ผมเล่นเกมชีวิตเหมือนกับเกมนี้ไม่มีวันแพ้ แต่บททดสอบของแต่ล่ะด่านมันช่างยากและทำเอาผมท้อแท้ใจไปหลายต่อต่อหลายครี่ง บางวันหมอกเมฆเข้ามาบังตาทำให้เริ่มมองไม่เห็นปลายทาง บททดสอบใจของเกมนี้มันมีมากขึ้นทุกวัน และยากขึ้นทุกวินาที กระเป๋าเป๋ที่แบกความคาดหวังและความฝันอันยิ่งใหญ่ไว้เต็มใบ ของเด็กผู้ชายที่พยายามปืนป่ายไปบนยอดเขาที่สูงที่สุดในใจคน กับสังคมที่พยายามฉุดให้เราเดินหลงทาง อุปสรรคมากมายที่ดึงรั้งขาเราไว้ ให้เราจมอยู่กับอดีต ณ ช่องช่วงเวลาที่แสนทรมาน วันเวลาหมุนเวียนเลยผ่าน ผู้คนมากหน้าหลายตาเข้ามาให้รู้จัก ซึมซับความคิดและประสบการณ์จากมุมมองที่หลากหลาย ผ่านมาและผ่านไป ประสบการณ์ทำให้เราโตขึ้น ผลักดันทำใหเราไม่หยุดอยู่กับที่ บางช่วงบางเวลาเราควบคุมอะไรไม่ได้ ต่อให้เราเทตัวไปทั้งตัว แต้มของเกมก็ไมไ่ด้เพิ่มหรือก้าวกระโดดให้เราปรสบความสำเร็จได้ ทำได้เพียงค่อยๆเป็น ค่อยๆไป เพราะในตัวเรายังมีหัวใจ หัวใจที่ยังอ่อนแอต่อโลกใบนี้ แต่ความกระหายที่มีต่อความท้าทายของเกม มันยังคงทำให้หัวใจของเราพุ่งชนต่อทุกปัญหา ถึงจะเจ็บปวด หรือบอบช้ำเกินจะรับไหว กับความไม่แน่นอนของเงื่อนไขเกมที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

ละอองแสงสุดท้าย ของปลายทาง ที่ยังสาดส่อง
นำพาให้หิ่งห้อยน้อย ลอยละล่อง ไปตามฝัน
ดูดซับแสงสุดท้าย ไว้ที่ตัวมัน
และปลดปล่อยแสงสว่าง ในยามค่ำคืน

#วันนี้วันหยุด