เราเคยเจอปัญหาเหมือนเจ้าของกระทู้ค่ะ เราเข้ามหาวิทยาลัยที่อยู่ไกลบ้านมาก คืออยู่ต่างภาคเลยทีเดียว แรกๆที่เราเข้าไปเรียนเราก็รู้สึกว่าเรามีเพื่อนที่เป็นรูมเมท ไปเรียนก็คุยกับเพื่อนคนอื่นในคลาสบ้างแต่เพราะเราเป็นคนเงียบๆ เลยไม่มีเพื่อนสนิทคนอื่นเลย นอกจากคนที่เป็นรูมเมทที่ไม่ได้เรียนด้วยกันเลย
วันนึงเราประสบปัญหาชีวิต เราร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร โทรร้องไห้คุยกับแม่กับพ่อ แต่เพื่อนเรากลับมองว่าไร้สาระ หัวเราะเยาะเรา (เพื่อนคนอื่นๆด้วย ที่ตอนหลังรู้จักกันเพราะอยู่หอเดียวกัน) มองว่าเราเป็นลูกแหง่ สรุปว่าหลายๆสาเหตุทำให้เรากับเพื่อนสนิทกันน้อยลง เราไม่เหลือใคร คณะที่เราเรียนอยู่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เราชอบและวาดฝันไว้อีกแล้ว เรารู้สึกไร้จุดหมาย เรียนแบบซังกะตาย ต้องโทรคุยกับพ่อแม่ พี่สาว แฟนทุกวัน

เราตัดสินใจซิ่วกลับไปอยู่มหาวิทยาลัยชื่อดังใกล้บ้าน  (จังหวัดใกล้บ้าน คนภาคเดียวกัน รุ่นน้องในโรงเรียน รุ่นพี่ในโรงเรียน ได้พบเพื่อนเก่าจากโรงเรียน) เรารู้สึกดีมากที่เราได้กลับมา รู้สึกว่าที่นี่คือที่ของเราจริงๆ พ่อแม่เราสนับสนุนให้กลับมาด้วยเพราะรู้ว่าเราไม่มีความสุข

เราเป็นกำลังใจให้จขกท.นะคะ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ การซิ่วไม่ได้ทำให้พ่อแม่ผิดหวังหรอกค่ะ^^ ท่านจะภูมิใจและมีความสุขเมื่อเห็นเรามีความสุขและประสบความสำเร็จได้อย่างภาคภูมิ อยู่ที่ๆเรามีความสุขดีกว่าโนะ