ตอนชนะแมนซิ จ่อคว้าแชมป์ ก็มีกระทู้เวิ่นเว้อ ซาบซึ้ง น้ำตาไหลพราก ชาบูสุดยอดกัปปิตัน ฮิ้ววว เราจะเป็นแชมป์ๆๆ ๆๆ กระทู้วิทยานิพนธ์ติดกันเป็นพรืดดดดดดดด

ก็เข้าใจแหละ อารมณ์ ณ. ตอนนั้น มันคงสุดๆจริงๆ ก็ได้ลุ้นแชมป์ เข้าใกล้แชมป์ ในรอบหลายปีนี่เนอะ แฟนๆก็คงตื่นเต้นกันบ้าง  (แต่สุดท้ายก็ว่าว อิอิ)

มาคราวนี้ เล่นมันอยู่นั่น แมนยูอยู่โถไหน แมนยูอยู่กรุ๊ปไหน ไม่มีอะไรพัฒนาเลย เล่นมันซ้ำๆ ไอ้ผมก็เข้าใจอีกแหละว่า ก็ไม่ได้ไปหลายปี คงเก็บกดอัดอั้นมานาน บางคนบอกแมนยูอยู่กลุ่ม ฝันกลางวันบ้างละ กลุ่มนั่งมองเครื่องบินบ้างละ โถๆๆๆ เอาปมด้อยตัวเองมาโยนให้คนอื่นซะงั้น ตัวเองนั่งมองดูเขามากี่ปีแล้วละ

สำหรับผม ผมเฉยๆนะ จะไปหรือไม่ได้ไป มันไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับอนาคตของทีม เพราะทีมกำลังอยู่ในช่วงความเปลี่ยนแปลง ดิ มาเรีย เออร์ราร่า โรโอ ชอว์ ก็คงคิดแบบเดียวกันมั้ง ถึงได้ย้ายมาอยู่ทีมกลางตารางอันดับ 7 UCL ก็ไม่ได้ไปอย่างยูไนเต็ด (กลับกันบางทีมได้ไป UCL อยากซื้อนักเตะเกรดเอ ก็ไม่มีใครอยากจะมา แถมนักเตะเกรดเอที่ตัวเองบูชาก็ย้ายหนีซะอย่างงั้น)

ที่มาตั้งไม่ใช่อะไร คือเห็นแล้วตลกอะ เหมือนเด็กๆที่ไม่มีของเล่น แล้วเห็นเพื่อนเล่น อยากเล่น แต่ของเพื่อนเพื่อนเล่นจนพังแล้ว พอตัวเองมีก็เลยเอามาอวดหยิกๆ

มันไม่เจ็บหรอก แต่มันน่าเวทนา