ผมอยากขอความเห็นว่าผมควรจะทำอย่างไรดีครับ ให้ชีวิตกลับมาเป็นเหมือนเดิม เเม่กลับมาพูดคุยกับผมเหมือนเดิม เเม่ผมร้องไห้กับผมหลายทีมากผมรู้สึกผิดมาก เข้าเรื่องเลยดีกว่าครับ
ผมเป็นนักศึกษาอยู่ชั้นปี2 มหาลัยเอกชนเเห่งหนึ่ง ผมเป็นเด็กกู้กยศ ผมทำเรื่องในปี1ผ่านไปได้ด้วยดี เเต่นิสัยส่วนตัวนั้นเป็นคนชอบปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา จากปี1ระหว่างปิดเทอมจะขึ้นปีสอง ผมต้องทำเรื่องกู้ของปี2 (มหาลัยนี้ให้ทำเรื่องปีต่อปี)เเต่ผมกลับปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปจนทำเรื่องไม่ทัน ไม่สามารถกู้ของปี2ได้ ทางบ้านผมค่อนข้างยากจนนิดหน่อย ไม่สามาถหาเงินเรียนมหาลัยเอกชนด้วยตัวเองได้เเน่ๆ(ไม่งั้นจะกู้ทำไม ผมตัดสินใจออกมหาลัยโดยไม่บอกเเม่ เเละไม่ไปเรียน จนกระทั่งเเม่โมโหผมขึ้นเรื่อยๆ จนท่านบอกว่า ถ้าไม่เรียนก็ออกไปจากบ้านนี้ ผมจึงจนใจสารภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้น เเละบอกว่าจะทำงานไปเรียนรามไป ส่วนตัวนั้นผมเป็นคนเรียนเก่ง เเต่ขี้เกียจทำงาน มักจะได้คะแนนสอบดีเเต่ไม่ค่อยมีคะแนนเก็บในมหาลัยเก่า ผมจึงคิดว่าเรียนรามอ่านหนังสือ เข้าคณะที่ถนัดน่าจะไปรอด เเละทำงานไปด้วย (นี้คือความคิดของผม) เเต่เเม่ไม่คิดว่าผมจะเรียนจบ ผมเถียงกับเเม่ เเม่ร้องไห้เยอะมาก เเละบอกให้ผมออกไปอยู่ที่อื่นดีกว่า เพราะอยู่บ้านต่อไปเห็นหน้ากันต่อไปมีเเต่จะทำให้เหตุการเเย่ลง ท่านบอกว่า อยากได้ลูกที่ไปเรียนตอนเช้าเเล้วกลับเข้าบ้านตอนเย็น ไม่อยากเห็นลูกที่นอนทั้งวันไม่ยอมเรียนหนังสือ ผมจึงต้องจำใจออกจากบ้านมีเงินติดตัวออกมานิดหน่อย มาอยู่ที่ร้านเกมส์