อยากไปยุโรป แต่ไม่มีตัง ทำไงดี?

ญ จุดหนึ่ง ในความคิดที่ถามตัวเองขึ้นมา
ไปเองก็กลัว ไปทัวร์ก็แพง สิบวันแสน สิบเดือนกว่าจะหาได้

แล้วทำไงดี(วะ)?

1 หาทุน

เงินไม่มี กรุณาเอาสมองเข้าแลก
จัดไปเลย Erasmus / Chevening / DAAD พวกนี้ล้วนแต่ค่าหนักและจัดเต็ม
ครอบคลุมทุกอย่าง การเรียน เดินทาง ใช้ชีวิต
ื่นอกจากนี้ยังมีทุนของแทบยุโรปเหนือหรือประเทศกลุ่มสแกนดิเนเวีย
สวีเดน ฟินแลนด์ ที่ออกค่าเรียนให้ แต่อาจไม่ครอบคลุมค่าใช้จ่าย
และประเทศอื่นๆที่มีทุนรัฐบาล หรือ ทุนมหาลัยมอบให้ แล้วแต่เงื่อนไข

อ้าว....แล้วถ้าเรียนไม่เก่ง
โห...สมัครไปก็คงไม่ได้ คนเก่งมีตั้งเยอะ

แม่(ง)...แล้วสรุปจะไปไหม? เกิดมาจน ก็ต้องเก่ง เอาสมองเข้าแลก ไอ้นู่นก็ยาก ไอ้นั้นก็ไม่สามารถงั้นนอนตีพุงอยู่บ้านไปปะ จะไหมยุโรป


2 ไม่มีเงินทำไง? เก็บเงินสิครัช


สมมติเงินเดือน 30000
ใช้วิธีเก็บก่อนใช้ เก็บไป 5000 เดือนนี้ใช้แค่ 25000
5000 x 10 = 50000

เอาห้าหมื่นไปฝาก เพิ่มดอกเบี้ย หรือจะซื้อจัดการจะไรก็ว่าไป
ถ้ากลัวความเสี่ยงก็เก็บต่อไปอีกนิด

แสนนึงแล้ว เฮ้ ! ไปเที่ยวได้ ยิ้ม

โฮววว เก็บเงินตั้งนานเป็นปีว่าจะได้ไป สุดท้ายหมดไปในอาทิตย์หรือสิบวัน

สรุปจะไปก็ต้องเสียเงินครัช
ไม่ไปก็ไม่เสียเงิน
สรุปจะไปไหม?


3 หาแหล่งทุนจากที่ใกล้ตัว

ไม่ได้หมายถึงพ่อแม่ แต่หมายถึงโรงเรียน มหาลัย หรือ บริษัท

ตอนอยู่มัธยมปลาย จะมีทุนแลกเปลี่ยน อักษรย่อต่างๆ ซึ่งบ้างปีเค้าจะเปิดรับสมัคร
การไปแลกเปลี่ยนฟรี เพราะอาจมีผู้สนับสนุนให้ลองติดตามข่าวสาร

มหาลัยก็เช่นกัน อาจมีทุนวิจัยระยะสั้นหรือยาว
หรือการแลกเปลี่ยนระหว่างมหาลัยนั้นๆ ลองติดตามประกาศจากฝ่ายนิสิตดู

สุดท้าย บริษัท
บริษัท โดยเฉพาะ บริษัทด้านการเงิน หรือการขนส่ง
มักจะมีทุนให้พนักงานไปเรียนต่อ แถมกลับมา ไม่ต้องหางานใหม่ ทำงานที่เดิม นั้นคือการทำงานใช้ทุน แต่ก็ทำให้มั่งคงไปอีกแบบนึง


สรุป
อยากไปยุโรป แต่ไม่มีตัง ทำไงดี?

ยุโรปไม่อยากอย่างที่คิด แต่ต้องทำอะไรสักอย่าง เดี๋ยวก็ได้ไปเอง

โอเค?

[ กระทู้นี้แด่ตัวเอง ]

ปล รีบไปตั้งแต่ยังเด็กๆ ยี่สิบอะไร ไปได้แล้ว
จะชอบมีผู้ใหญ่หัวโบราณมาบอกว่า "รีบไปทำไม ยังเด็กอยู่เลย"
ก็กรุณาตอบกลับไป "จะรอตอนเป็นป้า ทำไมละคะ ฝรั่งออายุสิบห้า ยี่สิบก็ออกจากบ้านกันมหดแล้วค่ะ" แต่เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ ไม่สนับสนุนให้เถียงผู้ใหญ่
ให้นิ่งแล้วยิ้มให้ เดินจากไป

แต่ขอให้มีความคิดที่ว่า อย่ารอ อย่าปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป ปีนขึ้นเขาตอนอายุยี่สิบ กับอายุสี่สิบ ย่อมต่างกัน
บางที เราอาจอยู่ไม่ถึง สี่สิบก็ได้ คนเราบทจะไป(จากโลก) มันก็ไป อะไรก็ฉุดรั้งไว้ไม่อยู่

ดังนั้นทำในสิ่งที่ใจคิด
เพราะการเดินทาง มันเป็นมากกว่าการเดินทาง
การเดินทาง คือการค้นหาตัวเองระหว่างทาง

หลงบ้าง เหนื่อยบ้าง แต่นั้นแหละ สีสันของชีวิต

คนจะอิจฉาเราบางทีไม่ใช่การได้งาน มีเงินเดือนสูง นะ
แต่มันคือการมีความสุข มีเวลาพักผ่อน และมีเวลาได้มองดูโลกกว้างบ้าง

เมื่อเราเห็นโลกกว้างขึ้น ใจเราก็จะกว้างตาม

จงรีบออกเดินทาง  

ขอบคุณที่อ่านจนจบ
สวัสดีค่ะ