สมัยโบราณโน่น เลนส์มันปรับรูรับแสง แยกจากกล้องนี่แหละครับ พอหมุนปุ๊บ รูรับแสงเปลี่ยน พอเปิดไป f กว้างๆ ช่องมอง viewfinder ก็จะสว่าง พอเปิดไปแคบๆช่องมอง viewfinder ก็จะมืดไปด้วย เวลาจะถ่ายรูป ก็จะปรับไปรูรับแสงกว้างๆ โฟกัสให้เข้าที่แล้วถึงจะปรับไปที่ f ที่ต้องการ แล้วกดถ่าย

จนกล้องมันเริ่มมีคำว่า auto คือมันจะปรับรูรับแสง ก็ต่อเมื่อเรากดชัตเตอร์เท่านั้น คือเวลาเราหมุน f ไปที่แคบๆ ในกล้อง auto ก็จะยังสว่างอยู่ จนเรากดชัตเตอร์ กล้องมันจะหรี่รูรับแสงลงมา แล้วชัตเตอร์ถึงจะทำงาน แน่นอนครับ ต้องมีกลไกที่กล้องบอกให้เลนส์หรี่รูรับแสงไปตามที่เราปรับ ของ mount m42 คือ spring เล็กๆที่ท้ายเลนส์ ของเม้าท์ FD, Nikon, Pentax, OM คือก้านสปริงท้ายเลนส์

พอมายุคดิจิตอล เลนส์ส่วนใหญ่ ไปปรับรูรับแสงด้วยไฟฟ้าครับ กล้อง EOS เลนส์ Canon EF ไม่มีวิธีปรับรูรับแสงด้วยมือปรับด้วยไฟฟ้าหมด ของยี่ห้ออื่นๆก็แบบเดียวกัน มี Nikon ที่มาเปลี่ยนช้าที่สุดกับ series G สัญญาณไฟฟ้าในกล้อง จะบอกให้เลนส์หรี่รูรับแสง ตอนชัตเตอร์จะเคลื่อนเหมือนกันนี่แหละครับ

พอมายุคเอาเลนส์มาใช้ข้ามกันไปมา กลไกพวกนี้ไม่ได้ออกแบบมาให้ใช้ข้ามรุ่น อแดปเตอร์จะมีกลไกลเขี่ยกลไกรูรับแสงให้หรี่ค้างไว้ครับ เลนส์ทุกตัวจะกลับไปอยู่โหมดแรกหมดครับ คือเวลาเราหมุนปุ๊บ มันก็จะหรี่ปั๊บ ถ้าใช้ liveview หรือช่องมองของ mirrorless โชคดีที่กล้องสามารถปรับสภาพแสงให้ออกมาสว่างมืดเท่าไรก็ได้ จึงสามารถใช้งานได้ แบบไม่เห็นว่ามันมืดเหมือนกับในกล้องยุคแรกๆครับ