เรากับแฟนอายุเกือบเข้าเลขสามแล้วค่ะ เรามองว่าเป็นแฟนกันก็ต้องอยากมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันเป็นเรื่องปกติ
แต่แฟนเราเขาบอกว่าไม่พร้อมค่ะ(แฟนเราไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนค่ะ)
บอกว่าขอให้รอ เราไม่เข้าใจก็ถามเหตุผลเขา ซึ่งเหตุผลเขาก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆค่ะ เขาบอกว่าไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเขาคบเราเพราะรูปร่างหน้าตา(กูหน้าตาดีแล้วผิดเหรอ-*-) ไปๆมาๆก้บอกว่าเขาหัวโบราณ เราก้ถามว่างั้นต้องรอจนแต่งงานเหรอ
แต่เขาบอกว่าไม่ใช่ค่ะ พอเราถามว่างั้นความพร้อมของคุณคืออะไร แล้วต้องรอถึงเมื่อไหร่
เขาก็บอกว่าถ้ารักเขาก็ต้องทนได้ ทำไมต้องคาดคั้นเขา เราก็งงค่ะว่าเราต้องการเหตุผลที่เราพอจะยอมรับได้นี่มันมากเกินไปรึยังไง แถมต้องรอไปจนถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วย
ตอนนั้นเถียงกันไปมา เราโมโหมากก็เลยบอกเลิกเขา(ซึ่งเรายอมรับว่าเราผิดตรงนี้นะคะ-"
เขาก็ย้อนมาว่าเขามีค่าแค่นี้ใช่มั้ย เราไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยยอม ปล่อยเลยตามเลย ไม่มีก็ไม่มี
แต่ที่นี้พอคบๆกันไป เรารู้สึกเหมือนมันครึ่งๆกลางๆอ่ะค่ะ คือความสัมพันธ์ทางกายแทบจะไม่มีเลย
คือมันลดน้อยลงจากตอนก่อนที่เราจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาซะอีก
ก่อนหน้าเคยเกือบๆจะมีอะไรกันค่ะ ทุกครั้งจะหยุดอยู่แค่ขั้นตอนสุดท้าย เราคิดว่าเขาไม่เคย ก็จะเป็นคนทำเอง แต่เขากลับผลักเราออกค่ะ เราก็เฟลไปทั้งเสียความมั่นใจ เสียความรู้สึกค่ะ

แต่พอเราสงสัยมากๆเข้า เลยตัดใจถามเขาว่าทำไมถึงเราถึงไม่มีอะไรกันจริงๆจังๆ ก็เลยเกิดเรื่องที่เถียงกันขึ้นมา แต่พอคบไปเราก็ทนความอึดอัดขับข้องใจไม่ได้ค่ะ กอดก็แค่กอดเฉยๆ จูบนี่ยิ่งไม่ต้องพูดเลย แค่จุ๊บธรรมดาๆเท่านั้น เหมือนเขาไม่อยากทำเรื่องแบบนี้กับเราเลย
จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวพูดขึ้นมาอีก ถามว่าทำไมเขารักเราแต่ไม่อยากมีความสัมพันธ์ทางกายกับเราเลย(รวมหมดตั้งแต่ขั้นa b cนะคะ)
เขาบอกว่าอยากค่ะ แต่อดทนไว้ เขาก้ขอให้เราอดทนด้วย เรายิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ว่าทำไมต้องอดทน มันเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ ซึ่งแทบจะทำลายความสัมพันธ์กันอยู่แล้ว เพราะยิ่งนานวันเข้า เราก็เริ่มหมดอารมณ์กับเขาแล้วค่ะ เพราะเหมือนเราอยากอยู่ฝ่ายเดียว ถ้าต้องมานั่งขอร้องอ้อนวอนมันก็เซ็งเหมือนกันค่ะ
เราเสนอว่าให้ยอมกันคนละครึ่งทาง ถ้าจะให้เรารอก็ต้องบอกมาให้ชัดเจนว่าให้เรารออะไร พร้อมที่ว่าคืออะไรพร้อม ให้รอจนถึงเมื่อไหร่
แต่เขาหาว่าเราเห็นแก่ตัว บีบคั้นเขา เรื่องแค่นี้ก็รอไม่ได้ ไม่ได้รักเขาจริงๆ ถ้ารักจริงต้องเต็มใจรอเขา คือจะให้เรารอก็ควรให้เหตุที่เราเข้าใจได้ไม่ใช่เหรอคะ-_-" นี่เหตุผลเขาฟังไม่ขึ้นเลยอ่ะค่ะ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ หรือให้เราหลับหูหลับตารอไปเร่ื่อยๆ
อึดอัดขัดข้องใจตลอดที่อยู่ด้วยกัน ว่าทำไมไม่อยากใกล้ชิดเรา จากที่น้อยอยู่แล้ว กลายเป็นไม่มีเลย
ตอนแรกเราก็เข้าใจว่าเขาไม่เคย ก็ไม่เป็นไร เด๋วก็เป็นเอง แต่กลายเป็นเขาไม่คิดจะเริ่มทำด้วยซ้ำ
สุดท้ายเราบอกว่าเราจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว มันไม่มีความสุขเลย ไม่ใช่เด็กอนุบาลซะหน่อย คบแบบนี้เป็นเพื่อนกันก็ได้
แต่เขาก็ยังไม่ยอม เราเสนอว่ายอมกันคนละครึ่งทาง คือเรายอมรอแต่เขาต้องให้เหตุผลที่มันฟังขึ้นกว่านี้ เขาก็ว่าเห็นแก่ตัวไม่เห็นใจเขา
หาเรื่องเลิกกับเขา เขาว่าเขายอมให้เราไม่พอใจแล้ว ยังจะเอาอะไรอีก เราก็ไม่เข้าใจว่าให้เห็นใจเรื่องอะไร แถมเราจะไม่พอใจยังต้องได้รับความยินยอมจากเขาด้วยเหรอ?
สุดท้ายในเมื่อเขาไม่ยอมเราสักอย่าง เราก็เลยบอกว่าไม่ทนแล้วค่ะ คิดว่าเราตัดสินใจถูกรึป่าวคะ หรือเราควรจะยอมเขาอยู่ฝ่ายเดียว
เรารักเขามากนะคะ แต่เขาทำให้เรารู้สึกไม่เป็นที่ต้องการ และเราก็เสียอารมณ์กับเรื่องนี้เรื่อยๆ เพราะเขาไม่บอกเราให้ชัดเจนว่าเพราะอะไร
เราควรทำยังไงดีคะ T-T
ป.ล.บ่นซะยาวเลย ขออภัยๆ

*แก้ไขบรรทัดนะคะ ตอนแรกพิมพ์ในมือถือไม่รู้เลยว่ามันพิมพ์ติดกันไปหมด