โดยปกติแล้วคนเราควรจะต้องปล่อยสิ่งที่ทำให้เราเกิดทุกข์ แล้วยึดสิ่งที่ทำให้เรามีสุขใช่ไหม
ถ้าเรามีความรักเช่น รักลูก รักเพื่อน รักพ่อแม่ รักญาติพี่น้อง รักคนรัก แล้วเกิดสุขจากการได้ใกล้ชิด แต่เกิดทุกข์จากการพลัดพราก
บางครั้งเรายังไม่ยอมปล่อยความรักนั้นอีก เพราะเราไม่พบ สิ่งอื่นที่สุขยิ่งกว่าความรัก แม้จะปนเปไปด้วยทุกข์ก็ตาม

สมมุติว่าสิ่งอื่นที่ว่านั้นคือ ความสงบ ไร้ความกระวนกระวาย ซึ่งได้จากการนั่งสมาธิ แต่ถ้าเราทำความสงบไม่ได้ ทำไม่สำเร็จ
เราจะจมอยู่กับความรัก ความผูกผัน แบบปุถุชนไปตลอดเลยหรือไม่ เราควรจะถอนจากความรัก ไปเกาะความสงบก่อน แล้วค่อยปล่อยทั้งสองอย่าง
แล้วมันจะเป็นไปได้หรือไม่ ที่จะถอนจากรัก แล้วไม่ไปเกาะกับอะไรอีกเลย คือ จบแค่นั้น ไม่ต้องเสพติดความสงบ
(ค่อนข้างอธิบายยากหน่อยนะคะ ปัญหาคือ เราเป็นคนคิดมาก ทำสมาธิยากมาก)