“เก่งแต่เรื่องไม่เข้าท่า แกจะอยู่คนเดียวในโลกรึไง” ประโยคกึ่งประชดกึ่งคำถามแบบนี้ผมได้ยินมาจนชาชิน ผมไม่เคยตอบตรงคำถามเลยสักครั้ง ผมมันคนขี้อาย ขี้เกรงใจ ถ้าภาษาทางการมันคงหมายถึง เป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเอง อย่างที่โบว์เพื่อนสาวที่เรียนกับผมมาตั้งแต่มอต้นจนจบมอปลายที่โรงเรียนเดียวกันค่อนว่า เธอนิยามลักษณะเฉพาะตนคนอย่างผมไว้แบบนั้น หลายปีผ่านมาจนตั้งตัวมีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเองได้ ผมเคยคิดว่านอกจากตัวเองแล้ว คนที่รู้จักผมดีที่สุดก็คงเป็นโบว์ พรุ่งนี้โบว์จะแต่งงาน ทำไมผมไม่รู้สึกดีใจอย่างที่เพื่อนรักควรจะมีให้กันก็ไม่รู้ หรือว่าการแต่งงานมันจะทำให้ผมกับโบว์ไม่สามารถเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้อีกต่อไป “พิธียกน้ำชาตอนเช้า กินเลี้ยงเที่ยง” เสียงจากปลายสายวางหูไปเมื่อครู่ พ้นพรุ่งนี้ไปโบว์จะพูดประโยคคำสั่งปนประโยคคำถามและกึ่งประชดกับผมอีกหรือเปล่า เธอคงจะยุ่งกับการมีครอบครัวใหม่ อีกอย่างที่ทำเอาผมนอนไม่หลับ แต่ไม่กล้าบอกโบว์ก็คือผมกลัวว่าพิธีกรจะถามว่าพบรักกันอย่างไรถึงได้มีวันนี้...ผมมันเก่งแต่เรื่องไม่เข้าท่าจริงๆ


Cr ภาพจาก http://www.portfolios.net/