ดีไปอย่าง สมัยผม ปี 39 เรียนศิลปะที่ มช ครับ ป้ายห้อยคออันนิดเดียว มีเนคไทร์สีแดง มีจี้ห้อยคอเป็นหลอดสีน้ำในบล๊อคเรซิน ใส่เชิ้ตขาว กุงเกงดำ รองเท้านันยาง กระเป๋าเสื้อมีหนังสือเพลงคณะ แค่นี้ ครบถ้วน เจอหน้ารุ่นพี่ ก็มักจำได้ เพราะหนังหน้ารุ่นพี่คณะศิลปะ เป็นเอกลักษณ์ ไม่มีว้าก ไม่บังคับไหว้ นอกเวลาเรียน ไปไหนๆ ไม่ต้องห้อยป้ายชื่อก็ได้

แต่สมัยนี้ หลายคณะ ป้ายชื่ออันเท่า A4 ก็ต้องมีบังคับไหว้ ไปไหนมาไหน ไปกับครอบครัว ยังต้องห้อยป้ายชื่อ เจอรุ่นพี่ต้องไหว้ (เด็กกลัวพี่มากกว่ากลัวพ่อละ) กำลังสงสัยว่า ถ้าเด็กไปไหนกับพ่อแม่ เจอรุ่นพี่ แล้วบังคับเด็กไหว้ รุ่นพี่มันต้องไหว้พ่อแม่เด็กด้วยนะครับ ถ้าไม่ไหว้พ่อแม่เด็ก มีตบหัวทิ่มบ่อ

หลังๆ คณะมากมาย ใหญ่เกิ๊น นศ เยอะมาก จนเด็ก ปี 1 จะจำรุ่นพี่ไม่ได้ละ แต่รุ่นพี่จำได้ เพราะเด็กห้อยป่ายชื่อ

บางที ้ด็กเดินสวนรุ่นพี่ข้างนอก ต่างคนต่างแต่งไพรเวท แต่เด็กมีป้ายห้อยคอ แต่รุ่นพี่ไม่มี ทีนี้เด็กมันจำไม่ได้ ไม่ได้ไหว้ รุ่นพี่ก็จะมาแDกเด็กอีก ข้อหาไม่เคารพ

เลยชักคิดว่า สมัยนี้ ถ้าในมหา'ลัย มีเครื่องแบบ ก็จะมีเข็มเมเจอร์ เสื้อเมเจอร์ ฯลฯ

แต่ถ้ารุ่นพี่ (โดยคณะที่เคร่งครัดว่า ปี1 ต้องไหว้) ถ้ารุ่นพี่อยู่ในชุดนอก แล้วอยากให้ ปี1 ทราบว่าเป็นรุ่นพี่ แล้วจะได้ไหว้

รุ่นพี่น่าจะห้อยป้ายชื่อมั่งนะเนี่ย เด็กมันจะได้จำได้ว่า นี่คือรุ่นพี่ ไม่งั้น เด็กเดินสวน แต่ไม่รู้จักรุ่นพี่ หรือจำไม่ได้ เดือดร้อนอีก

สงสารเด็กน่ะครับ หลังๆมา ป้ายห้อยคอปี1 เริ่มไร้เหตุผลรองรับอย่างไรไม่ทราบ.     ้