ผมเป็นลูกหมาพันธ์ปอม ผมเกิดในฟาร์มแห่งหนึ่ง และแล้ววันนึงได้มีผู้หญิงน่ารักคนนึง ได้นำผมไปเลี้ยง ผมเป็นหมาที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก ผมเป็นหมาที่มีไข่ข้างเดียวหมอบอกว่าต้องผ่าออกไม่งั้นอาจจะกลายเป็นมะเร็งได้ และผมมีฟันแท้กับฟันน้ำนมซ้อนกัน ซึ่งฟันน้ำนมมันไม่หลุดออก หมอบอกต้องถอนออกไม่งั้นอาจเป็นมะเร็งในช่องปากได้ แต่ค่ารักษาทั้งหมดที่กล่าวมา มันแพงมาก และเจ้าของของผมซึ่งผมเรียกว่าแม่คงไม่สามารถรักษาผมได้ ผมใช้ชีวิตอยู่กับแม่ของผมตั้งแต่ผมยังตัวเท่ากำปั้น ผมมีความสุขมาก ผมมักดีใจเสมอเมื่อแม่พาเพื่อนมาที่ห้อง ผมมักจะวิ่งเข้าไปเลียไปเล่นด้วย ผมอยู่ห้องทุกวัน บางครั้งแม่ผมจะพาผม ออกไปวิ่งเล่นข้างนอก บางครั้งแม่ผมอยู่ห้องคนเดียว แม่ผมคงเหงามาก จึงได้นำผมมาเลี้ยง เพื่อคลายความเหงา ทุกครั้งที่แม่ผมไปเรียน แม่จะให้ผมอยู่ในห้อง บ่อยครั้งแม่ผมขังผมไว้ในกรง เพราะถ้าปล่อยผมอยู่ข้างนอก พอแม่กลับมาเห็นสภาพห้องเละ เพราะผมฉี่เรี่ยลาด ไม่เป็นที่ไม่เป็นทาง แม่ผมจะอารมณ์เสีย จึงแก้ปัญหาด้วยการขังผมไว้ในกรง เมื่อแม่ออกจากห้อง ทุกวันผมจะเกาะกรงเพื่อเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่จะถึงตอนเย็น เมื่อไหร่แม่จะกลับมา ผมเฝ้ารอแม่ด้วยหัวใจ บางวันแม่กลับดึก เพราะแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่เมื่อไหร่ที่แม่กลับมาผมก็ดีใจมาก ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับแม่ บางครั้งแม่ผมจะพาผมไปเรียนด้วย เพื่อโชว์เพื่อนๆว่าผมเป็นหมาพันปอมราคาหลายหมื่น แต่ความจิงแม่ผมได้มาฟรีๆ บางครั้งแม่ผมอาบน้ำให้ผม อาบเสร็จก็จะแปรงขนให้ผม แม่ผมมือหนักมาก ผมไม่ชอบเลย แต่ผมก็มีความสุขที่แม่ใส่ใจผม ถึงผมจะเจ็บบ้างก็ตาม บางครั้งแม่ผมก็จะซื้อเสื้อผ้า หรือกระดูกเทียมมาฝากผม แม่นึกถึงผมเสมอ บางครั้งแม่กลับบ้านที่ต่างจังหวัด แม่ก็จะเอาผมไปฝากไว้กับคนอื่น แม่ผมสอนให้ผมเป็นหมาที่ดี เชื่อฟัง ไม่เห่า ไม่นั่งมองคนกินข้าว เมื่อแม่ผมดุ ผมจะรีบวิ่งเข้ากรง นั่นคือที่ๆปลอดภัยที่สุดของผม ทุกวันผมเฝ้ารอว่าเมื่อรัยที่แม่จะกลับจากไปเรียน มันคือสิ่งเดียวที่ผมทำได้ ผมใช้ชีวิตอยู่ในห้องแคบๆแบบนี้นานนับหลายเดือน อยู่ในกรงบ้าง ถูกปล่อยบ้าง แต่ผมมีความสุขเสมอที่ได้อยู่ใกล้ๆแม่ บางครั้งแม่ผมจะเอาผมขึ้นมาเล่นบนเตียงนอน บางครั้งผมฉี่รดที่นอน แม่ผมเลยไม่ค่อยอยากเอาผมขึ้นเตียงนอนซักเท่ารัย เมื่อเวลาผ่านไปนานแสนนาน แม่ผมได้มีปัญหามากมายเข้ามาในชีวิต จนแม่ผมเลือกทำงานเสริม แม่ผมมีเพื่อนใหม่มากมาย แม่ผมคงไม่เหงาแล้ว บางครั้งผมรอแม่อยู่ในกรงสองสามวัน กว่าแม่จะกลับมา อาหารกับน้ำในกรงยังพอเหลือให้ผมประทังชีวิตได้ นานวันเข้าแม่ผมไม่ค่อยกลับห้องเลย ผมต้องอยู่คนเดียวเพียงลำพังในห้องเล็กๆ เฝ้ารอแม่ว่าเมื่อรัยแม่จะกลับมาจนมาถึงวันนึง ผมไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นหน้าแม่ ก่อนแม่ออกจากห้องแม่ได้ขังผมไว้ในกรงเช่นเคย แม่เทอาหารไว้ให้ผมตามปกติ กับน้ำซึ่งเหลืออยู่ไม่เต็มกระปุก หลังจากแม่ออกจากหัองไป ผมก็ได้เฝ้ารอแม่เช่นเดิม คราวนี้แม่จากไปหลายวัน ข้าวกับน้ำในกรงเริ่มเหลือน้อยเต็มที ผมยังคงยืนเกราะกรงเฝ้ารอแม่กลับมา ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงคนข้างห้องกลับมา ผมจะรีบลุกขึ้นมารอดูว่าใช่แม่ผมกลับมาหรือเปล่า ประตูห้องจะถูกเปิดออกหรือเปล่า แต่ไม่ใช่เลย ประตูห้องยังถูกปิดอยู่เช่นเดิม ผมเฝ้ารอแม่มาหลายวัน จนข้าวกับน้ำหมดเกลี้ยง ผมเริ่มหมดแรง ผมนอนซึม ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว หูผมยังกระดิกเสมอ เมื่อได้ยินเสียงคนข้างห้อง ผมยังแอบหวังว่าจะเป็นแม่ของผม หลายวันผ่านไป เกือบสองอาทิตย์ ผมไม่ไหวแล้ว ผมขอโทษที่รอแม่ไม่ได้ ผมคงรอให้แม่กลับมาไม่ไหวอีกแล้ว ผมคงต้องจากโลกนี้ไปแล้ว จากหมาน้อยที่น่ารักแสนซนตัวนึง วันนี้หัวใจผมสลาย ผมหมดแรงกายแรงใจ แม่ผมคงทิ้งผมไปแล้ว ผมนอนฟุบอยู่ในกรงแล้วค่อยๆสิ้นลมหายใจไป ส่วนแม่ผมที่หายไปเพราะมีเพื่อนใหม่ และไปค้างกับเพื่อนที่คอนโด แม่ผมลืมห้องเก่าๆเล็กๆที่เราเคยอยู่ด้วยกัน แม่ไม่เหงาแล้ว แม่มีความสุขที่อยู่กับเพื่อนใหม่ๆ แม่ไม่ต้องการผมแล้ว แม่มีความสุขกับการไปเที่ยวข้างนอก ใช้ชีวิตตามที่แม่ต้องการ ผมเปนหมาตัวนึงที่ไม่ได้สนใจเลยว่าแม่ผม จะเป็น ผู้หญิงยังไง จะนิสัยดีหรือเปล่า ผมรู้แค่ว่าผมมีแม่เพียงคนเดียว หัวใจที่ผมมีทั้งหมด ผมให้แม่หมดเลย แต่วันนี้ผมหัวใจสลาย ก่อนผมสิ้นลม ผมยังคิดถึงแม่ ผมยังรักแม่เหมือนเดิม แม้ว่าแม่จะทิ้งผมไปก็ตาม ตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่ผมอยู่ในกรง แม่คงไม่รู้ว่าผมทรมานแค่ไหน ผมเฝ้ารอแม่ วันแล้ววันเล่า แม่ก้ไม่กลับมา...

***แค่อยากจะบอกว่า หากจะเลี้ยงสุนัข แต่ไม่มีเวลาให้มัน ซื้อเฟอบี้มาเลี้ยงเถอะครับ ถ้าเลี้ยงสุนัขพันธ์ใหญ่ แล้วให้มันเฝ้าบ้าน ยังพอเข้าใจ แต่เลี้ยงสุนัขพันธ์เล็ก แล้วปล่อยให้มันเฝ้าบ้านตัวเดียว ข้ามวัน ข้ามคืน อย่าเรยครับ สงสารมัน หมามันก็มีหัวใจ***