[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีเพื่อนที่อยู่กันเป็นแก๊งใช่ไหมคะ? เราก็มีค่ะแต่วันหนึ่งเราเกิดทะเลาะกันเพื่อนขึ้นมา นับวันยิ่งรุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆ เราเลยอยากจะขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆน่ะค่ะ นี่คือที่มาของกระทู้นี้

เราขออนุญาตแนะนำตัวก่อนละกันนะคะ เราชื่อ "น้ำมนต์" ตอนนี้อยู่ม.3 แล้วค่ะ เรื่องการทะเลาะกับเพื่อนเนี่ยเราเจอมาบ่อยและก็เสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้บ่อยมาก ด้วยการที่เราเป็นคนอ่อนไหวง่ายรึเปล่าก็ไม่รู้นะคะ เวลาเพื่อนพูดกระแทก-ดันใส่เราถึงเรื่องนิสัยในอดีตเรามักจะน้ำตาคลอออกมาในตอนนั้น พอร้องไห้ออกมาก็ถูกหาว่าเป็นคนชอบเรียกร้องความสนใจ ขอเล่าย้อนไปตอนม.1 นะคะ


ม.1
ตอนเราสอบเข้าติด เราดีใจมากที่จะได้เจอเพื่อนใหม่กับสังคมที่ใหญ่ขึ้นกว่าตอนอยู่ประถมด้วยความเป็นเด็กน่ะค่ะ ตอนก่อนเรียนก็จะมีปรับพื้นฐานก่อนใช่มั้ยคะ เราดีใจมากที่จะได้เรียนร่วมกับเพื่อนๆที่เราไม่รู้จัก เราตั้งใจไว้ว่าจะเข้าไปทักทายเพื่อนก่อนแต่พอถึงเวลาจริงๆกลับพูดได้แค่คำว่าสวัสดี น่าขำใช่มั้ยคะ >///< และเราก็ได้เจอกับ "พลอย" เพื่อนสนิทในแก๊งที่ปัจจุบันกำลังทะเลาะกันอยู่ พลอยเป็นคนพูดตรงๆ แต่บางทีก็ดูใสใส น่ารัก แต่บางทีก็ทำตัวเเรงๆ เราก็ไม่อะไร เรากับพลอยเหมือนมีอะไรดลใจให้ได้รู้จักกัน ตอนวันแรกวิชาแรกที่เรียนคือคณิต ด้วยความที่เราไม่ชอบวิชาคณิตเราเลยไปนั่งหลังห้องคนเดียวเพราะไม่มีใครที่เรารู้จักเลย พอเรียนไปสักพักพลอยที่มาสายก็เดินเข้าห้องมา พอดีที่ข้างๆเราว่างก็เลยได้นั่งคู่กัน เชื่อมั้ยคะตอนที่เจอกันครั้งแรกเรากับพลอยไม่ได้คุยอะไรกันเลยจนถึงพักกลางวันเราเลยถามพลอยว่าจะกินอะไรดี เราเนี่ยนึกในใจว่ากินกระเพรากับไข่ดาวอยู่ดีๆพลอยก็จูงเราเดินไปร้านกระเพรา เรานี่งงเลยชื่อก็ไม่รู้จัก แถมจูงมือเรา อยู่ดีๆมาเลี้ยงข้าวกระเพราเลย ก็ถือเป็นการเริ่มมิตรภาพที่ดี ระหว่างกินข้าวก็คุยเรื่องสัพเพเหระ วันเวลาก็ผ่านไปทั้งห้องเริ่มรู้จักกัน แต่เรากลับไม่อยากสนิทกับใคร เรารู้สึกดีกับพลอยมากๆตั้งแต่เจอ ถ้าเราเป็นเลสเราคงพูดไปแล้วล่ะว่าเรารักพลอย แต่นี่เราไม่ใช่เราชอบผู้ชาย เชื่อสิ่ๆ อยู่ไปสักพักเราก็มีแก๊ง พอดีไปเจอคนที่ชอบการร้องเพลงเหมือนกันก็เลยมารวมกลุ่มกันได้ มีเรา พลอย และแบม เราจริงจังมากเลยนะกับการร้องเพลง เราฝันอยากจะเป็นนักร้องมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะมีหลายอาชีพที่อยากเป็น แต่เราก็ไม่เคยตัดอาชีพนักร้องออกจากสมองเราเลย เราชอบร้องเพลงมากๆ ไปไหนก็ร้องเพลงได้ตลอดเวลา เราก็แฮปปี้กับแก๊งนี้ดี จู่ๆเราก็คิดอยากจะทำมันอย่างจริงจังเราเลยนัดประชุมกลุ่ม ก็พูดคุยเรื่องแต่งคำร้องทำนองมอบหมายงานเสร็จสรรพ ด้วยความที่เราชอบแต่งเพลงการแต่งเพลงให้ได้ในหนึ่งวันจึงเป็นเรื่องชิลๆสำหรับเรา ส่วนงานที่ให้พลอยกับแบมก็ง่ายๆ พลอยแค่ไปโหลดแอปมาไว้ใช้ร้องเพลงกับคิดโลโก้ แบมก็แค่หาแนวเพลงที่ชอบกับคิดชื่อวง พูดง่ายๆเราอยากให้เพื่อนสบายเลยเลือกที่จะเอางานยากๆมาทำเอง วันต่อมาเราก็เอาเนื้อเพลงที่เราแต่งไปให้สองคนนั้นดู ก็ได้คำตอบมาว่าโอเค เราก็ขอดูงานที่เรามอบหมายให้ ทั้งคู่เตรียมมาพร้อมเรียบร้อยทั้งชื่อวง โลโก้วง แนวเพลง เราก็กลับมาทำทำนองทำโน้นนี่นั่นจนเสร็จเป็นเพลง เราก็เอาไปให้ฟังในวันต่อมา พลอยกับแบมเหมือนมีอะไรจะพูด เราเลยบอกมีอะไรพูดได้เลยเพื่อนกัน แบมบอกว่าแบมคิดๆดูแล้วแม่คงไม่ให้เป็นนักร้อง อีกอย่างคือมันไม่ใช่ที่แบมชอบ พลอยบอกว่าไม่อยากร้องแล้ว แบมพูดต่ออีกตอนพลอยเดินไปว่าแกอ่ะเลิกทำตัวเป็นเจ้านายได้แล้ว แบมก็เดินตามพลอยไป คือเราเสียใจนะแต่ไม่ถึงกับร้องไห้ มันจุก หลายวันที่ผ่านมาที่เราไปวอร์มเสียง ไปคิดโน้นนี่นั่น มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย? แล้วไอ้ที่ว่าทำตัวเป็นเจ้านายคือแบบถาเราไม่ทำก็ไม่มีคนทำปะ?? เราก็ไม่กล้าพอด้วยที่จะร้องเดี่ยว อัดคลิปเดี่ยว เราไม่ชอบการโดดเดี่ยว ต่อมาเราก็ไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มอื่นไปมั่วๆ ไม่หยุดอยู่ที่กลุ่มไหน เราห่างกับพลอยมากเลยช่วงนั้น หลังจากเลิกวงเราก็ไม่ได้รอยยิ้ม ไม่ได้คุยกับพลอยเลย เราก็ต้องท่องไปกลุ่มอื่นมั่วๆไปจนจบม.1


ม.2
เราเริ่มรู้สึกโตเป็นผู้ใหญ่ในบางเรื่อง แต่บางเรื่องก็ยังคงคิดแบบเด็กๆอยู่ เราก็ได้เจอกลุ่มทุกคนให้ความสำคัญกับทุกคนในกลุ่ม เราด้วยความที่บางครั้งพอบ้าก็บ้าไปเลย พอบทไม่มีอะไรจะพูดเราก็จะนั่งเงียบ วันหนึ่งเบื่อๆก็เลยโพสต์เพราะคิดถึงเพื่อนรร.เก่า พอดีเพื่อนเก่าเราชื่อพลอยเหมือนกัน เราก็นึกถึงคำที่เราชอบล้อพลอย(เพื่อนเก่า)ว่าติ่ง พลอยก็ไม่โกรธนะแต่จะว่าเรากลับว่าเตี้ย เราก็เลยโพสต์ประโยคที่คุยกับพลอยตอนนั้นลงไปว่า

"มน: เฮ้ยติ่งจะไปไหน? แดดร้อนเดี๋ยก็ดำหรอก เฮ้ย!!ลืมไปว่าดำอยู่แล้ว
พลอย: เตี้ยเอ๊ยด่าตูทำไม???????"

เราก็โพสต์ไปด้วยความว่าคิดถึงเรื่องเก่าๆตอนประถม อยู่ดีๆตอนเย็นกลับบ้านไปออนเฟสตามปกติเจอข้อความจากพลอย(เพื่อนใหม่) พลอย Copy โพสต์ที่เราโพสต์ส่งมา เราก็ถามว่าอะไรหรอ? พลอยก็พิมพ์ด่ามาเป็นชุด เราพิมพ์อธิบายเท่าไหร่พลอยก็ไม่เชื่อ พอวันต่อมาเราก็ไปรร.ตามปกติก็ไปคุยกับเพื่อนทุกคนเหมือนปกติ แต่วันนี้ทุกคนเปลี่ยนไป พอเราถามไม่มีใครตอบ เราไปถามเพื่อนผู้ชายที่เรารู้จักที่รู้สึกถูกชะตากับมันมากที่สุดในห้อง ชื่อ"อาร์ต" แต่ชื่อมันแมนไปเราเลยเรียกชื่อที่เราตั้งให้มันเองชื่อ "อาร์ตี้" อาร์ตี้ไม่ได้เป็นตุ๊ดนะแถมสุภาพบุรุษมากๆอีกด้วย ถึงจะเย็นชา ชอบทำหน้านิ่ง ยืนล้วงกระเป๋าเพื่อเก็กหล่อ แต่พอเวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ อาร์ตี้มันก็จะมาถามสารทุกข์สุขดิบเสมอ ตอนนั้นอาร์ตี้มาบอกเราว่าพวกทั้งห้องแอนตี้แกว่ะ เราก็อืมๆไป แต่ในใจเครียดมาก เพราะอะไร? ทำไมต้องแอนตี้? อาร์ตี้ก็มาบอกว่าพลอยเป็นเหรัญญิกและพลอยเฟรนลี่ด้วยเวลาพลอยจะทำอะไรก็มีอิทธิพลต่อคนทั้งห้อง เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอย่างนี้พอจะเดินเข้าไปคุย พลอยก็เดินหลีกหนีออกไป คุยกับคนในห้องก็ไม่มีคนคุย ทีนี้วิชาดนตรีไทยมีงานกลุ่ม ทุกคนมีกลุ่มหมดมีแต่เราที่โดดเดี่ยว ดีที่อาร์ตี้เดินมาตบไหล่เบาๆแล้วบอกว่าอยู่กับข้ามั้ย? เราก็ตอบตกลงไป เราบอกอาร์ตี้ให้ลองพูดกับพลอยให้มาเคลียร์กับเรา อาร์ตี้ก็ไปคุยให้ก็ได้ผล อยู่ๆครูที่ปรึกษาก็เรียกทั้งห้องไปคุยกันเลยไม่ได้เรียนคาบคณิต ได้ยินเพื่อนที่นั่งข้างๆบอกว่าเรียกมาเพราะเรื่องน้ำมนต์กับพลอยสงสัยมีคนไปฟ้อง เราก็ตกใจทำไมครูต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ คือมันคือเรื่องของเรากับพลอยไง ไม่ได้อยากให้คนอื่นต้องมายุ่งกับเรื่องของเรา อาจารย์ก็บอกว่าให้ไปคุยกัน ตอนนั้นตรงกับวันเกิดพลอยพอดี เราเตรียมของขวัญไปให้ใส่ห่ออย่างดี เรารู้ไงว่าพลอยชอบจีดรากอนเหมือนเรา เราก็เอาโปสการ์ดรูปจีดรากอนใส่ไปให้ด้วย พลอยรับไปแต่หน้ายังคงนิ่งๆเหมือนเดิม คงเป็นเพราะความมีฐิทิสูงละมั้ง พลอยก็กอดเราแล้วก็พูดขอบใจ เราดีใจมาก อาร์ตี้ก็มายืนยิ้มอยู่ข้างหลังพลอย แล้วก็กลับสู่ปกติ


ย๊าาาาา!อย่าพึ่งขี้เกียจอ่านกันนะคะ อันนี้อันเด็ดและเป็นเรื่องที่กำลังเกิดในปัจจุบันด้วย
ม.3

เราก็มีแก๊งใหม่แน่นอนว่าต้องมีพลอยอยู่ด้วย เรากับพลอยเข้าใจกันมากขึ้น รู้ว่าอะไรไม่ควรทำ แต่มีเพื่อนดีก็ต้องมีเพื่อนร้ายๆบ้างแหล่ะเนอะ ช่วงนี้เราไม่ได้คุยกับอาร์ตี้เลย รู้สึกแย่ที่ตัวเองเห็นค่าเพื่อนเฉพาะตอนที่ลำบาก ก็เลยไปคุยกับอาร์ตี้ ก็ได้คำตอบว่าไม่เป็นไรยังไงก็ยินดีช่วยถ้าช่วยได้ ทีนี้ทางรร.ก็มีแข่ง The Voice กันเรากับพลอยลงแข่งด้วยกัน ด้วยความที่ครูที่ปรึกษาสอนดนตรีสากลเลยใช้โอกาสเข้าไปฝึกไล่โน๊ตกับวงดุริยางเลย ตอนรอบออดิชั่นบอกพลอยว่าให้ผ่อนคลาย ตอนนั้นตื่นเต้นมากได้ลองแข่งเวทีจริงๆซักที(ถึงแม้จะไม่ใช่เวทีแรก แต่ก็ตื่นเต้นทุกครั้งเวลาได้ขึ้น)แล้วแต่ละคนที่สมัครมีแต่พี่ม.ปลาย รู้สึกท้อใจมาก แต่พลอยก็ให้กำลังใจ แล้วเพื่อนสนิทก็มักจะรู้ว่าเราชอบใคร พลอยแอบเซอร์ไพร์ตเราโดยการให้รุ่นพี่คนนั้นมานั่งหน้าเวที พอถึงตาเราร้องเราก็เดินออกไปพร้อมพลอยก็ตกใจที่พี่เขามานั่งหน้าเวทีแต่ก็ทำเป็นร้องเพลงต่อไป เราได้เข้ารอบชิงชนะเลิศแต่พลอยยังกินขนมกรุบกรอบอยู่เลยเราก็กลัวว่าเดี๋ยวจะเจ็บคอ ร้องเพลงไม่ได้พลอยก็บอกไม่เป็นไรหรอก พอใกล้เข้ามาเราก็บอกว่าเออพลอยเลิกกินได้แล้วมั้ง เดี๋ยวไม่มีเสียงนะ เราพยายามหาคำพูดที่ดูอ้อมๆไม่อยากพูดตรงเกินไป เข้าใจดีว่ามันเสียความรู้สึกเราเลยไม่ทำอย่างนั้น พอถึงวันแข่งแน่นอนพลอยเสียงหายและแหบมาก เราก็ไปวิ่งซื้อน้ำอุ่นมาให้กิน พลอยก็ไม่เอาแถมยังพูดว่าไม่ต้องมายุ่ง เราเสียความรู้สึกมากตอนนั้น แต่เราคิดว่าพลอยคงเตรียดละเลยเป็นแบบนั้น ต่อมาครูที่ปรึกษาก็บอกทั้งห้องว่าจะมีแข่งร้องเพลงจีนใครจะไปมั้ย พลอยก็ยกมือเราก็ยกครูก็เลยบอกโอเคให้ไปซ้อม เรากับพลอยก็ซ้อมกันทุกวัน ตั้งใจมากๆ พอใกล้วันแข่งครูเอาใบสมัครมาให้ถามว่าแข่งกี่คน เรากำลังจะพูดแต่พลอยตัดหน้าก่อนว่าไปคนเดียว เราก็ไม่รู้จะทำยังไง เราก็ปล่อยไป มันเสียความรู้สึกดีนะ ซ้อมมาด้วยกัน กินด้วยกัน นอนก็นอนด้วยกัน(เราไปค้างบ้านพลอยวันเสาร์น่ะ) เดินด้วยกัน แต่ทำไมไปแข่งคนเดียว? เราก็พยายามคิดในแง่ดีว่าเพื่อนได้ดีก็พอละ เราคบเพื่อนเราหวังแค่มาแคร์ความรู้สึกเรา ไม่ลืมเราเราต้องการแค่นี้จริงๆ แต่เนื่องจากอดีตที่ไม่ดีนักเพื่อนๆจึงมองว่าเราเป็นคนไม่จริงใจ นิสัยไม่ดี เรางอนไปสักพักวันที่พลอยไปแข่งเราก็ต้องไปกินข้าวกับแก๊งซึ่งเราไม่สนิทกับใครเลย อยู่ๆวิ(คนที่ชอบติพลอย)ก็พูดขึ้นว่าไม่ชอบที่พลอยเล่นกับผช.แบบบางทีลูบไล้อะไรอย่างนี้ อีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทพลอยพูดว่าไม่ชอบพลอยพอเวลาไปไหนพลอยไม่ออกตังเองเลย เราก็เลยบอกว่าก็ไม่ชอบเหมือนกันแต่ปล่อยไปเหอะ วิก็บอกว่าพลอยมันด่าแกด้วยนะว่าเป็น "นกสองหัว" วิเน้นคำนั้นมาก ตอนนั้นเราก็หลงเชื่อวิอันเฟรนพลอยจากในเฟส เราก็แชทไปหาพลอยเล่าให้ฟังว่าใครพูดอะไรบ้างถามพลอยว่าจริงมั้ย พลอยก็วางสาย กลับบ้านเราก็ออนเฟสปกติเจอโพสต์ของพลอยว่า
เอาเหอะ กูก็ไม่ได้ด่า ไม่ได้โพสอะไรยาวๆแบบนี้นานละ ทำบ้างก็ดี ไม่น่าเบื่อ  แล้วยิ่งวันนี้กูอารมณ์ไม่ค่อยดี กูขอด่ายาวๆหน่อยละกันนะ
มันเริ่มจากที่ว่า กูสงสัยว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่เห็นโพสของที่ฟีดเลย กูเลยลองค้นหาในรายชื่อ กูเลยรู้ว่าลบกูออกจากเพื่อน.. เหอะ จะลบก็ลบไปเหอะ กูไม่แคร์หรอก แต่ในเมื่อลบเพื่อนกูแล้ว กูก็จะลบเพื่อนบ้าง  ต่อไปนี้ รายชื่อเพื่อนกู จะไม่มีชื่อของ! กูจะบอกว่า กูอดทนกับมาหลายรอบละนะ รู้ป้ะ? สันดานของอ่ะ มันทำให้กูไม่อยากคบ! กูเบื่อ! แต่กูก็ให้อภัยมาตลอด เวลามีคนด่า กูก็พยายามช่วยพูดให้ เวลาไม่มีคนคุย กูก็คุยกับ เป็นเพื่อนเวลาจะไปไหน เอาตรงๆ ถ้าไม่มีคำว่าเป็นเพื่อนกู กูจัดการนานไปละ แต่มันมีคำว่าเพื่อนค้ำคออยู่ไง กูเลยอดทน แต่ความอดทนของกูก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน กูหมดความอดทนกับแล้วค่ะ! 'ไม่ใช่เพื่อนกูอีกต่อไป จากนี้ไป กูจะพูดกับแค่เรื่องเงินห้อง กับเรื่องงานที่จำเป็นเท่านั้น จากนี้ไปสถานะของก็แค่คนที่อยู่ห้องเดียวกันกับกูเท่านั้น เคอ้ะ? ใครจะพูดถึงยังไงก็เรื่องของ กูจะไม่สนใจ เรื่องนี้ทำตัวเอง ไม่มีใครช่วยได้แล้ว  ' ลาขาดนะคะ
แล้วก็เขียนตามด้วยชื่อเฟสเรา เราเสียใจมากทุกคนในห้องก็ไม่คุยกับเรา เรากับไปคบกับพวกอาร์ตี้เหมือนเดิมก็ถูกมองว่าแรด(เพราะทั้งกลุ่มมีเราเป็นญคนเดียว) ตอนนี้เราไม่ได้คุยกับพลอยเลย เราเสียใจมากๆ พลอยคือเพื่อนคนแรกของเรา เวลามีอะไรเราก็ปกป้องเหมือนกัน แต่พลอยคงไม่รู้หรอกสิ่นะว่าเรารักพลอยขนาดไหน เรารักเพื่อนคนนี้มากๆ ตอนนี้อธิบายยังไงพลอยก็ไม่ฟัง เราอยู่คนเดียว เราอยากอธิบายให้พลอยรู้ว่าเราไม่เคยจะเอาเรื่องของพลอยไปบอกใคร ตอนนี้คงเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วเพราะเราคงจะผิดเองแหล่ะ มันเป็นสันดานของเราเอง...และตอนนี้เรื่องนี้เดือดร้อนทั้งห้องอีกแล้ว เราไม่อยากให้ทุกคนต้องมาเดือดร้อนเพราะเราอีก

อยากขอคำปรึกษาว่าควรทำยังไงอ่ะค่ะ