ประสบการณ์ของ จขกท.เอง อาจดูเล็กน้อยในสายตาคนอื่น แต่ก็ส่งผลกระทบชัดเจนกับชีวิตประจำวัน
ตอนมัธยม ที่บังเอิญไป เดินเจอ คนในรุ่นเดียวกันในโรงเรียน(ไม่เคยคุยแต่เคยเห็นหน้า และมั่นใจว่าเขาจำหน้าเราได้ด้วย) ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
เราก็เลยยิ้มให้ ทักทาย ตามภาษา แต่เขาเห็นและมองหน้าเราทำหน้าเฉยๆ แล้วก็เมิน ...เดินเลยไปเลย อาจด้วยเป็นคนคิดมากมั้ง รู้สึกเราไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรือ...
ทำให้ในปัจจุบันเรา จะไม่ทักใครก่อนเลย แม้ว่าจะเคยเจอหน้ากัน ถ้าไม่เห็นว่าเขาเป็นคนเข้าถึงง่ายหรือ เฟรนลี่มากๆ
เจ้าตัวอาจไม่ได้ใส่ใจหรือลืมไปแล้วแต่มันทำให้เรากลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจในมนุษยสัมพันธ์ จนหลายคนพูดเราว่าหยิ่งไปเลย
เคยโทษตัวเองมาตลอด แต่พอมานั่งหาเหตุผลจริงๆ มันก็อาจเป็นแค่นิสัยกากๆ ของใครสักคนที่ทำไปแล้วคิดว่าตัวเองดูมีค่าขึ้นมาโดยใช้วิธีกดผู้อื่นให้ต่ำลงไป ในใจเขาคงจะคิดว่ามันเท่ห์มาก

ก่อนหน้านั้น ที่จำได้ น่าจะเป็นตอนอนุบาล ไม่ก็ประถม
ตอนเรานั้นอาศัยอยู่กับฝั่งญาติที่ไม่ถูกกับแม่เราและ มักจะกระแนะกระแหน พูดประชดประชันแม่เราต่อหน้าเราตลอด
จำได้มีครั้งนึง เราทำความผิดอะไรสักอย่าง (ซึ่งตอนนั้นเด็กมากๆ)
ทั้งบ้านยืนรุมด่าว่าเรา จนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีตัวตนไปเลย เลยทำให้เป็นคนหวาดระแรง คิดมาก มาถึงปัจจุบัน

ปล. เพิ่งจะมานั่งหาเหตุผลของนิสัยแย่ๆของตัวเองเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง หลังจากเหตุการณ์เหล่านั้นผ่านมาสิบ ยี่สิบปี
พยายามปรับตัวอยู่ครับ และหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น

หากใครมีเรื่องราวอะไรแบบนี้ เอามาแชร์กันนะครับ ถือว่าเป็นการระบายไปแล้วกันครับ;)