เราอยากเล่าชีวิตขอเราให้ฟัง เราครวทำไงดี
คือพ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ฉะนั้นเราไม่เคยไม่ความทรงจำอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกเลย พ่อแม่ก็ต่างไปมีครอบครัวใหม่  
ส่วนเราอยู่กับป้าเป็นพี่สาวของพ่อ รู้ไหม?? ทุกๆๆ วันแม่เราไม่อยากให้มาถึงเลย เรารู้สึกเราอ่อนแอ ไม่มีแรงจะเดินต่อไป เรื่องทุกเราพร้อมเผชิญกับทุกปัญหาแต่สำหรับเรื่องเราอ่อนแอมากๆๆ นึกถึงเรื่องนี้ทีไรรู้สึกเศร้า เสียใจแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเราไม่ได้เจอแม่มานานแล้ว ตั้งแต่ป.5 ถึงตอนนี้ก็ ม .6 แล้วยังไม่ได้เจอแม่เลย แต่ก็มีโทรติดต่อกันบ้าง เราอยู่คนละจังหวัด ฐานะก็ไม่ได้รวยอะไรรร ปีนี้มีจัดกิจกรรมวันแม่ด้วยเชิญแต่เชิญแค่แม่ที่คัดเลือก
เป็นแม่ดีเด่นขอแต่ละห้องแม่เราไม่ได้ถูกเลือหลอก แค่เข้าห้องหอประชุมวงโยบรรเลงเพลงพระคุณแม่ แค่ดนตรี ความทรงจำกว่าๆๆ ก็เข้ามาในหัว
แม่เราไม่เคยทำแบบนี้ให้เราเลยมีแต่ป้าที่ดูแลเราแต่เราก็รักแม่และป้ามากๆๆๆ วันแม่ทุกๆ ปี แม่ไม่เคยมาหามีป้าเป็นตัวแทนตลอด บ้างทีเราก็แอบอิจฉาเพื่อนๆที่เขามีแม่ มาในวันแม่แต่เราก็ไม่เคยเลย น้ำตามันก็ไหลออกมาทั้งๆๆที่คนรอบข้างเขาเฮฮามีความสุขกัน ส่วนนั่งร้องให้ เพื่อนสนิทเราก็ถามร้องไห้ทำไม เขาก็เข้าใจนะว่ารู้สึกอย่างไงเราเล่าเรื่องของเราให้เขาฟังหมดแล้ว เขาได้แต่พูดว่าอย่าร้อง
เราก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ เราไม่รู้นะว่าจะทำไงให้ความรู้สึกนี้หายไปเป็นมาตั้งแต่เด็กๆๆ