หนูเป็นนักพูดสุนทรพจน์ของโรงเรียนตั้งแต่ม.สามจนตอนนี้ก็มอ.6แล้ว  เดินสายแข่งตามเวทีต่างๆมาเรื่อยๆ  แพ้บ้างชนะบ้าง  ไม่ถือว่าเก่งอะไรมากมาย  แต่มีเวทีนึงที่หนูรู้สึกเฟลมากกก คือเป็นการแข่งสุนทรพจน์ของมหาวิทยาลัยราชภัฎของจังหวัด  เวทีนี้หนูแข่งตั้งแต่ม.สี่-ห้า ไม่เคยได้รางวัลสักครั้ง  แม้เราจะมั่นใจว่าเนื้อหาการนำเสนอไม่แพ้ใคร  แต่ก็ไม่เคยได้  ปีที่แล้วหนูจำได้คณะกรรมการคอมเม้นหนูว่า  หนูเคยแข่งหัวข้อนี้มาแล้ว  ซึ่งมันไม่แฟร์ต่อผู้แข่งขันคนอื่น  ต้องอธิบายนิดนึงนะคะว่า  การแข่งสุนทรพจน์โดยทั่วไปจะแบ่งเป็นสองรอบ  คือรอบเตรียมตัวมา  ทางมหาวิทยาลัยจะประกาศหัวข้อให้เราทราบอย่างน้อย 7วัน  รอบที่สองคือรอบฉับพลัน  ให้เวลาคิดเพียง 3 นาที แล้วขึ้นไปพูด  แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า  หัวข้อฉับพลันที่หนูจับฉลากได้  มันคล้ายกับเรื่องที่หนูเคยพูดไม่นานเท่าไรนัก  หนูเลยเอาเนื้อเรื่องที่เคยพูดมาเรียบเรียงแล้วพูดใหม่  ซึ่งก็เป็นไปอย่างไม่ติดขัด  แต่สรุปหนูก็ไม่ได้รางวัล  เนื่องด้วยเหตุผลที่บอกไปข้างต้นนั่นและค่ะ  และปีนี้หนูก็ได้รับมอบหมายให้แข่งอีก  แต่ใจหนูมันเฟลมาจากสองปีที่ผ่านมา  ยอมรับว่าท้อค่ะ  ที่อยากชนะเพราะอยากได้เงินรางวัลมาจ่ายค่าเทอม  และก็อยากให้ครูพ่อแม่และโรงเรียนภูมิใจ  แต่ถึงอย่างไรหนูก็จะพยายามให้เต็มที่ค่ะ  และจะยอมรับในคำวิจารณ์  เพื่อนๆพี่ๆ เคยมีความรู้สึกนี้มั้ยคะ  แล้วเราจะมีวิธีขจัดความท้อแท้นี้อย่างไรบ้างคะ