เมื่อวานขณะที่ผมกำลังทานข้าวในตลาดช่วงพลบค่ำ ปรากฏว่ามีชายคนหนึ่ง(น่าจะ)เป็นขอทานหรือคนเร่ร่อน อายุราว ๆ 50 ต้นๆ เนื้อตัวมอมแมม มานั่งกับพื้นข้างผม ผมก็ตกใจ เขาพนมมือไหว้แบมือขอเงิน จ้องตาผมตลอดเวลา ในขณะนั้นผมไม่มีเงินติดตัวมาเลย มีติดตัวมาเพียงสำหรับจ่ายค่าอาหารที่กำลังทานเท่านั้น ผมไม่รู้จะทำไงเลยแกล้งไม่รู้ร้อนรู้หนาวเฉยไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจก็คิดไปแค่ (...ลุกขึ้นเถอะลุงอายคนอื่นเขา เงินผมมีแค่ค่าอาหารเอง ถ้าให้ลุงไปแล้วผมจะเอาเงินไหนจ่าย) คนที่เดินซื้อของหรือโต๊ะอาหารข้าง ๆ สายตานับสิบ ๆ แม่ค้าแม่ขายพามองมาที่ผม แลพากันซุบซิบ ผมรู้สึกอึดอัดคล้ายจะถูกสายตาเหล่านั้นยัดเยียดความใจบุญ หรือ ไม่ก็รอดูว่าผมจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ผมก็ตัดสินใจนิ่งไว้ทานข้าวไปเรื่อย ๆ สักพักชายขอทานก็ลุกเปลี่ยนไปโต๊ะอื่น แต่โดนปฏิเสธ จึงเดินหายออกไปท้ายตลาด ผมรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ไม่วายที่เหล่าแม่ค้าก็ยังพากันแอบชำเลืองมองมาที่ผมเป็นระยะ จนผมรู้ว่า นี่ผมใจดำไปไหม.... แม่ค้าพวกนั้นคิดอะไรกับผมกันแน่...ทั้ง ๆ ที่เงินผมก็มีเงินมาเพียงแค่สำหรับจ่ายค่าอาหารมื้อนี้เท่านั้น...