกับเรา และอาสาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เราด้วย ในตอนนั้นแฟนเราอาการแย่มาก ไม่รู้สึกตัวเลยเป็นเวลา 2 วัน หมอซึ่งเป็นเจ้าของไข้บอกแค่ว่าสมองกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้มีอาการเลือดคั่งในสมอง ตอนนั้นเรากังวลมากค่ะ
เสียใจมาก กลัวไม่ได้แฟนกลับคืนมา แต่ในที่สุดแฟนเราก็ฟื้น แต่...เค้าสูญเสียความทรงจำค่ะ จำพ่อแม่ไม่ได้ จำใครไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ ซึ่งคุณหมอบอกว่า มีสิทธิ์ที่ความทรงจำจะกลับคืนมาแต่ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน
แต่สิ้งที่ทำให้เราเสียใจไปมากกว่านั้นคือ วันที่เรากำลังจะออกจาก รพ. แม่แฟนเรามาคุยกับเราว่า ขอให้เราหายไปจากชีวิตลูกชายเขาเลยได้ไหม เค้าไม่อยากให้ลูกชายเค้ามาคบกับคนอย่าง เรา เรางงมาก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อแม่แฟนดีกับเรามาตลอด ไม่เคยแสดงอาการรังเกียจเราเลย แต่วันนี้กลับมาพูดแบบนี้กับเรา เราน้อยใจ สับสนมาก เลยเดินออกมาพร้อมความสับสน โดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
ณ ตอนนี้ผ่านมา 10 วันแล้ว แฟนเรายังไม่ออกจากรพ. เพราะเค้ายังจำอะไรไม่ได้ เราไปเยี่ยมแฟนทุกวันตอนเย็น ซึ่งแฟนเราเค้าก็รู้สึกดีที่เราไปเยี่ยมทุกวันค่ะ แม้เค้าจะจำเราไม่ได้ก็ตาม แต่พ่อแม่แฟนไม่รู้นะคะ เพราะพ่อแม่แฟนจ้างพยายาบาลประจำตัว
ส่วนเรายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่เรา แต่เราก็เข้าใจหัวอกพ่อแม่ของแฟนเรานะคะ เค้าคงไม่อยากให้ลูกเค้าลำบาก ไม่อยากให้มาจมปลักกับเรา แต่เรารักแฟนเราค่ะ คบกันมา 11 ปี ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยนอกใจกัน เราไม่รู้จะทำไงดีค่ะ
แล้วมีอีกอย่างที่ทำให้เรารู้สึกมีกำลังใจก็คือ ทุกครั้งที่เราไปเยี่ยมแฟน แฟนเราจะพูดว่า พรุ่งนี้เธอมาหาเราอีกได้ไหม...
ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกดีมาก ถึงแม้เค้าจะจำเรื่องราว 11 ปีที่ผ่านมาไม่ได้ก็ตาม อยากขอคำปรึกษาจากทุกๆคนหน่อย ว่าเราควรจะออกไปจากชีวิตแฟนเรา หรือเราจะคบกับแฟนต่อไปดี?
เจอแม่สามีแบบนี้ทำยังไงดีคะ? ปล.อาจจะดูเหมือนละครแต่มันคือเรื่องจริง ที่เกิดขึ้นกับเราเอง
เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมา 11 ปี กำลังจะแต่งงานกัน ตัวเรากับแฟนก็รักกันดี ไม่เคยมีนอกใจ ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้ทะเลาะกันเลย
ทางพ่อแม่เรากับพ่อแม่แฟนก็คุ้นเคยกัน สนิทสนมกันดี เนื่องจากแฟนชอบพาพ่อแม่เราและพ่อแม่แฟนไปกินข้าวอยู่เป็นประจำ ทุกสิ้นเดือน
พ่อแม่แฟนเราก็ดีกับเราและครอบครัวของเรามาตลอด
แต่!! บ้านเรามีหนี้สิน ฐานะค่อนข้างยากจน บ้านก็อยู่ในสลัมย่านคลองเตย ซึ่งคนที่อยู่แถวคลองเตยจะทรา่บดีว่าสภาพแวดล้อมแถวนั้นเป็นอย่างไร แต่บอกก่อนเลย ว่าเราไม่เคยขอเงินแฟน และไม่เคยคิดจะเกาะผู้ชายกินด้วย เราเรียนจบปริญญาตรี ทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือน 10000 กว่าบาท ซึ่งก็ไม่พอกิน ไหนจะค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วเราต้องให้เงินพ่อแม่ทุกเดือน เดือนละ 5000 บาท ซึ่งเราก็เต็มใจที่จะให้พ่อแม่ค่ะ แต่ตอนนี้ภาระก็ตกหนักอยู่ที่เรา แต่เราก็ไม่เคยบ่น พยายามทำงานทุกอย่างหลังจากทำงานประจำเพื่อที่จะให้มีเงินมาจุนเจือครอบครัว เราไปขายของตอนเย็นเพื่อหารายได้เสริม ทำงานเสริมทุกอย่าง ขายเสื้อผ้ามือสอง ทำข้าวกล่องไปขายหน้าบริษัทในตอนเช้า คือทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อแม่อยู่สบายและเพื่อจะปลดหนี้ที่พ่อกับแม่เคยกู้ยืมธนคารมาทำธุรกิจขายผ้าสมัยเรายังเด็ก แต่สุดท้ายโรงงานก็ไปไม่รอด ทำให้เป็นหนี้จนถึงทุกวันนี้
แตกต่างกับครอบครัวของแฟนซึ่งพ่อแม่รับราชการทั้งคู่ บ้านมีฐานะดี และแฟนเราเค้าทำงานที่ดี เป็นสถาปนิก เงินเดือนค่อนข้างสูง
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นคือ วันหนึ่ง แฟนเราขับรถมอไซด์(ducati)ไปเที่ยวกับเราสองคน แถบภาคเหนือ แฟนเราขับรถเร็วค่ะ แล้วมีรถมอไซด์ตัดหน้า แล้วรถก็ล้ม แฟนเราใส่หมวกกันน็อกแต่ไม่ได้รัดสายที่คาง หมวกกันน็อคก็หลุด แล้วหัวไปกระแทกเสาไฟ ส่วนเราก็ได้แผลเยอะ
แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะใส่หมวกกันน้อค รัดสายรัดคางอย่างดี จนมีคนผ่านมาแล้วพาเราไป รพ.
พอพ่อแม่แฟนทราบก็ย้ายแฟนเราไป รพ.ในกรุงเทพ พร้อมกับเรา และอาสาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เราด้วย ในตอนนั้นแฟนเราอาการแย่มาก ไม่รู้สึกตัวเลยเป็นเวลา 2 วัน หมอซึ่งเป็นเจ้าของไข้บอกแค่ว่าสมองกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้มีอาการเลือดคั่งในสมอง ตอนนั้นเรากังวลมากค่ะ
เสียใจมาก กลัวไม่ได้แฟนกลับคืนมา แต่ในที่สุดแฟนเราก็ฟื้น แต่...เค้าสูญเสียความทรงจำค่ะ จำพ่อแม่ไม่ได้ จำใครไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ ซึ่งคุณหมอบอกว่า มีสิทธิ์ที่ความทรงจำจะกลับคืนมาแต่ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน
แต่สิ้งที่ทำให้เราเสียใจไปมากกว่านั้นคือ วันที่เรากำลังจะออกจาก รพ. แม่แฟนเรามาคุยกับเราว่า ขอให้เราหายไปจากชีวิตลูกชายเขาเลยได้ไหม เค้าไม่อยากให้ลูกชายเค้ามาคบกับคนอย่าง เรา เรางงมาก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อแม่แฟนดีกับเรามาตลอด ไม่เคยแสดงอาการรังเกียจเราเลย แต่วันนี้กลับมาพูดแบบนี้กับเรา เราน้อยใจ สับสนมาก เลยเดินออกมาพร้อมความสับสน โดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
ณ ตอนนี้ผ่านมา 10 วันแล้ว แฟนเรายังไม่ออกจากรพ. เพราะเค้ายังจำอะไรไม่ได้ เราไปเยี่ยมแฟนทุกวันตอนเย็น ซึ่งแฟนเราเค้าก็รู้สึกดีที่เราไปเยี่ยมทุกวันค่ะ แม้เค้าจะจำเราไม่ได้ก็ตาม แต่พ่อแม่แฟนไม่รู้นะคะ เพราะพ่อแม่แฟนจ้างพยายาบาลประจำตัว
ส่วนเรายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพ่อแม่เรา แต่เราก็เข้าใจหัวอกพ่อแม่ของแฟนเรานะคะ เค้าคงไม่อยากให้ลูกเค้าลำบาก ไม่อยากให้มาจมปลักกับเรา แต่เรารักแฟนเราค่ะ คบกันมา 11 ปี ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยนอกใจกัน เราไม่รู้จะทำไงดีค่ะ
แล้วมีอีกอย่างที่ทำให้เรารู้สึกมีกำลังใจก็คือ ทุกครั้งที่เราไปเยี่ยมแฟน แฟนเราจะพูดว่า พรุ่งนี้เธอมาหาเราอีกได้ไหม...
ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกดีมาก ถึงแม้เค้าจะจำเรื่องราว 11 ปีที่ผ่านมาไม่ได้ก็ตาม อยากขอคำปรึกษาจากทุกๆคนหน่อย ว่าเราควรจะออกไปจากชีวิตแฟนเรา หรือเราจะคบกับแฟนต่อไปดี?