เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกของเรา มีอะไรผิดพลาดขออภัยไว้ก่อนเลยนะคะ ย่อหน้าอาจแปลกๆหน่อยเราพิมพ์กับโทรศัพท์
คือเพื่อนเรามีปัญหาเรื่องการทำเรื่องจบการศึกษา แล้วต้องขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ แต่ผลน่าจะออกมาไม่ดีเพื่อนเราเลยโฟสในเฟส เพื่อนๆก็มาเม้นกันต่างๆนา เราเลยอยากถามเพื่อนๆในนี้ว่า ครูในความรู้สึกของคนอื่นเป็นแบบไหนบ้าง
เราเป็นเด็กบ้านนอกเรียนโรงเรียนรัฐมาตลอด แต่เรียนมหาลัยเอกชนในกทม แล้วก็มีไปเรียนต่างประเทศคือเป็นหลักสูตรว่าต้องไปเรียนและฝึกงานในต่างประเทศ
เริ่มจากสมัยอยู่บ้านนอกนะ เราเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดตลอด บอกตรงๆครูที่ดีๆมีเยอะ แต่ครูที่ไม่ใช่ครูจากหัวใจก็มี
เราเรียนอนุบาลกับประถมที่โรงเรียนอนุบาล....สัญลักษณ์ดอกบัว ลูกย่าเราเรียนที่นี่ทุกคน แต่พ่อเราไม่ค่อยประทับใจ เราสังสัยนะพ่อไม่ประทับใจแต่ให้หนูเรียนเพื่อ พ่อบอกแกสอบไม่ติดได้เรียนก็ดีแล้ว อีกอย่างคือคนข้างบ้านบอกว่าเดี๋ยวนี้เค้าพัฒนาแล้วลูกเค้าก็เรียนที่นั่น
พอเรียนมัธยมพ่อเราจะฝากเข้าโรงเรียนดังในจังหวัด คือคะแนนเราเกือบติดเค้าเลยต้องมีเส้นสาย ใช้กำลังภายในกันแต่เราขอเรียนที่เราได้มาเพราะความสามารถดีกว่า เรานึกภาพเดินเข้าโรงเรียนวันแรกอยากเดินตัวตรงหน้าเชิดๆ555
เราเลยเรียนโรงเรียนรัฐ ประจำจังหวัด แล้วเราเรียนพิเศษเจอครูสอนดี คือสอนแล้วเราเข้าใจอ่ะเรารักครูสอนพิเศษคนนี้มาก ตอนเราไปเรียนท่านปลดเกษียณแล้ว เราเรียนกับท่าน 5ปีเต็ม คือเราอยู่บ้านนอกแล้วสมัยนั้นยังไม่มีสถาบันกวดวิชามาเปิด แต่ที่โรงเรียนก็มีครูที่สอนดีๆ และครูเรารักหลายคนนะ ส่วนครูที่ไม่ชอบก็มี เคยทะเลอะกับครูด้วย555
จากการเรียนอนุบาล ประถม มัธยมโรงเรียนรัฐมาตลอด เรารู้สึกว่า
ครูบางคนยึดติดสังคมมาก คิดว่าฉันสอนโรงเรียนดังประจำจังหวัด คือสมัยก่อนโรงเรียนแบบนี้มักสอนลูกข้าราชการ สอบเข้ายาก มีแต่เด็กเก่งๆ แต่สังคมมันเปลี่ยนไปแล้วนะเราว่า
ในบางที่อาจเหมือนเดิม แต่จังหวัดคนเก่งๆ พอมีเงิน เราเค้าเรียนเอกชนกัน
ครูผู้หญิงบางคนแบบไฮโซเกินไปมั้ย เจ้ายศเจ้าอย่างอ่ะ
แล้วครูที่สอนดีๆ มักเป็นครูแก่ๆ ตำแหน่งไม่ใหญ่โต ไม่ค่อยมีผลงาน
ลืมบอกเราคือเด็กเรียนกลางๆ เด็กธรรมดาไม่ค่อยสนิทกับครู แล้วก็นั่งหลังห้องตลอด
มหาลัยเราเรียนสอบติดม.รัฐชื่อดัง แต่เราเลือกเรียนเอกชนเพราะคณะ เรารักครูที่นี่ทุกคน เพราะครูวัยไม่ต่างกันมากด้วย บางคนเป็นรุ่นพี่ เรียนที่นี่ทำให้เราเพิ่งตระหนักถึงพระคุณครูจากโรงเรียนเก่าเลย ยิ่งรักโรงเรียนกับเพื่อนสมัยม.ปลายมากขึ้น เรามาจากบ้านนอก โรงเรียนไม่ดัง ไม่เรียนติวมากมาย อาศัยอ่านกับเพื่อนเอา แต่เราเรียนสู้เด็กที่จบจากโรงเรียนดังได้ แถมเราทำงานเป็น แต่มาเจอปัญหา คณะเราต้องเรียนภาษา เพื่อใช้เรียนวิชาต่อๆไป เราท้อมาก แต่อาศัยแรงฮึด ใจสู้เอา จนครูตกใจ คือเราไม่มีพื้นเลย สอบแต่ละทีเกือบตกตลอด เราพยายามมากจนครูที่เคยสอนพื้นฐานคนแรก พอมาเจอกันเทอมหลังครูชมเลย ชีวิตมหาลัยเรื่อยๆ แต่ครูส่วนใหญ่จะจำเราได้ คิดว่านะ เพราะเรามีปัญหาด้านการเงิน ต้องสัมภาษณ์เพื่อขอทุน ครูที่คณะเลยจำเราได้
พอไปเรียนต่างประเทศ ขอใช้คำว่าต่างแดน ชีวิตตกต่ำ ครูไม่สนใจ แบบแกเป็นต่างด้าวอ่ะ แล้วเค้ารักเด็กเค้ามาก กับเรานิมองข้ามไปเลย เราเลยต้องปรับตัว ครูไม่สนเรา แต่เราจะสนครู แล้วด้วยนิสัยคนไทย สุดท้ายครูเมตตาเรานะ แต่เพื่อนที่ครูยังไม่สนต่อไปก็มี
สรุปชิวิตมหาลัย เราปรับตัวเยอะเลย ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะเพื่อนด้วย จากเด็กหลังห้องครูไม่สนใจ เป็นเด็กที่ครูเรียกใช้
พูดตรงๆเรามีปมในใจเกี่ยวกับครูสมัยเด็ก ทั้งจากตัวเองและสิ่งที่ครูทำกับเพื่อน เมื่อตอนเด็กไม่ได้คิดอะไร พอโตขึ้นถึงคิดได้ เข้าใจว่าทำไมเรามีนิสัยแบบนี้ ไม่ใช่เราคนเดียวนะ เพื่อนเราก็เป็น แต่อาจเพราะตอนเด็กเราปรับตัวไม่เป็น แล้วตอนมหาลัยเรามีโอกาสเล่าปัญหาให้ครูฟังเลยรู้ว่าจริงๆครูพร้อมจะช่วยเหลือเด็กเสมอ
แต่อยากบอกครูที่สอนเด็กเล็กๆว่า
เด็กคือผ้าขาว ผ้าขาวไม่ได้สวยทุกผืน เด็กก็ไม่ได้เหมือนกันทุกคน พื้นเพครอบครัว การเลี้ยงดูต่างกัน
ถ้าครูรัก ใส่ใจ เข้าใจถึงปัญหา มีจิตวิทยาในการสอนเด็กรับรู้และซึมซับเข้าไปในหัวใจได้ทุกคน
โมโห รำคาญ หงุดหงิด ไม่ชอบใจโปรดระงับอารมณ์ อย่าลงกับเด็กเพราะการกระทำแค่ครั้งเดียวของครูอาจเป็นความทรงจำทั้งชีวิต และสร้างปมให้กับเด็ก
เด็กหลังห้องควรได้รับการดูแลให้เหมือนเด็กหน้าห้อง อย่าทำเหมือนไม่มีตัวตน
เรียนเก่ง เรียนพิเศษกับครู ครูรัก เรียนโง่ ไม่สนใจเรียนครูมองข้าม อย่าเห็นเป็นเรื่องปกติ
เด็กที่ผู้ปกครองใส่ใจ ครูดูแลใส่ใจดี แต่เด็กที่ครอบครัวมีปัญหาก็มีเยอะ
เด็กบางคนแค่มาโรงเรียนได้ถือว่าดีที่สุดแล้ว
สมองมนุษย์แต่ละคนไม่ต่างกันมาก การที่คนๆนึงจะเก่งไม่เก่งขึ้นอยู่กับ เทคนิคการเลี้ยงดู การสอน ใส่ใจดูแล
การเป็นครูไม่ใช่เรื่องง่าย ครูคือพ่อแม่คนที่2 ถ้าไม่ใจรัก ไม่มีความเมตตาต่อเด็กอย่ามาเป็นครูเลย
ที่บ้านเราเป็นครูหลายคน พ่อแม่เราก็เป็นครู พ่อบอกว่าปัญหาเด็กมักมาจากครอบครัว แล้วพอมาโรงเรียนครูก็ละเลย แต่จำนวนเด็กต่อครูมันต่างกันมาก
คือนี้เป็นประสบการณ์ และมุมมองของเราคนเดียวนะ หวังว่ากระทู้นี้อาจทำให้สังคมดีขึ้นมาบ้าง เป็นกำลังใจให้คุณครูทุกคน
เพื่อนๆมีความคิด หรือประสบการณ์กับ ครู ยังไงบ้างค่ะ
คือเพื่อนเรามีปัญหาเรื่องการทำเรื่องจบการศึกษา แล้วต้องขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ แต่ผลน่าจะออกมาไม่ดีเพื่อนเราเลยโฟสในเฟส เพื่อนๆก็มาเม้นกันต่างๆนา เราเลยอยากถามเพื่อนๆในนี้ว่า ครูในความรู้สึกของคนอื่นเป็นแบบไหนบ้าง
เราเป็นเด็กบ้านนอกเรียนโรงเรียนรัฐมาตลอด แต่เรียนมหาลัยเอกชนในกทม แล้วก็มีไปเรียนต่างประเทศคือเป็นหลักสูตรว่าต้องไปเรียนและฝึกงานในต่างประเทศ
เริ่มจากสมัยอยู่บ้านนอกนะ เราเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดตลอด บอกตรงๆครูที่ดีๆมีเยอะ แต่ครูที่ไม่ใช่ครูจากหัวใจก็มี
เราเรียนอนุบาลกับประถมที่โรงเรียนอนุบาล....สัญลักษณ์ดอกบัว ลูกย่าเราเรียนที่นี่ทุกคน แต่พ่อเราไม่ค่อยประทับใจ เราสังสัยนะพ่อไม่ประทับใจแต่ให้หนูเรียนเพื่อ พ่อบอกแกสอบไม่ติดได้เรียนก็ดีแล้ว อีกอย่างคือคนข้างบ้านบอกว่าเดี๋ยวนี้เค้าพัฒนาแล้วลูกเค้าก็เรียนที่นั่น
พอเรียนมัธยมพ่อเราจะฝากเข้าโรงเรียนดังในจังหวัด คือคะแนนเราเกือบติดเค้าเลยต้องมีเส้นสาย ใช้กำลังภายในกันแต่เราขอเรียนที่เราได้มาเพราะความสามารถดีกว่า เรานึกภาพเดินเข้าโรงเรียนวันแรกอยากเดินตัวตรงหน้าเชิดๆ555
เราเลยเรียนโรงเรียนรัฐ ประจำจังหวัด แล้วเราเรียนพิเศษเจอครูสอนดี คือสอนแล้วเราเข้าใจอ่ะเรารักครูสอนพิเศษคนนี้มาก ตอนเราไปเรียนท่านปลดเกษียณแล้ว เราเรียนกับท่าน 5ปีเต็ม คือเราอยู่บ้านนอกแล้วสมัยนั้นยังไม่มีสถาบันกวดวิชามาเปิด แต่ที่โรงเรียนก็มีครูที่สอนดีๆ และครูเรารักหลายคนนะ ส่วนครูที่ไม่ชอบก็มี เคยทะเลอะกับครูด้วย555
จากการเรียนอนุบาล ประถม มัธยมโรงเรียนรัฐมาตลอด เรารู้สึกว่า
ครูบางคนยึดติดสังคมมาก คิดว่าฉันสอนโรงเรียนดังประจำจังหวัด คือสมัยก่อนโรงเรียนแบบนี้มักสอนลูกข้าราชการ สอบเข้ายาก มีแต่เด็กเก่งๆ แต่สังคมมันเปลี่ยนไปแล้วนะเราว่า
ในบางที่อาจเหมือนเดิม แต่จังหวัดคนเก่งๆ พอมีเงิน เราเค้าเรียนเอกชนกัน
ครูผู้หญิงบางคนแบบไฮโซเกินไปมั้ย เจ้ายศเจ้าอย่างอ่ะ
แล้วครูที่สอนดีๆ มักเป็นครูแก่ๆ ตำแหน่งไม่ใหญ่โต ไม่ค่อยมีผลงาน
ลืมบอกเราคือเด็กเรียนกลางๆ เด็กธรรมดาไม่ค่อยสนิทกับครู แล้วก็นั่งหลังห้องตลอด
มหาลัยเราเรียนสอบติดม.รัฐชื่อดัง แต่เราเลือกเรียนเอกชนเพราะคณะ เรารักครูที่นี่ทุกคน เพราะครูวัยไม่ต่างกันมากด้วย บางคนเป็นรุ่นพี่ เรียนที่นี่ทำให้เราเพิ่งตระหนักถึงพระคุณครูจากโรงเรียนเก่าเลย ยิ่งรักโรงเรียนกับเพื่อนสมัยม.ปลายมากขึ้น เรามาจากบ้านนอก โรงเรียนไม่ดัง ไม่เรียนติวมากมาย อาศัยอ่านกับเพื่อนเอา แต่เราเรียนสู้เด็กที่จบจากโรงเรียนดังได้ แถมเราทำงานเป็น แต่มาเจอปัญหา คณะเราต้องเรียนภาษา เพื่อใช้เรียนวิชาต่อๆไป เราท้อมาก แต่อาศัยแรงฮึด ใจสู้เอา จนครูตกใจ คือเราไม่มีพื้นเลย สอบแต่ละทีเกือบตกตลอด เราพยายามมากจนครูที่เคยสอนพื้นฐานคนแรก พอมาเจอกันเทอมหลังครูชมเลย ชีวิตมหาลัยเรื่อยๆ แต่ครูส่วนใหญ่จะจำเราได้ คิดว่านะ เพราะเรามีปัญหาด้านการเงิน ต้องสัมภาษณ์เพื่อขอทุน ครูที่คณะเลยจำเราได้
พอไปเรียนต่างประเทศ ขอใช้คำว่าต่างแดน ชีวิตตกต่ำ ครูไม่สนใจ แบบแกเป็นต่างด้าวอ่ะ แล้วเค้ารักเด็กเค้ามาก กับเรานิมองข้ามไปเลย เราเลยต้องปรับตัว ครูไม่สนเรา แต่เราจะสนครู แล้วด้วยนิสัยคนไทย สุดท้ายครูเมตตาเรานะ แต่เพื่อนที่ครูยังไม่สนต่อไปก็มี
สรุปชิวิตมหาลัย เราปรับตัวเยอะเลย ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะเพื่อนด้วย จากเด็กหลังห้องครูไม่สนใจ เป็นเด็กที่ครูเรียกใช้
พูดตรงๆเรามีปมในใจเกี่ยวกับครูสมัยเด็ก ทั้งจากตัวเองและสิ่งที่ครูทำกับเพื่อน เมื่อตอนเด็กไม่ได้คิดอะไร พอโตขึ้นถึงคิดได้ เข้าใจว่าทำไมเรามีนิสัยแบบนี้ ไม่ใช่เราคนเดียวนะ เพื่อนเราก็เป็น แต่อาจเพราะตอนเด็กเราปรับตัวไม่เป็น แล้วตอนมหาลัยเรามีโอกาสเล่าปัญหาให้ครูฟังเลยรู้ว่าจริงๆครูพร้อมจะช่วยเหลือเด็กเสมอ
แต่อยากบอกครูที่สอนเด็กเล็กๆว่า
เด็กคือผ้าขาว ผ้าขาวไม่ได้สวยทุกผืน เด็กก็ไม่ได้เหมือนกันทุกคน พื้นเพครอบครัว การเลี้ยงดูต่างกัน
ถ้าครูรัก ใส่ใจ เข้าใจถึงปัญหา มีจิตวิทยาในการสอนเด็กรับรู้และซึมซับเข้าไปในหัวใจได้ทุกคน
โมโห รำคาญ หงุดหงิด ไม่ชอบใจโปรดระงับอารมณ์ อย่าลงกับเด็กเพราะการกระทำแค่ครั้งเดียวของครูอาจเป็นความทรงจำทั้งชีวิต และสร้างปมให้กับเด็ก
เด็กหลังห้องควรได้รับการดูแลให้เหมือนเด็กหน้าห้อง อย่าทำเหมือนไม่มีตัวตน
เรียนเก่ง เรียนพิเศษกับครู ครูรัก เรียนโง่ ไม่สนใจเรียนครูมองข้าม อย่าเห็นเป็นเรื่องปกติ
เด็กที่ผู้ปกครองใส่ใจ ครูดูแลใส่ใจดี แต่เด็กที่ครอบครัวมีปัญหาก็มีเยอะ
เด็กบางคนแค่มาโรงเรียนได้ถือว่าดีที่สุดแล้ว
สมองมนุษย์แต่ละคนไม่ต่างกันมาก การที่คนๆนึงจะเก่งไม่เก่งขึ้นอยู่กับ เทคนิคการเลี้ยงดู การสอน ใส่ใจดูแล
การเป็นครูไม่ใช่เรื่องง่าย ครูคือพ่อแม่คนที่2 ถ้าไม่ใจรัก ไม่มีความเมตตาต่อเด็กอย่ามาเป็นครูเลย
ที่บ้านเราเป็นครูหลายคน พ่อแม่เราก็เป็นครู พ่อบอกว่าปัญหาเด็กมักมาจากครอบครัว แล้วพอมาโรงเรียนครูก็ละเลย แต่จำนวนเด็กต่อครูมันต่างกันมาก
คือนี้เป็นประสบการณ์ และมุมมองของเราคนเดียวนะ หวังว่ากระทู้นี้อาจทำให้สังคมดีขึ้นมาบ้าง เป็นกำลังใจให้คุณครูทุกคน