ขอชมนักแสดงและทีมงานทุกท่านเลยว่าทำได้ดีมากค่ะ

คุณต้น วงศกร กับบทพ่อ เล่นได้เป็นธรมชาติมาก
ชอบทุกฉากโดยเฉพาะฉากที่พ่อซื้อกล้องให้หมอกและถ่ายรูปให้ลูกรักทั้ง 2 น้ำฝนยิ้มหวานให้กล้อง
แต่หมอกก้มหน้าไม่สนใจ พ่อบอกว่า "แหม..หมอกไม่มองกล้องเลย.." น้ำเสียงพ่อเป็นธรรมชาติดีจัง
พ่อบอกให้หมอกลองกล้อง คนดูอย่างเรารู้สึกได้ว่า พ่ออยากให้ลูกถ่ายรูปพ่อ (เรารู้สึกอย่างนั้นนะแม้ตัวละครจะไม่ได้พูดออกมา)
หมอกกลับบอกว่า ไว้กินข้าวเสร็จก่อนครับ แววตาของพ่อดูผิดหวังปนเหงาๆ (แสดงไม่เยอะแต่รู้สึกได้ เล่นดีจริงๆ )




ไมเคิล และ น้องจีน่า ก็เล่นได้ดีมากเช่นกัน

ตอนนี้ หมอกเหมือนเป็นตัวแทนของ "ลูก" ที่ไม่ค่อยจะได้ใส่ใจพ่อแม่เท่าไหร่นัก
อย่างเช่นฉากนี้ พ่อเห็นว่าหมอกเองเป็นคนชอบถ่ายรูป
การที่พ่อซื้อกล้องมาให้ คงคาดหวังว่าลูกคงจะดีใจมาก (ในฉากหมอกมีแอบยิ้มอยู่ตอนรู้ว่าพ่อซื้อกล้องให้ แต่พ่อไม่เห็น)
นอกจากจะไม่สนใจแล้ว ยังมีการถามอีกว่า "พ่อซื้อเป็นด้วยเหรอ"
แต่หลังจากนั้นเมื่อรู้ว่าพ่อป่วยหนักเป็นมะเร็งที่ปอดระยะ 3 หมอกก็ดูแลพ่ออย่างที่สุดเท่าที่ลูกคนนึงพึงกระทำได้
แต่หากเป็นไปได้ในชีวิตเราจริงๆ ลูกอย่างหมอกคงอยากจะย้อนเวลากลับไปเพื่อดูแลพ่อให้ดีที่สุด เต็มกำลังที่สุด
จะไม่ปล่อยปละละเลย จะไม่รำคาญเวลาท่านพูด บ่น หรือ ขอให้ทำอะไร
แม้จะมีโอกาสได้แก้ตัวบ้างในการทำดีต่อท่านในช่วงเวลาที่เหลืออยู่น้อยนิด แต่เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่พอหรอก
เมื่อท่านจากไป ความรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีต่อพ่อแม่ไว้ในอดีตก็ยังคงลงโทษเราอยู่ (ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม)
สิ่งที่สำคัญต่อจากนี้ สำหรับลูกอย่างหมอก คือ การปลดปล่อยและให้อภัยตนเอง
Ep. นี้เตือนใจเราทุกคนได้ดีมากๆ หากเราดูแลพ่อแม่และคนที่เรารักอย่างดีที่สุด เต็มกำลังที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ในวันที่เขายังอยู่
มันเป็นสิ่งที่มีค่าจริงๆ หากทำดีที่สุดแล้วแม้ถึงวันที่จากกัน ก็ไม่มีอะไรที่ติดค้างในใจ


ประทับใจ Hormones Ep.8 "หมอก" มากๆ ค่ะ เป็นตอนที่ซาบซึ้งกินใจที่สุดเลย