ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน แต่เคยอ่านกระทู้ของคนอื่นมาบ้าง...
                เรื่องมันมีอยู่ว่าเรารู้สึกไม่รักพ่อค่ะ และรู้สึกเอือมระอาทุกครั้งเวลาอยู่ด้วยกัน เราอาศัยอยู่กับป้ากับย่าค่ะ ตอนประถมพ่อจะมารับไปนอนค้างที่บ้านบ้างแล้วก็เจอแม่ด้วย แต่พอโตขึ้นบางทีโรงเรียนมันไกลก็เลยไม่ได้ไปนอนที่บ้านของพ่อแล้ว อุปนิสัยเรากับพ่อเข้ากันไม่ค่อยได้ค่ะ ทั้งเรื่องมารยาทและบุคลิกภาพ พ่อไม่เคยตั้งใจทำมาหากินเลยค่ะ มีแต่แม่ที่ทำ แต่ส่วนใหญ่แล้วป้าจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ย้ำว่าทั้งหมดเพราะค่าเทอมพ่อกับแม่ไม่เคยออกเลย พอเริ่มโตขึ้นพ่อก็พยายามมารับมาส่งเรา ให้เราเดินทางสะดวก อันนี้เราก็ซาบซึ้งน้ำใจนะคะ แต่บางทีเค้าก็มาบ่นว่าเงินไม่พอใช้มั่งแหละ ช่วยเติมแก๊สให้หน่อย เราก็ช่วย บางทีก็ยืมเงินเรา เราก็ให้ บางทีเราแกล้งทำเป็นไม่ทวง ก็ไม่มีการเอ่ยถึง   เวลาเพื่อนเราติดรถมาด้วยก็ชอบพูดจาโอ้อวดว่ารู้จักคนโน้นคนนี้ เราไม่ชอบค่ะ เพราะรู้จักอย่างเดียวมันไม่ได้ทำให้เราดูดีขึ้นมา
          เคยไปดูดวงของเรากับพ่อ ก็ไม่ค่อยถูกกันเราธาตุน้ำเขาธาตุดินไม่ถูกกันอยู่แล้ว ครอบครัวเรามี 4 คน มีพี่ชายอีกคนนึง พี่ชายก็ไม่ได้ชอบพ่อเท่าไหร่นัก พี่ชายจะรักแม่มากที่สุด แต่พี่ชายก็ไม่ค่อยฟังใคร เวลาเรานั่งรถไปกับพ่อ พ่อจะชอบบีบแตร เหมือนต้องการให้คนขับอีกคนรู้ว่า คุณทำผิดกฎจราจรนะ ซึ่งนั่นก็ดี แต่บางทีมันมากไปค่ะ เราเคยเตือนพ่อหลายครั้งว่าให้ขับรถดีๆ อย่าคุยโทรศัพท์ขณะขับรถพ่อก็ไม่เคยฟัง พูดอะไรไปไม่เคยทำตาม มีครั้งนึงเคยพูดเรื่องนี้กับแม่ แม่ก็ว่านี่เราคิดแบบนี้กับพ่อตัวเองแท้ๆเหรอ ทำให้เรารู้สึกสำนึกมากๆค่ะ แต่พอผ่านไปสักพัก มาเจอพ่ออีก ก็รู้สึกไม่ดีเหมือนเดิม ถามว่าเคยรู้สึกรักเขาบ้างไหม จริงๆก็ไม่เคยค่ะ แค่รู้สึกดีเวลาเค้าทำอะไรดีๆให้ ไม่เคยรู้สึกรักเหมือนรักแม่ บางทีอยากให้เค้าไปให้พ้น อยากให้ตัวเราออกห่างจากเขาสักที แต่ด้วยความจำเป็นทำให้ต้องเจอกันบ้าง อยากถามความเห็นทุกๆคนว่าการที่เรารู้สึกแบบนี้มันแย่มากมั้ย ช่วยแชร์ประสบการณ์หน่อยค่ะ เรารู้สึกไม่ดีมากๆเลย

ขอขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ