เราท้องตอนเรียนจบพอดี เราไม่ค่อยพร้อมหรอก แต่แฟนเรากับแม่เราอยากมี
พอมีจริงๆขึ้นมา ทีแรกก็ฟูมฟายค่อยๆปรับใจยอมรับแก้ปัญหา
ถึงจะเครียดและเสียใจก็ไม่กล้าไปทำแท้งเหมือนคนอื่นหรอก อยากให้เขาได้เกิดมามีโอกาสทำดีในชาตินี้
คิดว่าทำไปแล้วอาจลดปัญหาแต่ต้องแลกกับการฝังใจไปตลอดชีวิต ชีวิตจะเลวร้ายยังไงไม่รู้อีก
คิดว่าพลาดวันนี้ยังไม่ใช่หมดโอกาสทุกอย่างในชีวิตยังมีโอกาสประสบความสำเร็จได้ก็เลยไปลงเรียนรามไว้จะได้ไม่เสียเวลา
แฟนก็ทำงานได้หลายปีแล้ว รายได้18000-24000 ต่อเดือน ยังพอจุนเจือได้ เงินก็เตรียมเก็บมาตั้งแต่สงสัยว่าท้องเดือนแรกๆรีบหารายได้เก็บเงินได้หลายหมื่น
กลับมาบ้านอยู่กับครอบครัว แต่ต้องถูกหลายๆคนนินทาว่าร้ายตลอดเวลา เป็นเดือนก็ไม่หยุด ทำให้แม่เราพลอยเครียดไปด้วย
ทั้งที่มีคนอื่นญาติเขาอีกหลายคนก็ท้องในวัยเรียน เราก็ไม่เคยไปยุ่งกับครอบครัวเขา ไม่อยากจะคิดแต่ทำให้ท้อได้เหมือนกัน
เราก็ตัวเท่านี้อายุนี้.ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง อุตส่าอยู่แต่ในบ้านก็ยังเปิดประตูมาถามไถ่ที่จริงก็อยากรู้แล้วเอาไปพูดๆต่อ
มีคนในหมู่บ้านอีกหลายคนที่ท้องละไปทำแท้ง เพราะกลัวแบบนี้แหละ ก็ไม่มีใครรู้สินะ สังคมชุมชน เพลีย ท้องแล้วรับผิดชอบมันแย่มากเลยหรอ
มีผู้ใหญ่อีกหลายคนที่ยังกล้ามาพูดว่าน่าจะเอาออกแต่เนิ่นๆ ฟังแล้วได้แต่เพลียไม่คิดถึงบาปกรรมภายหลังเห็นเรื่องปกติใครเขาก็ทำกันซะงั้น
ตังเลี้ยงลูกก็ตังเราเขาจะมายุ่งกันทำไม ช่วยไรไม่ช่วยสักอย่าง