ในเรื่องของอำนาจปาฏิหารณ์ที่เราเป็นผู้สร้างขึ้นมาเอง หลายคนอาจมองว่ามันเป็นเรื่องที่เหลวไหลและเป็นไปไม่ได้ นั่นเป็นเพราะท่านยังไม่เคยทำกัน
สมัยย่างเข้าสู่วัยรุ่น ซึ่งขณะนั้น จขกท เองอายุประมาณ 12-13 ปี และเคยนั่งสมาธิอยู่เป็นประจำ เรียกว่าถึงขึ้นนั่งแล้วเข้าสู่สามาธิเลยไม่ต้องยุบหนอพองหนอ หรือสังเกตลมหายใจเข้าออกแต่ประการใด
วันหนึ่ง จขกท เกิดสนใจศาสตร์เกี่ยวกับการผูกจิตขึ้นมา เพราะคิดว่าถ้าทำแล้วเราจะรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับอีกคนหนึ่งได้
พอตกเย็นจึงได้ชวนน้องชายคนเล็กนั่งสมาธิด้วยกัน โดยบอกให้เค้านั่งให้สงบที่สุด โดยนั่งหันหน้าชนกัน

จขกท เองไม่แน่ใจหรอกว่าการทำจะเป็นผลสำเร็จหรือเปล่า แต่ก็นั่งภาวนาไปเรื่อย และไม่แน่ใจว่าตัว จขกท เองอุปทานไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกว่าจิต จขกท กับน้อง เกี่ยวกันพัลวันเหมือนงู สักพักก็สงบลง

หลังจากนั้นมาไม่ว่าน้องจะไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร จขกท รู้หมดทุกเรื่องเหมือนตาเห็น
จนมาวันหนึ่งน้องเกิดซ้อนจักยานแล้วเกิดตกน้ำ ปรากฏว่าตัว จขกท เองก็เกิดอาการหายใจฝืดๆ ขึ้นมาทันที พอน้องกลับมาเปียกโชก จขกท ก็ถามเค้าว่าเป็นไงบ้าง เค้าก็บอกว่า เกือบจมน้ำตาย

ครั้งต่อมาน้องถูกทำโทษที่ก้น จขกท ก็เกิดอาการเจ็บขึ้นมาที่ก้นแต่ไม่มีแผลอะไร ตกเย็นถามมันว่าไปทำอะไรมา เค้าบอกว่าถูกครูตีมา แต่มันแปลกตรงที่เวลา จขกท โดนมั่งเค้าไม่ยักเป็นหรือรู้สึกอะไรเลย

จขกท ได้มานึกอยู่หลายวันว่าถ้าวันใดมันตายขึ้นมา จขกท ไม่ตายไปกับมันด้วยเหรอเนี่ย จากนั้นก็ชวนมันนั่งสมาธิอีกครั้ง แล้วภาวนาถอดจิตออกจากน้อง
จากนั้นไม่ว่าเค้าจะทำอะไร จขกท ก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย