อะไรมันคือความสุขจริงๆ เกิดมาจน ก็ทุกข์  

ผมก็คงเหมือนหลายๆคน ที่เกิดมาจากชนชั้นรากหญ้านะ คิดว่า มีบ้านสวยๆ มีรถโก้ๆ มีเงิน มีงานดีๆ ก็เป็นสุข

ได้เรียนแค่ ปวช.กระท่อนกะแท่น ก็ออกมาทำงานรับจ้างทุกอย่าง

เข็นรถ ขายของตลาดนัด แต่คิดว่าเราเรียนน้อย ต้องเป็นพ่อค้าถึงรวย ก็ไปสมัครทำงานเซลล์ ทำตลอด ตั้งแต่อายุสิบเก้าถึง ยี่สิบปลายๆ

เก็บความรู้ หลักการตลาด หาของมาขาย จนเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง

ทุกวันนี้ อายุ สามสิบสอง มีบริษัท มีบ้านหลังใหญ่ สี่ห้องนอน บ้านเดี่ยว อยุ่คนเดียว เพราะชีวิตไม่เคยใช้ชีวิตวัยรุ่น อยู่แต่บ้านนอกคอกนา

ผมเข้าสังคมคนรวยไม่เป็น เที่ยวไม่เป็น ทำงาน ก็เก็บเงินเข้าบัญชี เย็นอยู่บ้าน ปลูกต้นไม้ไปเรื่อยๆ ชอบนั่งคิดคนเดียว สมองมีแต่เรื่องหาเงินอย่างเดียว

แต่ก็มานั่งคิด มีเงินแล้วมันมีความสุขจริงหรือ  แต่เรื่องการวางตัวผมวางตัวได้เหมาะสม แต่การใช้ชีวิต ข้างบ้าน ส่วนมาก ก็อัยการ ตำรวจ หมอ เพราะผมซื้อบ้านใสชุมชนคนมีระดับ แต่ผมอยู่บ้าน ก็บ้านๆ บ้านอื่นปลูกต้นไม้แพงๆ ผมปลูกพริก มะละกอ โหระพา  

หลายบ้านชอบรวมกลุ่มกัน แต่ผมชอบอยู่คนเดียว แต่ก็คุยกัน แต่ผมว่าผมคุยกับเขาไม่ได้ คนละสไตล์กัน

เฮ้อ....เหงา ๆ   วันแม่ก็ไม่ได้กลับไปหาแม่ อยู่ห่างกันเจ็ดร้อยกว่าโล  พอดีทำสินค้านำเข้า ส่งออกที่จีน นี่อีกสักพัก ก็ต้องข้ามไปลาว ไปเอาของเข้าไทยอีก คนอื่นหยุด ผมก็ไม่ได้หยุด

อยากมีเมีย ก็ หาคนที่จะร่วมชีวิตจริงๆยาก   อยากได้แม่บ้าน เพราะเรื่องเงินเราหาเก่งอยู่แล้ว หลายคนเข้ามา ไม่เซ็กส์ ก็เงิน......

ขอบคุณ บ่นไปเรื่อยๆเหงาครับ