จะเป็นการตัดหน้า จขกท.รึเปล่าอ่า พอดีเราไปตามเครดิตมา เพราะทนรอไม่ไหวเหมือนกัน ฮ่าๆๆ ในเครดิตเพิ่งอัพตอน 2 ขออนุญาตเอามาลงก่อน จขกท.นะคะ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กว่าจะมาเป็นแอร์ฯยุ่นภาคแรก ตอนที่สอง

หลังจากร้องไห้ฟูมฟายจนหลับไปได้สักครู่หนึ่ง พอตื่นขึ้นก้อมีสติตัวหนึ่งบอกว่าเรามีเบอร์โทรฯของครูสอนภาษาญี่ปุ่นคนนึงอยู่ในมือถือ ต้องรีบโทก่อนที่จะดึกมากไปกว่านี้ หรืออาจจะสายมากไปกว่านี้...

ในความโชคร้ายมักมีความโชคดีอยู่บ้างอย่างที่เค้าบอกกัน ในวันนั้นเราได้มีโอกาสคุยกะเพื่อนกลุ่มหนึ่งในห้องเดียวกันกะเราเนี่ยล่ะว่าพวกเค้าไปเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ไหนกันหรอแนะนำหน่อยได้มั้ย คงเห็นเคสของเราแล้วใช่มั้ย คงจะต้องเป็นคอร์สส่วนตัวแล้วล่ะเพราะต้องติวตัวต่อตัว คงไม่มีใครเพิ่งเริ่มเรียนแบบเรา แถมยังต้องเรียนหลังเลิกเทรนด้วยเพราะว่านับจากนี้คือการเริ่มเทรนจริงแล้ว แล้วนี่คือรุ่นสุดท้าย ไม่สามารถเลื่อนไปเทรนรุ่นหลังได้

เราได้เบอร์โทรฯเบอร์นี้มาจากกลุ่มเพื่อนในรุ่น เพื่อนๆบอกว่าครูคนนี้เปิดสอนอยู่ มีแต่คนไปเรียนกัน โดยเฉพาะคนที่ได้รับคัดเลือกให้มาเทรนที่นี่ ลองโทไปดูว่าครูเค้าว่างมั้ย...

“สวัสดีค่ะครู หนูอยากลงเรียนญี่ปุ่นกับครูค่ะ” “เอ...ตอนนีก้อเต็มแล้วน่ะคะ” ครูตอบกลับมาเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัด เรารู้เลยว่าครูไม่ใช่คนไทยแต่เป็นคนญี่ปุ่นซึ่งพูดไทยได้ในสำเนียงญี่ปุ่น เราถึงกะอึ้งไปเลยพอครูตอบกลับมาแบบนั้น ความหวังมันหมดลงแล้วจริงๆ เราเลยหายใจลึกๆแล้วรวบรวมสติเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราตอนนี้ให้ครูฟังว่า
เรายอมรับว่าเราผิดไปแล้วที่ละเลยการเตรียมพร้อมก่อนการเข้าไปเทรน เหตุการณ์วันนี้เราได้รับบทเรียนแล้ว อยากขอแก้ตัวใหม่และจะตั้งใจทำให้ได้ค่ะ เสียงในโทรศัพท์เงียบไปสักพัก...
”โอเคค่ะ แต่ต้องตั้งใจเรียนนะคะ แล้วต้องมาเรียนทุกวัน หลังเลิกเทรนก้อต้องมาเลย เสาร์อาทิตย์ก้อต้องมา ไม่งั้นไม่ทันเพื่อนแน่ๆค่ะ” เรารีบตอบตกลงอย่างไม่รีรอด้วยเสียงที่ดีใจที่สุด มันเหมือนมีแสงสว่างส่องเข้ามาที่ใจเรา เรามีโอกาสที่จะได้เทรน มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองแล้วว่า “ไม่ใช่ค่ะครู นี่ไม่ใช่ตัวตนของเรา” หนูจะแสดงให้ครูเห็นค่ะว่าตัวตนที่แท้จริงของหนูคืออะไร...

เช้าวันใหม่...เราต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อที่จะเดินทางไปเทรนที่บริษัทในย่านใจกลางเมืองที่รถติดแบบบ้าคลั่ง การเดินทางไปเทรนนั้นก้อไม่สะดวกสบายแบบที่ใครๆคิดว่าแอร์ฯควรจะเป็น เพราะตอนนี้เรายังไม่มีเงินเดือนแบบแอร์ฯตัวจริง เรายังเป็นแค่”แอร์ไข่” ที่กำลังจะฟักตัวเพื่อสยายปีกโบยบินไปเป็นแอร์ตัวจริงในอนาคตอันใกล้นี้ ถ้าเราผ่านการเทรน...

ช่วงแรกๆเราเดินทางโดยสองสิ่งนี้ คือนั่งรถแท๊กซี่ไปลงที่สถานีรถไฟใต้ดินแล้วนั่งรถไฟใต้ดินต่อไปที่ตึกเทรนเพื่อเลี่ยงปัญหารถติดในย่านธุรกิจนั้น ขากลับก้อทำแบบเดิมนั่งรถไฟใต้ดินกลับต่อแท้กซี่แต่ไม่ได้กลับบ้านเพราะต้องไปเรียนภาษาญี่ปุ่นต่อเลย แล้วก้อนั่งแท้กซี่จากที่บ้านครูกลับบ้านตัวเอง ชีวิตต่อจากนี้คือต้องรายงานตัวเข้าเทรนตอน8โมงเช้าค่ะเลิก5โมงเย็น นั่งรถไปเรียนภาษาญี่ปุ่นต่อตอนสองทุ่มเลิกสี่ทุ่มกลับถึงบ้านห้าทุ่มนอนเที่ยงคืนกว่า ตื่นตีห้าเพื่อเดินทางไปเทรน ชีวิตเป็นแบบนี้ตลอดการเทรน ถามว่าทานข้าวตอนไหนนะหรอ...ต้องซื้อข้าวห่อใส่กล่องไปกินระหว่างทางกลับบ้าน จากที่เรียนภาษาญี่ปุ่น เพราะพอกลับบ้านก้อหมดแรงแล้วจริง ต้องลากตัวเองไปอาบน้ำแล้วทวนที่เรียนมาต่ออีกหนึ่งรอบและบทต่อไปที่จะเรียนในวันพรุ่งนี้เพื่อที่จะได้ทันคนอื่น ตอนนั้นอายุก้อ26แล้วแต่ยังต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้เหมือนตอนเรียนมัธยม มันอึดอัดจริงๆ และเหนื่อยมากที่สุดในชีวิต...แต่มันมีเสียงก้องอยู่ในหัวว่า “อย่ายอมแพ้นะ ต้องทำให้ได้ เพื่อตัวเองและครอบครัว คนอื่นเค้ายังทำได้เลย เราก้อต้องทำได้สิ”

ช่วงหลัง มีเพื่อนคนนึงแนะนำว่ามีวินรถตู้แถวบ้านวิ่งตรงมาที่ตึกเลย เราเลยลองนั่งดูเพื่อที่จะประหยัดเวลาและประหยัดเงินด้วย เพราะค่าเรียนภาษาตัวต่อตัวมันก้อแพงไม่ใช่น้อย อระไรประหยัดได้เราต้องทำ ต้องเทรนอีก4เดือน กะรถตู้วินบอกตรงๆว่าเวียนหัวมากเวลานั่ง เพราะรถตู้วิ่งเร็วมาก อีกทั้งยังเหวี่ยงตลอดทาง แต่ก้อต้องอดทนเพื่อที่เราจะได้มีเวลานอนเพื่มขึ้นอีกครึ่งชม.ตอนเข้า กลายเป็นตื่นได้ตีห้าครึ่ง เพราะรถตู้ออกประมาณ6โมงสิบห้า

เพื่อนบางคนเค้ารู้ข่าวมาก่อนว่าการเทรนจะหนักมากขึ้นเรื่อยๆตอนที่เค้าไปเรียนปรับพื้นฐานกัน เค้าถึงกับจับคู่เช่าหอแชร์กันอยู่แถวนั้น เพื่อที่จะได้เอาเวลาการเดินทางที่เสียไปเปลี่ยนมาเป็นการอ่านหนังสือกันเลยทีเดียว ซึ่งเราคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีจริงๆ จะได้ไม่ต้องมาลำบากแบบเรา...เป็นแอร์นี่มันไม่ใช่ง่ายๆนะ

เราคิดว่าเราเป็นคนเข้มแข็งนะ แต่คนเข้มแข็งอย่างเราขอสารภาพว่านอนร้องไห้เกือบทุกคืน ด้วยความที่ร่างกายมันอ่อนล้า สมองมันถุกใช้อย่างหนักจากการเรียนภาษาญี่ปุ่นโดยมีเวลาจำกัดให้ทันในห้องเรียน การท่องจำให้ได้เพื่อที่จะต้องสอบให้ผ่านในวันรุ่งขึ้น ของเก่ายังไม่ทันเข้าใจของใหม่ก้อรี่เข้ามาจ่อแล้ว ความกดดันต่างๆ กลับบ้านก้อไม่อยากพูดกับใคร จนทุกคนที่บ้านเริ่มเป็นห่วง แต่เราก้อซ่อนไว้ไม่ให้ใครรู้ อาจมีบางวันที่ร้องไห้หนักไปหน่อยเลยทำให้หนังตามันบวมแบบเห็นได้ชัด แต่ก้อบอกปัดไปว่าแค่นอนน้อย ตื่นเช้าตาเลยบวม

กดดันจากอะไรนะหรอ... ไม่ใช่เพราะคนอื่นเลย...ก้อจากสภาพที่ทุกวันเราเป็นคนที่ทำให้ทุกคนสะดุดในระหว่างคลาสเรียนญี่ปุ่นเพราะเราว่าครูถามเราแล้วเรายังตอบไม่ได้ในช่วงสองอาทิตย์แรก เรายังอ่านคำไม่ออก พอจำได้แล้วว่าตัวอักษรอ่านยังไง แต่พอมาผสมยังอ่านไม่ได้เลย ทีนี่เค้าเทรนเป็นภาษาญี่ปุ่นล้วนไม่มีภาษาอังกฤษหรือไทยมาช่วยเลย ผ่านไปสี่อาทิตย์เราเริ่มทำให้ในคลาสสะดุดน้อยลง เราสามารถตอบกลับครูในคลาสได้แต่อาจจะช้าหน่อยแต่ดีกว่าสามอาทิตย์ที่แล้ว ครูเริ่มถามเรามากขึ้น เพราะเมื่อก่อนครูจะข้ามเราไปทันทีเพราะไม่อยากทำให้เรารู้สึกอายมากที่เราจะตอบไม่ได้ นั่นก้อต้องขอบคุณอาจารย์มาก

สองเดือนผ่านไปชีวิตของเราก้อยังคงเป็นวงจรเดิม เทรนเสร็จก้อเรียนต่อ เสาร์อาทิตย์ก้อต้องเรียน แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงคือเราผ่านการสอบข้อเขียนภาษาญี่ปุ่น แม้ว่าครั้งแรกเราจะผ่านเส้นยาแดงมา 0.5 คะแนนก้อตาม เราได้80.05 จาก 100คะแนน การเทรนที่นี่ต้องผ่านอย่าง 80%ขึ้นไป เราดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ในคลาสเรียนเมื่อได้รับผลคะแนนจากครู ซึ่งครูและเพื่อนๆในคลาสก้อดีใจกับเราด้วยและให้กำลังใจเราต่อไป

ในการสอบครั้งต่อไปจะป็นการสอบโต้ตอบกับครูและกับเทปเพื่อทดสอบทักษะในการฟังและการพูด โดยเทปจะถามคำถาม 1ประโยคเป็นภาษาญี่ปุ่นตามปกติ เราก้อต้องตอบกลับคำถามนั้นภายในเวลาที่กำหนด ตอบได้หรือไม่ได้ คำถามต่อไปจากเทปก้อจะถามต่อทันที โดยมีครูนั่งจดคำตอบและให้คะแนน ในส่วนของครูนั้นจะเป็นการถามตอบในบทสนทนา โดยมีเหตุการณ์จำลองจากบนเครื่องสั้นมาให้ โดยเราจะตอบในฐานะเป็นแอร์ฯบนเครื่อง พอเพื่อนๆในห้องทราบว่าการทดสอบจะเป็นประมาณนี้ ต่างก้อพากันคาดเดาว่ายากมากแค่ไหน สำหรับเราแน่นอนมันต้องยากมากว่าคนอื่นเป็นร้อยเท่า เพราะเราเพิ่งเริ่มมาได้แค่สองเดือนเอง...ทุกคนในห้องต่างพากันท่องหนังสือไม่เว้นแม้แต่ตอนพักทานข้าวกลางวัน หลังเลิกเทรน ตอนเช้าก่อนเข้าคลาสเรียน เราเองก้อต้องยิ่งทบทวนอย่างหนักกว่าร้อยเท่าเพื่อที่จะได้ผ่านการทดสอบนี้ และจะได้ผ่านไปเทรนจริงที่ญี่ปุ่นซะที

กำลังใจที่สำคัญครั้งนี้ได้มาจากครูคนแรกวันแรกที่เห็นว่าเราอ่านไม่ได้เลยซักกะตัว จนวันนี้ครูรอส่งนักเรียนที่ประตูตอนเลิกคลาส เราโค้งคำนับขอบคุณครูตามปกติแบบญี่ปุ่น ครูเรียกชื่อเราและบอกกับเราว่าด้วยเสียงเรียบๆตามแบบฉบับของครู “เธอพัฒนาได้อย่างรวดเร็วและดีมากนะ เธอคงเหนื่อยน่าดู อดทนอีกนิดนะ ใกล้ละยิบซัง กัมบัตเตะเนะ” พร้อมกับรอยยิ้ม ที่เราไม่เคยเห็นเลยจากครู เราตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้าแล้วรีบเดินออกไปก่อนที่น้ำตามันจะไหล แต่แปลกว่าครั้งนี้เราไม่ร้องไห้ แต่มันกลับมีความรู้สึกเบิกบานใจอย่างบอกไม่ถุก มีความสุขเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่แต่วันที่เข้ามาเทรนจนถึงวันนี้ วันนี้เรารีบอยากจะกลับไปท่องหนังสืออย่างเร็วที่สุด เพราะได้กำลังใจจากคำพูดครูสั้นๆวันนี้...