ถ้าเราเป็น จขกท. เราก็จะถอยห่างออกมาทีละนิดๆครับ แต่สถานะเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ครับ  เราจะเล่าเรื่องของเราให้ จขกท. ฟังบ้างนะครับเผื่อจะได้เป็นกำลังใจ และมีแนวทางที่จะทำให้คิดได้บ้างน่ะครับ

ผมเริ่มเป็นเกย์ตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 เพื่อนสนิทผช.ของผม บอกชอบผม แต่ผมปฎิเสธเขาไป ตั้งแต่ปี 1-4 เราเป็นเพื่อนกันมาตลอดแต่เรามีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกันด้วยนะ ผมบอกกับเขาเสมอว่าเราเป็นเพื่อนะกันนะ ห้ามคิดอะไรนะ  พอจบมาทำงานได้สัก 2-3 ปี เราก็ติดต่อกันบ้าง เมื่อปีที่เพื่อนผมคนที่มาชอบผม แล้วเขาประกาศตัวแฟนเขา ผมรู้สึกเหมือนอกหัก ร้องไห้อยู้เป็นเดือน ผมหาสาเหตุไม่ได้ว่าเป็นเพราะว่าผมรักเพื่อนผม หรือเพราะความผูกพันธ์กันแน่ พอผมรู้ข่าวว่าเขามีแฟนผมก็ได้สารภาพรักกับเขาว่า ผมเหมือนมีความรู้สึกว่าจะชอบเขาตั้งแต่ตอนเรียนจบ เพราะเขาทำดีกับผมทุกอย่าง มีแต่ผมที่ทำไม่ค่อยดีกับเขา แต่เรื่องยังไม่จบแค่นั้นครับ

แฟนของเพื่อนผมเขามาตีสนิทกับผมทางไลน์ ทางเฟสบุ๊ค วันนึงเพื่อนผมไปทำงาน แฟนเพื่อนผมนัดผมไปทานอาหาร จิบเบียร์เย็นๆ แต่ด้วยความที่ว่าดื่มเยอะไปหน่อย เมาทั้งคู่แต่ก็มีสติอยู่นะครับ ระหว่างทางที่เรากลับหอ ต้องถึงหอแฟนเพื่อนผมก่อน ในใจผมคิดว่าเดี๋ยวส่งแฟนเพื่อนหน้าหอตรงนี้ละ ผมก็บอกว่าไว้เจอกันใหม่นะ แต่แฟนเพื่อนกลับพูดว่าจะไปไหน ขึ้นมานอนที่หอเป็นเพื่อนด้วยกันสิ ผมคิดในใจว่ามันจะดีหรอวะ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าอยู่เป็นเพื่อนแล้วกันเช้าค่อยกลับ เพราะดูท่าทางเหมือนแฟนเพื่อนจะเมาหนักมากกว่าผมมาก พอถึงห้องแฟนเพื่อน ผมก็บอกว่าผมขอนอนข้างล่างนะไม่นอนบนเตียง แฟนเพื่อนไม่ยอม ผมก็เลยอ่ะไม่เป็นไรเดี๋ยวก็เช้าแล้ว สักพักแฟนเพื่อนก้พูดขึ้นมาว่า ขอกอดหน่อยได้ไหม เท่านั้นล่ะ มันก็เลยเถิดกันไป แต่ภายนอกนะครับ หลังจากนั้นเรื่อยมาผมก็มีอะไรกับแฟนเพื่อนบ่อยขึ้น ผมละอายแก่ใจนะ คิดถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษตลอดเวลา แต่เรื่องยังไม่จบเท่านั้น

ผ่านไป 4 เดือน ตอนเพื่อนผมไปทำงานอีกเช่นเคย ผมได้มีโอกาสเจอแฟนเพื่อนอีก คราวนี้ผมแอบดูโทรศัพท์แฟนเพื่อน ปรากฏว่าเราจับได้ว่าแฟนเพื่อนมีกิ๊กเพิ่มมาอีก 1 คน มีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกันแล้วด้วย วันนั้นเรารู้สึกอึ้งทำอะไรไม่ถูก โทษตัวเอง เลยตั้งสเตตัสเหมือนคนอกหัก เพื่อนสนิทเรามาถามเราว่าเรามีอะไรหรือป่าวดูแปลกๆไปนะ เพื่อนก็คะยั้นคะยอให้พูดความจริง ในที่สุดผมก็พูดความจริงกับเพื่อนทั้งหมด ผมเชื่อว่าความลับไม่มีในโลก เพื่อนโกรธผมอยู่พักนึง แต่ด้วยความที่เราเข้าใจกันมากๆ เพื่อนเลยยกโทษให้เรา ทุกวันนี้เรารู้สึกผิดต่อเพื่อนมาก ละอายใจมาก ไม่อยากยกโทษให้ตัวเองเลย ตอนนี้เราสำนึกผิดแล้ว และจะไม่กลับไปทำแบบนั้นอีกแล้ว ผมเป็นคนที่เลวมากจริงๆครับ แต่ก็บอกเพื่อนเสมอนะครับว่าให้ทำใจเถอะเเล้วค่อยๆห่างออกมา คนเจ้าชู้แบบนี้ไม่ไหวอ่ะครับ ที่บอกให้เพื่อนถอยห่างออกมาไม่ใช่อะไรครับ ผมกลัวเพื่อนจะติดโรค เป็นห่วงเพื่อนอ่ะครับ ถึงมีเงินมากมายแค่ไหนก็ซื้อสุขภาพเรากลับมาไม่ได้ครับ ตอนนี้เพื่อนสนิทผมก็ยังไม่เลิกคบกับผู้ชายเจ้าชู้คนนี้ครับ ผมก็พยายามเตือนตลอดเวลาว่าต้องป้องกันนะ ตอนนี้เวลาแฟนเพื่อนก็เหมือนอยากที่จะติดต่อกับผมนะ แต่ผมว่ามันผิดศีลธรรม ผมจะไม่กลับไปทำแบบนั้นอีกแล้ว ผมเลือกเพื่อนครับ อย่าเอาเรื่องความรักความใคร่ต้องทำให้ผมเสียเพื่อนดีดีไปครับ ผมคิดแบบนั้นจริงๆ พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกครับ มันอยุ่ที่ใจของเราครับ ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับไปครึ่งปีครับสำหรับเรื่องนี้ แต่ในที่สุดผมก็คิดได้ครับ ค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละนิดๆ จนเพื่อนยอมรับในตัวเรา ผมนี่มันเลวจริงๆเลยเนาะ

ปล. ผมเข้าใจ และเห็นใจ จขกท.มากๆ เป็นกำลังใจให้ จขกท. นะครับ ไม่อยากให้ จขกท. ต้องติดโรคจากคนที่เรารักครับ ถึงตอนนี้เขาจะไม่ได้เป็น แต่ถ้าเขายังมั่วแบบนี้อยู่ตัดใจเถอะครับ เราต้องหันมารักตัวเองบ้างนะ แรกๆมันอาจจะอยากสักหน่อย แต่ถ้าเมื่อไหร่ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ รับรองว่า จขกท. จะรู้ว่าความสุขมัน และความรักจริงๆมันเป็นยังไงครับ

ขอบคุณที่อ่านเรื่องเลวๆ Hereๆ ของผมนะครับ