พรหมลิขิตเกิดขึ้นกับบางคนเท่านั้นรึเปล่า? อายุเราเลยเลข 3 มานานแล้วตอนจบใหม่ๆเคยมีคนมาจีบพอประมาณ  เคยมีคนขอแต่งงานแต่รู้สึกยังไม่ใช่ไม่อยากแต่งเลยห่างๆกันไป  รู้สึกชอบการอยู่คนเดียว มีอิสระไม่ต้องเกรงใจใคร มีแฟนอีกทีคบไปรู้สึกผูกพันแต่ก็รู้สึกยังไม่ใช่ พอใกล้เลข 3 อยากแต่งเกือบสําเร็จ แต่เหมือนไม่ใช่คู่กันเลยต้องสวม converse ทางใครทางมัน เวลาผ่านไปมีคนเข้ามาบ้าง แต่รู้สึกไม่ใช่ตลอด ส่วนใหญ่จะเจ้าชู้ ซึ่งถ้าเรารู้เราจะหยุดทันที ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้เอามากๆ พูดจากลับกลอกเชื่อถือไม่ได้ ติดต่อไม่ได้ แก้ตัวตลอด คิดว่าที่เราอภัยให้เพราะเชื่องั้นรึ เปล่าเลยเพียงแต่เราไม่อยากทะเลาะด้วย ไม่ใช่โง่เชื่อทุกอย่างที่บอกหรอกนะ  บางคนเงียบๆไม่ค่อยพูดไม่แสดงความรู้สึก ถามแล้วเงียบเลยคิดว่าไม่น่าจะคิดจริงจังอะไรกับเรา เลยห่างๆกันไป ปัจจุบันที่บ้านเป็นห่วงอยากให้แต่งงานมาก ถามตลอดมีแฟนยัง เราได้แต่บอกยัง เคยปิ๊งบางคนแต่เค้าคงไม่ได้คิดแบบเดียวกะเราเลยต้องทนเหงาต่อไป เพื่อนๆที่แต่งแล้วก็เยอะ แต่ที่ยังไม่แต่งก็เยอะพอๆกัน ปัญหาของคนมีคู่ กับคนไม่มีคู่ก็ต่างกันไป ทั้งสามีมีเมียน้อย หรือไปเป็นเมียน้อยสามีคนอื่น ฟังปัญหาของเพื่อนๆแล้วเศร้านํ้าตาไหล  พอคิดถึงตัวเองก็ยิ่งเศร้าแบบไม่มีคู่ แต่นับวันเรารู้สึกมันเหงาเกินไป เคยคิดว่าถ้าคบผู้ชายแล้วไม่ใช่ อาจจะต้องเปลี่ยนไปคบผู้หญิงด้วยกันดีไหม สมัยนี้ผู้หญิงสวยๆโสดๆนิสัยดีๆเยอะเลย แต่เราก็ไม่ชอบที่ต้องเป็นผู้นํามากๆ และยังอยากได้ความรู้สึกอบอุ่นจากผู้ชายอยู่  ซึ่งเราว่าผู้หญิงด้วยกันยังขาดตรงนี้  บางทีเรารู้สึกเราไม่น่าจะมีคู่แล้วละ คงเป็นคนช่างเลือก เยอะ เกินไปสําหรับผู้ชาย ส่วนใหญ่เรามักจะเป็นฝ่ายเบื่อผู้ชายก่อน เพราะเราชอบคุย คุยได้ทุกเรื่อง ชอบดูข่าวสารบ้านเมือง ตามทันสมัยใหม่ ชอบฟังเพลง ท่องเที่ยว หาของกินอร่อยๆ ไหว้พระ แต่ผู้ชายที่เข้ามาตอนนี้มันไปคนละทางจริงๆ  เขียนมายืดยาวขอความเห็นจากทุกท่านละกันนะคะว่าเราควรทําอย่างไรต่อไปกับความเหงาแบบนี้ดี
1.จีบผู้ชายที่ชอบ
2.เปลี่ยนไปจีบผู้หญิง
3.ทนอยู่กับความเหงาต่อไปเดี๋ยวถ้ามีก็มาเอง
4.ยอมรับคนที่เราคิดว่าไม่ใช่ อยู่กันไปก็อาจจะใช่เอง