ก่อนอื่นขออธิบายก่อนว่า เราอายุ 25 ปี อ่อนเดือนกับแฟนประมาณครึ่งปี  รู้จักกันมา  7 ปี เริ่มความสัมพันธ์จากการเป็นเพื่อนกันในมหาลัย' เดียวกัน กลุ่มเดียวกัน จนสนิทกัน และก็มาเป็นแฟนกัน คบหาดูใจกันมาได้ 4ปีกว่า แต่พอเราเอามาให้รู้จักกับพ่อแม่ พ่อเราเค้าไม่ออกความเห็นใดๆ แต่แม่เราต่อต้านหนักมาก ซีเรียสกับเรื่องโหงวเฮ้ง เพราะแฟนเราตัวเตี้ย เราสูง 160ซม. แฟนเราสูงเท่าเรา และเป็นคนไทย

ตั้งแต่แฟนเราเรียนจบ เค้าก็ทำงานนอกบ้าน ทั้งที่ที่บ้านเค้าก็มีธุรกิจส่วนตัว แต่เค้าเลือกจะทำงานนอกบ้านก่อนเพื่อหาประสบการณ์ เรียนรู้งานนอกบ้านได้ 2 ปี ตอนนี้ก็ยังทำงานนอกบ้านอยู่ และก็ช่วยงานที่บ้านด้วยในขณะเดียวกัน ช่วงนี้เค้าก็ผ่อนรถด้วยเงินเก็บที่เค้ามี เราทั้งสองคนเป็นคนที่ชอบเก็บเงิน รักษาให้บัญชี มีเงินสะสมเยอะๆ

ด้วยความที่เริ่มจากความเป็นเพื่อนจนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันมา ทำให้เราสองคนรู้ใจซึ่งกันและกัน จึงทำให้ไม่ค่อยได้ทะเลาะกันเท่าไหร่ ทะเลาะกันเราทั้งสองก็มักจะเคลียกันด้วยเหตุผล และจบด้วยการอภัยให้กัน เรายอมรับว่าที่ผ่านๆมาเราคบผู้ชายมาคนนี้เป็นคนที่ 4 นับได้ว่าทะเลาะกับคนนี้น้อยที่สุด คบแล้วเหนื่อยใจน้อยสุด

เราทะเลาะกับแม่เราประจำ ทุกครั้งที่คุยเรื่องอะไรก็ตามเค้าจะพยายามโยงเรื่องเราเลือกแฟนคนนี้มาคบ ติเรื่อง ตัวเตี้ยเหลี่ยมเยอะ บ้านมีเงินจริงหรือป่าว หรือมีแต่วัตถุ หาว่าเราคบเค้าเพราะเค้ามีรถบ้าง หาว่ามองแต่วัตถุ บ้างก็บอกเลือกที่หน้าตาดีกว่านี้ไม่ได้หรอไง เกิดแต่งงานไปใครเลี้ยงใครก็ไม่รู้ บางทีก็บอกเพราะเค้าเป็นคนไทย คนไทยเจ้าชู้ ทำไมไม่หาที่มีเชื้อสายจีน (บ้านเราเชื้อสายจีน 100%)

ส่วนตัวเราเอง ตั้งแต่เข้ามหาลัยก็พยายามเรียนจนได้เกียรตินิยมกลับมาให้พ่อแม่ พอจบมาเราก็พยายามหางานจนได้งานเพื่อไม่อยากรบกวนค่าใช้จ่ายพ่อแม่แล้ว อยากที่จะเลี้ยงดูตัวเอง มีเงินเดือนเป็นของตัวเอง ทำงานได้สองปี ก็ขอพ่อแม่ไปเรียนต่อที่จีน เป็นเวลา 1 ปีพยายามหาธุรกิจกลับไป ถึงแม้ตอนนี้ธุรกิจมันยังไม่สำเร็จ แต่เราก็พยายามที่จะทำมันทุกวิถีทาง เพราะเราก็ไม่อยากที่จะอยู่ในแบบที่ต้องไปขอให้ผู้ชายเลี้ยงเรา โดยสิ้นเปลืองความรู้ที่ร่ำเรียนมา ส่วนตัวยังไม่ได้คิดอยากแต่งงาน อาจด้วยเพราะแม่เราเป็นแบบนี้ด้วย แล้วอีกอย่างคือ อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับพ่อแม่เราให้มากที่สุด ชีวิตคู่เรายังมีเวลาให้อยู่ด้วยกันอีกตั้งนาน แล้วเราก็คุยกับแฟนเราเรื่องนี้ว่าเราตกลงกันว่าจะรอให้ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างสร้างฐานะที่มั่นคงได้ก่อน ถึงตอนนั้นค่อยมาคิดเรื่องแต่งงานกันก็ยังไม่สาย

เราเคยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนๆฟัง เพื่อนๆเราล้วนแต่บอกว่าแม่เราหัวโบราณมาก เราเองก็ไม่รู้จะทำไงเพื่อที่จะจูนปรับกับเค้าได้ บอกตามตรงว่าเหนื่อยใจมาก อึดอัดใจมาก คุยด้วยนิดหน่อยก็ชอบเอาเรื่องแฟนเรามาชวนทะเลาะด้วยตลอด

สำหรับทัศนคติเรื่องผู้ชายของเรา ส่วนตัวเป็นคนมีเพื่อนผู้ชายเยอะ เห็นมาก็เยอะ กับความเจ้าชู้ เล่ห์เหลี่ยม จากเพื่อนๆตัวเอง จนทำให้เรารู้สึกว่า หน้าตาก็แค่องค์ประกอบ ชีวิตคู่สิ่งสำคัญคือ จะมีผู้ชายสักกี่คนที่สามารถเข้ากับนิสัยเราได้ เข้าใจเราได้ นั่นคือสิ่งสำคัญยิ่งกว่า ขอแค่ผู้ชายคนนั้นขยันทำงาน ช่วยกันเก็บช่วยกันสร้าง สักวันนึงก็รวยได้เอง มีปัญหาอะไรก็คอยช่วยเหลือกัน พึ่งพากัน จะตี๋ จะไทย ความเจ้าชู้ในผู้ชายมันก็มีด้วยกันทั้งนั้น

เพื่อนๆมีความเห็นอย่างไรกันบ้าง เราทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ เหนื่อยใจมากๆ เรายังเป็นลูกที่ไม่ดีพออีกหรือป่าว แล้วแค่ไหนมันถึงจะเป็นลูกที่ดีพอสำหรับพ่อแม่เราหรอ เราจะเข้าหาพ่อแม่อย่างไรเพื่อให้เค้ายอมรับในแฟนเรา ทำให้เรากล้าเล่าเรื่องราวที่เราเจอกับแฟนเรา แชร์ให้เค้าฟังได้บ้าง เพื่อพ่อแม่จะได้สบายใจ เราไม่อยากให้เค้าต้องมาเป็นห่วงเรา พะวงเรา อยากให้เค้าเชื่อในเราบ้างว่า เราก็พอที่จะเอาตัวรอดเองได้บ้างแล้ว

มาถึงตรงนี้ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่พยายามอ่านบทความของเราจนจบ ขอบคุณสำหรับความเห็นทุกความเห็นนะคะ