คือเราเป็นทอม ไม่เชิงทอมเท่าไหร่นะ เรารักอาจารย์คนหนึ่งเขาอายุ 26 แต่เราอายุ15เอง เขาเป็นผู้หญิงที่ใจดีนิดๆแต่ไม่ถึงกับเฟรนลี่เท่าไหร่ เรารักอาจารย์คนนี้มา 10เดือนกว่าๆแล้วแต่ความสัมพันธ์ของเรากับเขาห่างเหินกันมากเพราะเราเข้าหาคนไม่เก่งแต่กับเพื่อนเราสิสนิทกับอาจารย์คนนั้นมากเราเองก็อิจฉาเราเคยฝันนะเราอยากมีนิสัยแบบนั้น เคยเปลี่ยนตัวเองให้เป็นแบบเพื่อนแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เราเคยมีความสุขในช่วงเวลานึงวันนั้นเป็นวันครู วันที่19มิถุนา57 ไปเอาพวงมาลัยไปไหว้ครูคนนั้นตอนนั้นคือแบบว่าเหมือนโลกมันหยุดนิ่งไปเลยเขาโอบเราและเขาก็ลูบหัวเราเราดีใจมาก แต่หลังจากวันนั้นไป5วันเขาก็เริ่มคุยกับเรานิดหน่อยเขาก็แซวเราแต่เราดันทำไรไม่ถูกได้แต่ตอบไปว่าค่ะแล้วก็ยิ้ม แล้วเขาก็เดินไป มีวันนึงใกล้สอบแล้วเราทักเขาไปแล้วเขาก็ตอบแล้วเขาก็บอกให้เราอ่านหนังสือเยอะวันนั้นเราอ่านหนังสือแบบจริงจังมากถามว่าทำข้อสอบได้ไหม บอกเลยว่าไม่ได้เท่าไหร่ -*- แล้ววันต่อมาเราก็ทักไปอีกก่อนวันสอบอังกฤษ1วัน(ลืมบอกไปเขาสอนวิชาภาษาอังกฤษ)เขาก็ถามเราว่าทำข้อสอบได้ไหมแต่เราดันไปตอบคำถามที่ห่วยที่สุดคือทำได้บ้างแต่คณิตทำไม่ได้เลยจากนั้นเขาก็เริ่มโมโหเราตอบเราแบบโมโหอะยังไงก็ไม่รู้หรอกนะเราก็ได้แต่ตอบคับไปพอสักพักเราถามต่อไปว่าทำอะไรอยู่เขาก็ตอบแบบเย็นชามากเรารู้สึกได้เขาตอบว่าดูทีวี มันอาจเป็นการตอบคำถามแบบปกติแต่โมเมนต์ในตอนนั้นคือเย็นชา ไม่มีเยื้อใย ไม่อยากคุย เรารู้สึกได้แบบนั้นเราเจ็บมากถึงจะรู้ว่าเขาเป็นหวงเราแต่แบบนี้เราก็เจ็บเป็นนะ และวันถัดมา เป็นวันซ้อมรับปริญญาของเขาก็ทักไปเช่นเคยแต่วันนั้นคุยกันด้วยดีมีแซวกันนิดๆแต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งอื่นเพราะเพื่อนเราทักเขาไปเขาตอบดีกว่าตอนคุยกับเราตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พอกลับบ้านเราก็คิดมากทันทีเลยละวันนั้นเรานอนฟังเพลงเศร้าๆแล้วก็หลับไป พอถัดจากวันรับปริญญาอีก1วันเราก็ถามเขาไปว่าพรุ่งนี้จะมาสอนไหม เขาบอกขอหยุด1วันเราก็แบบไปว่าคิดถึงนะไม่ได้เจอกันตั้งนาน เขาก็ส่งสติ๊กเกอร์รูปงงๆมาให้เราก็บอกขอบคุณ จากนั้นก็ไม่คุยกันอีกเลยเพราะเรากลัวเขารำคาญ แล้วเขาก็มาสอนในวันศุกร์ที่1สิงหา57 เขาก็บอกคะแนนสอบเราก็ตกเช่นเคยแต่เขาก็ไม่ได้ทำหน้าแบบไหนเพราะเขาให้เพื่อนมาบอก แล้ววันที่5สิงหา57 เขาก็ไม่มองหน้าเราอีกเลยเราทำเป็นสบตาเขาเขาก็หลบหน้า แล้วเขาก็ไม่เรียกชื่อเราอีกเลยเลยแต่ชื่อเพื่อนที่นั่งข้างๆเรา วันถัดมาเขาก็ทำเหมือนเดิมไม่มองหน้า ไม่คุยด้วย ท้ายคาบเราจะเอาสมุดไปส่งเขาแต่ดันเกิดอาการอายสะงั้นเราก็ให้เพื่อนไปส่งแทนแล้วเพื่อนก็บอกให้เราไปเอาสมุดเพราะเขาเรียกแต่เราก็ไม่ไปเอาเพราะอยากให้เรียกให่เราได้ยินแต่สุดท้ายก็ไม่ทำ(เราไม่ได้ยินเขาเรียกตั้งแต่แรกด้วยละ) แล้วอีกวันเขาก็ทำเหมือนเดิมทุกอย่าง พอวันถัดมาเป็นวันศุกร์ที่8สิงหา57 วันนี้เองโรงเรียนจัดงานวันแม่ประมาณ10โมงกว่าๆเราขึ้นไปที่ห้องหมวดที่เขาอยู่พอขึ้นไปปุ๊ปเจอหน้าเขาพอดีเลยเราไปกับเพื่อนแต่เขาก็ไม่ทักเราทั้งๆที่เดินไปพร้อมกันเราก็สงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไร แล้ววันนี้เขาก็ให้ส่งงานซ้อมเราก็ไม่ได้ส่งเพราะไม่เสร็จเขาให้ทำนิทานเล่มเล็ก5เรื่องคือทำไม่ทันเลยไม่ส่ง เขาก็ไม่ได้พูดไรกับเรา เรารู้นะว่าเราเป็นเด็กขี้เกียจแต่ก็พยายามแล้วนะที่จะทำให้ทันแต่สุดท้ายก็ไม่ทันเพราะงานอื่นมันก็เยอะมากๆ สุดท้ายนี้เราอยากถามความคิดทุกคนว่าตอนนี้เขาคิดยังไงกับเรา? เราควรจะรักเขาต่อดีไหม ? เราถูกไหมที่จะรักเขา?
ปล.ข้อที่ถามว่าควรรักต่อดีไหม ถ้าถามหัวใจเราเราบอกเลยว่า เราจะรักต่อ แต่เราก็กลัวที่จะเสียใจ