ผมเคยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงมาก่อน ผมรู้ดีว่ามันทรมานขนาดไหน เป็นก็ทรมาน ตอนรักษายิ่งทรมาน ยังจำความรู้สึกที่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรในโลกใบนี้แล้วได้ กินอะไรไม่ค่อยได้ ปากขม ตลอดเวลา แต่ดันนอนเยอะ หายใจติด ๆ ขัด ๆ เดินไปเดินมาสภาพคล้ายซอมบี้ ชีวิตอยู่ได้ด้วย Zoloft จริง ๆ ถ้าไม่มีมันผมสามารถตื่นได้ตลอด 24 ชม. โดยไม่ง่วงแม้แต่นิดเดียว กินติดต่อกันสัก 5 - 6 ปีคงสักกระบุงนึงกว่าจะหยุดได้ ตอนหยุดก็ทรมานเหลือเกิน ทรมานไปทุกอย่างจริง ๆ ไม่รู้ผ่านมันมาได้ยังไง ตอนนี้มองกลับไปมุมนึงก็ตลกตัวเองแต่มุมนึงก็ดีใจว่าเราไม่ได้ไปกระโดดตึกตายเสียก่อนที่จะหาย

ถ้าเห็นใครซึม ๆ ไม่พูดไม่จา อย่าแค่ไล่เขาออกไปสูดอากาศข้างนอกหรือบอกให้ทำใจให้สบายอย่างเดียวเลยครับ คนพวกนี้ถ้าเขาทำได้เขาทำไปแล้วครับ บางคนซึมเศร้าได้โดยไม่มีสาเหตุ บางคนมีสาเหตุ บางคนแค่ไม่รู้ว่าจะแก้ยังไง คนรอบข้างต้องพยายามเข้าใจเขานะครับ อย่าไปบอกว่าเขาบ้าหรือดุด่าเขาว่าทำไมวัน ๆ นั่งซังกะตายอยู่แบบนี้

ถ้าเห็นท่าไม่ดี พาเขาไปรักษาครับ เพราะถ้าไม่ได้รับการดูแลที่ดี จุดจบของคนพวกนี้ก็คล้าย ๆ กันหมดแหละครับ อย่าให้มีคนต่อไปเลยครับ