เนื้อหาในกระทู้ยาวมากนะคะ ประหนึ่งเขียนรายงานส่งอาจารย์
คือภูมิใจกับตัวเองมาก 55555555+ กลับมาสองอาทิตย์แล้วยังโม้ได้ไม่หยุด
........
.........
เคยตั้งเป้าหมายในชีวิตกันบ้างมั้ยคะ ว่าพออายุเท่านี้จะต้องทำอะไรให้ได้ซักอย่าง
เช่น แต่งงานตอน 25 (พออายุ 25 ไม่ได้แต่งงาน ก็ตั้งเป้าหมายใหม่ 5555555555+)
.....นี่คือคิดไว้ตั้งแต่เรียนจบ....เป้าหมายดีมากค่ะ............

ไหนๆก็ยังไม่มีท่าทีจะเจอเนื้อคู่ วางเป้าหมายใหม่ก็ได้
งั้นนนนก่อนอายุ 30 ต้องลองไปเที่ยวที่ไหนซักแห่ง คนเดียว ซักครั้ง....

5 สิงหา (กำลังเป็นมนุดเมน = มนุษย์ผู้หญิงที่มีประจำเดือน) ......เห้ยยยยเดือนหน้าเราก็จะอายุ 30 แล้ว
เห้ย เห้ย เห้ยยยยยย วันที่ 16 สิงหา จะเปิดเทอมแล้ว (เรียนโทอยู่)
เราจะไม่มีเวลาไปเที่ยวแล้วนี่ (ก่อนหน้านี้ทำโอทีทุกเสาร์อาทิตย์ เพราะงานท่วมหัว)
.....เอ๊ะ วันที่ 9 – 12 สิงหา วันหยุดนี่  ไม่ได้ละ  ชั้นต้องไปที่ไหนซักแห่ง
ต้องไป ต้องไป ต้องไป (สะกดจิตตัวเอง) ตามประสามนุดเมน คืออยากทำไร อยากได้อะไรช่วงนั้น
ต้องได้ ต้องทำให้ได้ ไม่งั้นหงุดหงิด งุ่นง่าน ง๊องแง๊งงง
ตอนนั้นอารมณ์ทำงานไม่มีละ เปิดเน็ต เสิร์จหา “เที่ยวสิงหา ใต้”  
ก็ไล่อ่านเว็บไปเรื่อยๆ จนเจอ เกาะเต่าเกาะนางยวน และภาพนี้ (จากกูเกิ้ลนะคะ)

นี่แหละ  ฉันจะไปตรงนี้แหละ ฉันจะไปถ่ายรูปมาให้ได้แบบนี้แหละ
ว่าแล้วก็ไลน์หาเพื่อน (จะไปคนเดียว แต่ไลน์ชวนเพื่อน????เพื่อ??????)  
คือถ้าเพื่อนรู้ ก็จะต้องมีคำถาม ว่าทำไมไม่ชวน จะต้องเป็นห่วงที่เราต้องไปคนเดียว
ก็ไลน์ไป โดยหวังว่าเพื่อนจะไม่ว่าง และเพื่อนก็ไม่ว่าง....สมใจ
เพราะเป็นวันหยุดยาว ทุกคนมีแพลนกันหมดแล้ว .....โดดเดี่ยวสมใจล่ะทีนี้

มีพี่ที่สนิทคนนึงโทรมาหา ก็เล่าแผนการเที่ยวของตัวเองให้ฟัง
พี่เขาก็บอกว่าอย่าเพิ่งจองที่พักก่อน พี่มีเพื่อนอยู่เกาะเต่า เดี่ยวจะฝากเพื่อให้
ก็รอ  รอ  รอ.....สามวันผ่านไป

7 สิงหา ค่ำๆ พี่เขาก็โทรมาบอกว่า เธ๊อออออออ  9 – 12 เพื่อนชั้นไม่อยู่
หื้มมมมมมมมมม แพลนคือจะเดินทางวันที่ 8 ขึ้นเรือวันที่ 9 กลับวันที่ 11
เพราะวันที่ 12 ต้องไปช่วยกิจกรรมที่สำนักงาน
ก็เห้ยยยซวยแล้ววว จะจองที่พัก จองเรือได้มั้ยยยย วันหยุดยาวด้วย ไปหาเอาดาบหน้าคงไม่ไหว

...ตกกลางคืนก็เก็บกระเป๋าจ้า  (เก็บทั้งๆที่ยังไม่โทรจองที่พักนั่นแหละ) คิดว่าถ้าที่พักเต็ม
แผน 2 ไปกระบี่  แผน 3 ไปเชี่ยวหลาน  แผน 4 ไปหลีเป๊ะ (มันต้องว่างซักที่แหละ)

8 สิงหา.....เปิดหาเบอร์ในเน็ต จะขึ้นเรือจากชุมพร เช้าวันที่ 9  จองที่พัก 2 คืน (9-10) และดำน้ำ 1 ทริป
สาย 1  ขอโทษด้วยค่ะ ที่พักเต็มหมดแล้ว
สาย 2 คนเดียวเหรอคะ ชาร์ตเยอะหน่อยนะคะ  12,000 บาทค่ะ.......ไม่เป็นไรค่ะ สวัสดีค่ะ
สาย 3  คนเดียวใช่มั้ยคะ ประมาณ 6,000 นะคะ ไหวมั้ย.....ไม่ไหวค่ะ(ตรงไปมั้ยยยย)....ลดให้หน่อยได้มั้ยคะ ไม่ต้องมีอาหารเที่ยงกับเย็น ไปคนเดียวค่อยไปหากินเองสะดวกกว่าค่ะ.....วางสาย แล้วโทรกลับมาอีกรอบ  ให้ 5,400 นะคะ ไหวมั้ยย ....ลดอีกหน่อยนะคะ...งั้นให้ 5,100 ค่ะ ....อีกนิดนะคะ 5,000 นะคะ น๊า   นะ ก็ได้ค่ะ 5 พันก็ 5 พัน แอดไลน์ไว้นะคะ คุณไปคนเดียว มีอะไรไลน์มาหานก(คนที่ติดต่อไปชื่อนก) ได้ตลอดนะคะ
เป็นราคาที่แพงกว่าปกตินิดหน่อย ซึ่งเราก็รับได้ เพราะเราจองแบบด่วน จองเช้าวันที่ 8 จะเดินทาง เช้าวันที่ 9  ซึ่งคุณนกก็น่ารักมาก ไลน์ถามตลอดว่าถึงไหนแล้ว แล้วก็บอกการเดินทางคร่าวๆ

......คุณนกให้ข้อมูลว่า ขนส่งชุมพรอยู่ไกลจากท่าเรือมากกก (เราต้องไปท่าเรือทุ่งมะขามน้อย นั่งเรือของบริษัทลมพระยา จองเสร็จ โอนเงินเสร็จ คุณนกส่งรูปตั๋ว กับวอเช่อ(เขียนภาษาอังกฤษไม่เป็น ขี้เกียจเสิร์จหาค่ะ) แล้วบอกเราว่าให้เราไปที่สถานีรถไฟชุมพร จะมีเคาท์เตอร์ข่ายตั๋วรถจากสถานีไปท่าเรือ ราคา 50 บาท โดยให้ใช้รูปตั๋วที่ส่งให้นี่แหละยืนยันว่าได้ซื้อตั๋วเรือแล้ว  
....พอได้ข้อมูลเสร็จสรรพ ตอนเที่ยงเราก็ทำตัววุ่นวายๆ แล้วบอกพี่ๆในสำนักงานว่า หนูไปก่อนนะคะ ต้องไปชุมพรด่วนมากๆเลย ระหว่างที่พี่ๆงงๆกันอยู่ เราก็สวัสดีค่า แล้วนั่งรถไปหาดใหญ่ เพื่อขึ้นรถไปชุมพรตอนเย็น กะเวลาให้ถึงชุมพรราวๆตี 5

9 สิงหา ...เราบอกพนักงานบนรถทัวร์ว่า ขอลงที่ที่ใกล้กับสถานีรถไฟที่สุด เขาก็จอดให้ในเมือง เราก็นั่งมอไซค์รับจ้าง (20 บาท) ไปสถานีรถไฟ แล้วก็ไปเคาท์เตอร์ บ.ลมพระยา ซื้อตั๋ว 50 บาท รอจนถึง 6 โมง ก็มีรถทัวร์มารับไปส่งที่ท่าเรือ  
....ไปถึงท่าเรือก็ค่อนข้างวุ่นวายเลยทีเดียว คนเยอะมากๆๆๆๆฝรั่ง 90% ทุกคนถือตั๋วกันหมด
มีแต่เราที่ ไม่มีตั๋วจริง ก็กังวลว่าเค้าจะให้ไปมั้ย ....พอถึงคิวเค้าก็ดูรูปตั๋วจากมือถือ ก็ใช้เวลานานกว่าคนมีตั๋วปกติหน่อยนึง แต่ก็ผ่านไปด้วยดีค่ะ

.....7 โมงกว่าๆ เรือก็ออกไปเกาะเต่า นั่งเรือประมาณ 1 ชั่วโมง ระหว่างนั่งเรือก็ไลน์ไปหาคุณนก ถามว่า ถึงแล้วไปที่พักยังไง  คุณนกก็บอกว่ามีรถรีสอร์ทมารับที่ท่าเรือ ให้หาป้ายชื่อรีสอร์ทให้เจอ ไปถึงก็แหวกว่ายผู้คน ท่ามกลางคนที่มาเป็นกลุ่มๆ เป็นคู่ๆ...........แล้วชั้นล่ะ  ชั้นล๊า  คนเดียวเกร๋ๆ
.....และแล้วก็เจอคนจากรีสอร์ท มารับด้วยโฟร์วิว นั่งมองมาดามฝรั่งตาปริบๆ ส่งสายตาไปว่า อยากคุยนะคะ แต่ปากหนูไม่ขยับ ไว้มีสามีฝรั่งเมื่อไหร่ เราค่อยคุยกันน๊า

....ถึงรีสอร์ทชื่อบุดดาวิว  แอบผิดหวังเล็กน้อย คือคิดว่าจะเป็นบ้านพักเล็กๆ อยู่ริมเขา ริมทะเล (จินตนาการนี่สำคัญ)  แต่ก็ตามราคา คือที่พักเหมือนหอพักน่ะค่ะ มีห้องเยอะๆ แต่ก็ติดทะเล พนักงานก็ใจดี น่ารักค่ะ เราหยิบแผนที่จากท่าเรือมา แล้วก็กางๆให้พนักงานดู บอกว่า จะไปตรงนี้ ตรงนั้น แล้วก็ ตรงนู้นนค่ะ ไปยังไงคะ!!!  
.....เขาก็อืมมมมมมมมมมคนเดียวใช่มั้ยครับ ถ้าไปตรงนี้เดินไปก็ได้ครับ ไม่ไกลมา  ถ้าตรงนั้นผมแนะนำว่าเช่ามอไซค์นะคับ เพราะไกลหนอ่ย  แล้วถ้าตรงนู้น...ทางชันมาก ต้องเช่าโฟร์วิว หรือไม่ก็ไปกับเรือนะคับ...แต่มาคนเดียว ไม่คุ้มนะคับ มันแพง!!!!!!!!!! ค่ะ
   นั่งคิดไปคิดมาซักพัก ไปใกล้ๆก่อน เดินก่อนก็ได้ เลยออกมาถ่ายรูป จากที่พัก วิวสวยอยู่นะ

ตรงนี้เดินออกมาจากที่พักไม่กี่ร้อยเมตรเอง น้ำใสมากกกกกกก



พอเที่ยงๆก็กลับมานอนพักผ่อน เพราะเดินทางยาวๆ ยังนอนไม่เต็มที่
บ่ายตื่นมาก็ตั้งใจจะไปอ่าวฉลาม (พนักงานบอกว่าชันมากกก ให้เดินไป ไม่ไกลมาก)
ค่ะ....ไม่ไกลมาก คือระหว่างทางนี่สวนกับคนที่เดินไปแค่ 2 คน
นอกนั้นเค้าไปกับมอไซค์ หรือไม่ก็โฟร์วิว กันทั้งนั้น
แล้วชั้นน ช้านนนนเป็นใคร กล้าดียังไงถึงเดินไป
                                            วิวระหว่างทางค่ะ





ถอดใจจะเดินกลับหลายครั้งมากๆ ฟ้าก็ครึ้มๆเหมือนฝนจะตก ทางก็เปลี่ยว
แต่...ไม่ได้นะ..ถ้าข้างหน้าคืออ่าวฉลามล่ะ...คิดอย่างนี้ประมาณ 3 ครั้ง ก็ไม่ถึงซักที
จนครั้งที่ 4 นั่นแหละ เจอป้ายละ พอไปถึงก็อืมมมม ไหนล่ะฉลาม (ยืนบนฝั่งจะไปเห็นได้ไง)
ให้ลงน้ำก็ไม่กล้า กลัวฉลาม (นี่คือมโนล้วนๆ จริงๆแล้วมีคนเล่นน้ำเยอะแยะ)
อ่าวสวยมั้ย ก็สวยค่ะ น้ำใส แต่ไม่ได้สวยมากเท่าที่คิด 5555+ (มโนไว้เยอะจริงๆ)
ถ่ายรูปไว้ด้วยค่ะ แต่รูปออกมาแย่มาก เลยไม่ลงนะคะ

ถ่ายรูปเสร็จก็กลับ แต่ตอนนั้นคือไม่ไหวแล้ว เดินได้ 200-300 เมตร คิดว่าไม่ไหวแล้ว
เป็นลมตายที่นี่ใครจะรู้มั้ย พ่อแม่จะทำไง (ตอนนั้นยังไม่บอกพ่อแม่ด้วยว่ามาเที่ยว กะว่าให้กลับก่อนค่อยโทรบอก)
คิดๆๆได้แล้วก็ เออ โบกรถ ใช่ๆๆ เราต้องโบกรถ  ก็ได้แต่คิด ยังไม่กล้าพอ
ผ่านไป 1 คัน  2 คัน 3 คัน ไม่ไหวละ คันที่ 4 เราก็หันไปสบตา วิ๊งงงงงงงง ใส่ความน่าสงสารระดับ 10
มือยังอยู่ข้างตัว ยังไม่โบก  แต่ๆๆๆเหมือนเค้าจะรู้ว่าอีนี่จะตายแล้ว จะล้มละ
เค้าก็เบรกเอียดดดด ปะๆๆเดี๋ยวไปส่ง........โอ้ววววตอนนั้นคือพูดขอบคุณจนนับไม่ถ้วน ดีใจมาก มากๆจริงๆ
กลับมาถึงที่พักนี่แทบสลบเลย หลับยาวถึงเช้า