****ใจตนนั้นแหละ เป็นที่พึ่งแห่งตน****

....พระพุทธองค์จึงให้หาที่พึ่ง
คือ หาใจของเรา

ใจของเราเป็นสิ่งที่สำคัญ
โดยมากคนเราไม่ค่อยมองดูในสิ่งที่สำคัญ
ไปมองดูที่อื่นที่ไม่สำคัญ

เป็นต้นว่า กวาดบ้าน ล้างจาน
ก็มุ่งความสะอาด
ล้างถ้วยล้างจานให้มันสะอาด
ทุกสิ่งทุกอย่างมุ่งความสะอาด

แต่ใจเจ้าของไม่เคยมุ่งมองเลย
ใจของเรามันเน่า
บางทีก็โกรธหน้าบูดหน้าเบี้ยวเท่านั้นแหละ
ก็ไปมุ่งแต่จานให้จานมันสะอาด
ใจของเราไม่สะอาดเท่าไรก็ไม่มองดู
นี่เราขาดที่พึ่ง เอาแต่ที่อาศัย

แต่งบ้านแต่งช่อง
แต่งอะไรสารพัดอย่าง
แต่ใจของเราไม่ค่อยจะแต่งกัน
ทุกข์ไม่ค่อยจะมองดู

ใจนี่แหละเป็นสิ่งสำคัญ
พระพุทธองค์ท่านจึงพูดว่า
ให้หาที่พึ่งทางใจ

อัตตาหิ อัตตโนนาโถ
ใครจะเป็นที่พึ่งได้
ที่เป็นที่พึ่งที่แน่นอน
ก็คือใจของเรานี่เอง
ไม่ใช่สิ่งอื่น

พึ่งสิ่งอื่นก็พึ่งได้
แต่ไม่ใช่ของที่แน่นอน
เราจะพึ่งสิ่งอื่นได้
ก็เพราะเราพึ่งตัวของเรา
เราต้องมีที่พึ่งก่อน

จะพึ่งอาจารย์
พึ่งญาติมิตรสหายทั้งหลาย
จะพึ่งได้ดีนั้น
เราต้องทำตัวของเรา
เป็นที่พึ่งให้ได้เสียก่อน...


...โอวาทธรรมพระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท)...