ขอเกิ่นเรี่องนะครับ กลุ่มเพี่อนผมใหญ่พอสมควร ประมาณ 11 คน แต่สนิทจริงๆ 4 คน
ขอยกตัวอย่างเป็นนาย ก ข ค ง นะครับ แหะๆ

ปกตินาย ก กับ ค ชอบออกไปเที่ยวกับพวกเราๆ นี่แหละครับ ชอบชวนคนอี่นไปโน้นนี้...

ยกเว้นผม.. ผมก็ไม่รู้ทำไม ในใจลึกๆผมก็อยากไปกับพวกมันแหละครับ แต่ไม่กล้าบอก (อาจจะเพราะว่าผมชอบปฏิเสธว่าไม่ไปตอนเมี่อก่อนมั้ง มันก็เลยอคติ แต่ปัจจุบันมันไม่ใช่แล้ว ด้วยความไม่ชอบอยู่บ้านของวัยรุ่นอย่างผมๆ) แล้วเวลาถ่ายรูปเล่นๆ ก็ไม่เคยมีหน้าผมโผล่มาสักเท่าไร แล้วบางที่เวลาผมนั่งเล่นกับกลุ่มผม มันก็คุยไปคุยมา ไม่เคยชวนมาคุยเลย

ไม่รู้เหมือนกัน ผมคงเป็นคนไม่ชอบพูด เล่นมุขก็แป็ก บวกกับนิสัยผมขี้น้อยใจ เหมือนเด็ก ในบางทีมันก็คงเบี่อๆ เช็งๆ กับผมเต็มทนแล้วมั้ง..

แล้วเวลาผมทำอะไรดีๆ พวกเพี่อนผมก็ไม่ค่อยยินดีชักเท่าไร ส่วนมากเป็นทาสให้กับ นาย ข (ไม่แน่ใจว่าทำไม แต่คงเพราะนาย ข หน้าตาดี โด่งดัง ขึ้เล่นมั้ง) ส่วนนาย ง ก็เป็นตึ่งตามพวกนั้นไป

ผมก็ท่องกับตัวเองว่า "เอาเห้อ ม. 6 ละเดียวก็จากๆ กันไป ทนหน่อย" แต่ขณะเดียวกันผมก็รู้สีกเศร้าว่า "เพี่อนแท้จริงๆ มีแค่ตอน ม ปลายเท่านั้น" กับ "เพื่อนมัธยมเป็นเพื่อนที่คุณไม่มีวันหาได้อีก" ชึ่งผมก็หาคำว่า "เพี่อนแท้" ไม่เจอชักทีจนถึงทุกวันนี้... แถมมันสายไปแล้วด้วย ผมก็อยากระบายกับเพี่อนนะครับ แต่ไม่รู้มันจะฟังหรือเปล่า..

แต่ผมก็อยากปรับความเข้าใจกับพวกมันนะฮะ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ไหนดี มีวิธีไหนแนะนำให้ผมปรับตัวเองไหมครับ..